Ο Γιώργος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το φθινόπωρο. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Οκ , σηκώνομαι, στριφογυρίζω στο σπίτι, πλένομαι , φτιάχνω δυο τρία πράγματα, ανοίγω την πόρτα: Καλημέρα Τζανάκι , Θωμάκι
Και έξω τρέχω , τρέχω , τρέχω
Τρέχουν τα πάντα ταυτόχρονα στο μυαλό ,
Οι πρόβες, οι άνθρωποι που θα συναντήσω, αυτοί που όχι, οι άνθρωποι που σκοτώνονται, η Παλαιστίνη, γυναίκες παιδιά, ουρλιαχτά κάθε μέρα, σκέφτομαι ρε τι μπουρδέλο ρε (Koltés , σ’ αγαπώ) , μουσικές στο κεφάλι, Radiohead ,exit music for a film (York και σένα), τι να πρωτοδιαλέξω , τα τρια πρώτα στη λίστα,
Free in the knowledge -The smile,
Unravel και All is full of love -Björk
Pass this on – the Knife
ξεχειλίζει και τρέχω, τρέχω, τρέχω…

Photo 1: Τζανάκι και Θωμάκι (φωτό εγώ)

Μπαίνω στο μετρό , δεν έχει σήμα, τότε μου ‘ρχεται να τηλεφωνήσω στους αγαπημένους μου, δεν έχει σήμα. Πότε θα σας δω ;
Μπαίνω στο βαγόνι του μετρό και μετράω ανθρώπους κοιτάζω, καινούριες φάτσες κάθε μέρα, πώς στο διάολο γίνεται , πόσοι είμαστε ρε παιδιά;
Σκέφτομαι, ο καθένας στη γωνίτσα του με την ιστοριούλα του , όλες αυτές οι φάτσες, αν ξυπνήσεις μονομιάς, 40 τακατο κ.λ.π. κ.λ.π.
Θυμώνω, ξεφυσάω , ορμάω και έξω
Τρέχω, τρέχω, τρέχω.
Ονειρεύομαι οτι θα γίνω θείος, ονειρεύομαι την αδερφή μου μάνα, τη μάνα μου γιαγιά , τον πατέρα μου παππού.
Ονειρεύομαι την παράσταση που φτιάχνουμε με την ομάδα, τη” Νύχτα λίγο πριν τα δάση “.
Ονειρεύομαι τη μέρα που θα τρέχω και τρέχοντας θα ανοίξω μια πόρτα, θα περάσω, θα διασχίσω δεν ξέρω και ‘γω τι και θα βρεθώ κάπου με τους ανθρώπους μου, κάπου αλλού, κάπου ωραία, κάπου που οι άνθρωποι θα είμαστε λίγο πιο άνθρωποι .
Όχι άλλο ζόφο , δεν θέλω ,έλεος, δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους να σέρνονται από ‘δω και από κει, τσαλαπατώντας τα πάντα στο διάβα τους για την πάρτη τους . Δεν θέλω να γίνω μηχανή ή πολτός, όχι στον ανταγωνισμό, όχι άλλο “ο σώζων εαυτό”, όχι βία, όχι άλλη διαστροφή, όχι όχι ΌΧΙ στο Φασισμό και στην πιατέλα της κανονικοποίησης που τον σερβίρουν.
Θέλω δέντρα, γλέντια, θάλασσες, ήλιο, σκιά, πολύχρωμους ανθρώπους , ψάχνω να μάθω τη σημασία της λέξης αλληλεγγύη, ψάχνω πως μπορούμε να παίξουμε, να φτιάξουμε, θέλω να χαρούμε , θέλω να προλάβω να πω “Σ’ αγαπώ” στους ανθρώπους μου στον Ν. , στη Θ. , Χ , Δ, Σ, Τ , Α, Β, Γ, Ε, Ζ , Η, Θ, Ι , Κ ,Λ ,Μ ,Ν , στην αδερφή, πατέρα, μάνα, σας αγαπώ, είστε άγγελοι, μέσα σε αυτό το μπουρδέλο, και δεν ξέρω τι άλλο να πω .
Και συνεχώς, τρέχω, τρέχω, τρέχω…

Photo 2: Το μωρό, που δεν έχω άλλα λόγια (φωτό ο γιατρός).

Η «Νύχτα λίγο πριν τα δάση» είναι ένα έργο που με συντροφεύει εδώ και χρόνια.

Η πρώτη μου γνωριμία με αυτό το ορμητικό ποτάμι λέξεων, αισθήσεων, καταστάσεων ήταν «ηλεκτρική». Ένιωσα ότι στα λόγια αυτού του άντρα που μες στη βροχή μιλάει ακατάπαυστα σε κάποιον προσπαθώντας να τον κρατήσει κοντά του (ή μήπως να ζωντανέψει την απουσία του;) υπάρχουν άπειρες δυνατότητες. Ότι θα μπορούσα να πειραματίζομαι και να επιστρέφω ξανά και ξανά στη «Νύχτα», κάνοντάς την το κέντρο μιας ολόκληρης σκηνοθετικής-ερευνητικής πορείας. Ξεκινώ λοιπόν την πρώτη μου «Νύχτα»! Και μάλιστα με μια καινούργια της μετάφραση: ήταν φανερό ότι χρειαζόταν. Η χαρά αυτή, σε συνδυασμό με έναν μικρό ισόγειο χώρο, με παράθυρα στο δρόμο, λίγες θέσεις και πολλή ζεστασιά, ώθησε τον πειραματισμό της σκηνικής του εκδοχής.
Δύο ερμηνευτές, δύο φωνές σε μια κοινή ροή, αφηγούνται τις εμπειρίες, τις σκέψεις και τις εσωτερικές διαδρομές ενός ανθρώπου που περιπλανιέται στο δρόμο μέσα σε ένα κλειστό χώρο. Τους παρακολουθούμε να μπαινοβγαίνουν, να σχετίζονται, να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, με το κοινό αλλά και με το δημόσιο χώρο. Παρέα με τον Δημήτρη Ροΐδη, ερευνούμε το πεδίο της ηχο-σκηνοθεσίας. Κεντρικό μας εργαλείο είναι η μουσικότητα-ρυθμικότητα του λόγου και ένα καταγραφικό ήχου. Ο ήχος και οι λέξεις μεταπλάθονται σε χώρο και συνθέτουν τα τοπία του έργου. Τι είναι τελικά η «Νύχτα λίγο πριν τα δάση»; Μια εξομολόγηση, ένα όνειρο, ένα παραλήρημα, ένα μουσικό κομμάτι;
Επίσης, θα με συναντήσετε στο Εθνικό θέατρο στην Εφηβική σκηνή , “Στα Όρια ” του Κρις Κούπερ σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου , μια αντιπολεμική παρασταση που κάναμε για ολη την οικογένεια.

Photo 3: Σεληνιακή άλως, η νύχτα που έγινε πάρτυ για τη Νύχτας λίγο πριν τα δάση, ο κόσμος ηταν συγκινητικός. (Φώτο πάλι εγώ)

φωτό bonus- extra- ποιός άλλος; εγώ: Το παλιό και το νέο κείμενο της “Νύχτας”