Το δικό μου Ναύπλιο

Το δικό μου Ναύπλιο

30/10/2018

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

μυστήρια πλάσματα

Τι είναι για μένα το Ναύπλιο; Καλή ερώτηση… Σίγουρα προορισμός, κι όχι ενδιάμεσος σταθμός. Σίγουρα ένα μεγάλο μου κομμάτι, αν όχι το μισό μου. Σίγουρα συναίσθημα, κι όπως κάθε συναίσθημα, δυσκολεύομαι να το εκφράσω με λέξεις.

Το Ναύπλιο είναι βόλτα. Πρέπει να το περπατήσεις το Ναύπλιο για να το καταλάβεις. Σχεδόν πάντα ξεκινάω από τα στενά δρομάκια του Ψαρομαχαλά κι ανηφορίζω προς το ρολόι, εκεί όπου γεννιούνται εφηβικοί έρωτες και βαθιές φιλίες, εκεί που οι ταράτσες με τις ανοιχτές ομπρέλες είναι σα να σε καλούν για ελληνικό καφέ, εκεί που οι ανεμογεννήτριες στα απέναντι βουνά γυρίζουν όπως τα ξύλινα φουρφούρια στα μικρά μαγαζάκια (αυτά που θα σε “αναγκάσουν” να πάρεις μια σβούρα ή μια σφεντόνα για ανάμνηση), εκεί που πίνεις μπύρα σε κουτάκι κι έχεις τη Συντάγματος στα πόδια σου. Εκεί που λαχανιασμένος , αμέσως μετά την τελευταία ανηφόρα, κάθε φορά ορκίζεσαι ότι θα κόψεις το κάπνισμα, και κάθεσαι να ξαποστάσεις στο πεζούλι. Κι αν – όπως εγώ- δεν καπνίζεις, υπόσχεσαι στον εαυτό σου, κάθε φορά, ότι θα κόψεις τους λουκουμάδες. Και το τηρείς, μέχρι να κατηφορίσεις και να φτάσεις στην πλατεία.

Το Ναύπλιο είναι ταξίδι. Ταξίδι στο παρελθόν. Με κάθε γουλιά καφέ, ρουφάς και λίγη ιστορία. Κάθε πέτρα κι ένα μνημείο. Όλη η πόλη ένα μουσείο. Ο βράχος από πάνω σου, επιβλητικός, νιώθεις να σε προστατεύει, κι ας μισογκρεμίστηκαν τώρα πια τα τείχη του. Φρούρια, φυλακές και πολεμίστρες, λες και -όντως- αν παρατηρήσεις καλά, “θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές”. Το κάστρο κάθε νύχτα, με τα πορτοκαλί του φώτα, μοιάζει να αιωρείται πάνω από τα σπίτια, κι εσύ στ’ αλήθεια, δεν ξέρεις σε ποια εποχή ανήκεις. Και τόσο κοντά -που αν κρατήσεις την ανάσα σου σχεδόν ακούς το χορό- η Επίδαυρος. Ποτέ η κάθαρση δεν ήταν ένα τσιγάρο δρόμος μακριά…

Το Ναύπλιο μάλλον είναι χρώματα, γεύσεις και αρώματα. Ροζ. Σαν τον ουρανό το σούρουπο, σαν τον τοίχο του σπιτιού που έμεινα για χρόνια, σαν το σιρόπι στο παγωτό μου, κάθε φορά που κατεβαίνω το Μεγάλο Δρόμο. Η μυρωδιά της ελιάς από τα λιοτρίβια το χειμώνα, οι ανθισμένες πορτοκαλιές νωρίς την άνοιξη από τα απέραντα περιβόλια, η κανέλα από το αγαπημένο μου σπιτικό ρυζόγαλο, το παγωτό τσιζκέικ ή σορμπέ λεμόνι. Ή και μπίτερ σοκολάτα. Ή αλμύρα από τις γαλάζιες παραλίες το καλοκαίρι.