at a glance
Top

ρουτίνα (μου)

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

μυστήρια πλάσματα

Σε βρήκα. Και μάλιστα όταν δε σε έψαχνα. Όταν δε σε περίμενα. Όταν δε σε είχα ανάγκη.

Σε βρήκα τυχαία,  σχεδόν ούτε που σε πρόσεξα. Δε σε διάλεξα. Δε με διάλεξες. Απλά βρεθήκαμε. Τόσο απλά. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Μια αδιάφορη εποχή.

Σε βρήκα και με βρήκες έτσι απλά, χωρίς soundtrack, χωρίς πυροτεχνήματα, χωρίς σκηνοθεσία και μαγευτικά σκηνικά. Ούτε φαντασμαγορικά, ούτε κινηματογραφικά.

Και δε με νοιάζει που δεν ήταν Αύγουστος, ούτε καλοκαίρι, ούτε σε μια παραλία, ούτε σε ηλιοβασίλεμα η γνωριμία μας.  Δε με νοιάζει που ήταν αδιάφορη, έως και αστεία! Με νοιάζει που σε βρήκα. Και που με βρήκες κι εσύ. Γιατί -ξέρεις- για να είναι έρωτας, πρέπει να βρεθούνε δύο.

Και τώρα που σε βρήκα, πάλι δε με νοιάζουν τα δυνατά σενάρια, οι καλοσκηνοθετημένες σκηνές, οι πιασάρικες ατάκες στους διαλόγους. Δε μου χρωστάς κανέναν Αύγουστο, ούτε ανυπομονώ να ζήσουμε το καλοκαίρι που δεν προλάβαμε. Θέλω όλα τα απλά μαζί σου, όλα τα συνηθισμένα. Μου χρωστάς – τώρα που σε βρήκα- φθινοπωρινές βόλτες, ζεστούς καφέδες στο πόδι πριν τη δουλειά, καυγάδες στο σούπερ μάρκετ για τις σοκολάτες, διαφωνίες για το ποιός θα βγάλει τα σκουπίδια, γκρίνια που ξέχασα να φέρω ψωμί. Εκδρομές εδώ γύρω, τις Κυριακές, για καλό φαγητό, και σχέδια για τα Χριστούγεννα. Όχι μόνο τα φετινά. Για όλα τα Χριστούγεννα. Ατέλειωτες συζητήσεις ως αργά στο κρεβάτι (κι ας το λες μουρμούρα) κι άλλες τόσες ατέλειωτες σιωπές από εκείνες τις ωραίες, της οικειότητας, που δεν αισθάνεσαι στιγμή αμήχανα, που δε χρειάζεται να πεις κάτι για να τη σπάσεις. Χουζούρι στον καναπέ τα βράδια του χειμώνα, με ποπ κορν στην αγκαλιά και σειρές στην τηλεόραση. Κι εγώ να χαζεύω παπούτσια στο ίντερνετ από τη βαρεμάρα. Κι εσύ να βλέπεις παράλληλα αθλητικά. Μέχρι να αποκοιμηθούμε χωρίς καληνύχτα.

Και την άνοιξη να πας γυμναστήριο, κι εγώ για τρέξιμο, και μετά με φίλους για καφέ, και να βρισκόμαστε αργά, για μια μπύρα. Και να ψάχνουμε σε ποιο νησί θα πιούμε ούζα το καλοκαίρι. Και να διαλέγουμε νησιά και για τα άλλα καλοκαίρια. Και να είναι σίγουρο, δεδομένο, ρουτίνα ότι θα τα πίνουμε μαζί.

Αυτό θέλω. Αυτό μου χρωστάς- τώρα που σε βρήκα. Να γίνεις ρουτίνα μου. Και να σου γίνω κι εγώ. Γιατί εγώ δε φοβάμαι το δεδομένο. Να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε με τα δεδομένα μας. Τι πιο όμορφο κι απλό; Να είναι το ίδιο όμορφοι και οι Αύγουστοι, και οι Νοέμβρηδες και οι Μάρτηδες.

Κι έτσι απλά να περνούν οι εποχές, γεμάτες συνηθισμένες μέρες, γεμάτες από τη ρουτίνα μας.