Δεν μπορεί να είναι έτσι ο έρωτας! Ακόμη ένας συμβιβασμός, ακόμη μία διευθέτηση, ακόμη μία ημέρα ίδια με τη χθεσινή. Κλείνω τα μάτια μου και πασχίζω να θυμηθώ, να νιώσω κάτι από όσα εκείνος έζησε, να μου αποκαλυφθούν όσα αυτός γνώριζε. Πόσα πράγματα λησμονούμε μεγαλώνοντας; Πως φτάσαμε να λογίζουμε τη λήθη για γνώση; Προσπαθώ να σε θυμηθώ πρώτε μου έρωτα, μα σαν να ξεχνώ το όνομά σου.
Θυμάμαι, όμως, το στομάχι μου να σφίγγεται, την καρδιά μου να χτυπά τόσο δυνατά, θαρρείς και θέλει να δραπετεύσει από το σώμα για να τρέξει σε αυτό που λαχταρά. Θυμάμαι τη χαρά, εκείνη την αίσθηση απόλυτης ευτυχίας σαν τα μάτια μου έβρισκαν τα δικά σου και ένιωθα πως ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα πραγματικά να δω και να με δουν. Θυμάμαι αυτα που μοιραζόμασταν, τα τρελά μας σχέδια, τις περίεργες θεωρίες μας για τη ζωή, εκείνη τη τζιν φούστα που τόσο σου πήγαινε και τις αμέτρητες αναπάντητές σου.
Θυμάμαι, ακόμη, την ταινία μας «Jeux d’ enfants», το πόσο μας γοήτευσε εκείνο το παιχνίδι συνεχών προκλήσεων και τις φορές που και εμείς – ως πρωταγωνιστές της δικής μας ταινίας – προσποιούμαστε πως πετούσαμε άλλοτε στον παράδεισο κι άλλοτε στην κόλαση. Κι όσο ζηλεύαμε εκείνους τους δύο για αυτό που είχαν και προσπαθούσαμε να τους μιμηθούμε, άλλο τόσο ορκιζόμαστε πως δεν θα καταλήξουμε σαν αυτούς. Θυμάμαι όλα να αποκτούν νόημα δίπλα σου και τα πάντα να το χάνουν…..μα κανείς να μην νοιάζεται. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να είναι ένας πρώτος έρωτας: τόσο έντονος, ορμητικός και σαρωτικός που θαρρείς πως δεν θα τον άντεχε το σώμα σου σήμερα. Ένας έφηβος, αδαής και θρασύς, που με ακλόνητη αίσθηση παντοδυναμίας αμφισβητεί τα πάντα γύρω του, εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό.
