Chapter eight_

Η ζωή με τη Μίλη στο Γουδί (ή Γουδή)

Μένω στο Γουδί και εργάζομαι στο Χαλάνδρι.

Κάθε μέρα διασχίζω τη λεωφόρο Μεσογείων με το αμάξι, για να πάω από το σπίτι στο σχολείο και τούμπαλιν.

Όταν δεν κάνω αυτό -δηλαδή τα Σαββατοκύριακα- φροντίζω να περπατάω και να βρίσκομαι όσο πιο κοντά στη φύση μπορώ.

Η Μίλη είναι ο σκύλος μου, η πιο αγαπημένη μου αγάπη.

Είναι 7-8 χρονών περίπου και την πήρα στο σπίτι μου πριν από εφτά χρόνια.

ΠΟΥ να ‘ξερε σε τι περιπέτειες έμπαινε, όταν πήγα να την γνωρίσω πρώτη φορά και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

Με τη Μίλη πάμε παντού (σχεδόν) και ενώ δεν είναι πάντα εύκολο να μετακινηθεί ένας σκύλος 27 κιλών, οι άνθρωποι γύρω μου με έχουν βοηθήσει πολύ, καθώς και η ίδια η Μίλη με τον τρόπο της.

Τα Σαββατοκύριακα, λοιπόν, έχουμε μία ρουτίνα, κάτι σαν τελετουργικό.

Λιαζόμαστε παρέα στο μπαλκόνι και αγναντεύουμε τον Υμηττό. Τρώμε πρωινό και κάποια στιγμή σηκωνόμαστε αργά και πάμε σε ένα από τα πάρκα της περιοχής, για τα οποία είμαι φοβερά και παντοτινά ευγνώμων.

Το άλσος Χωροφυλακής.

Σε αυτό το πάρκο βρίσκεται το αγαπημένο dog park  της Μίλης, γιατί είναι μεγάλο, είναι χωμένο στα δέντρα, έχει  μπόλικο χώμα για σκάψιμο και πολλούς φίλους.

Σε αυτό το πάρκο κατοικούν και αυτοί οι μικροί, πράσινοι, φωνακλάδες παπαγάλοι που έχουν χτίσει τις γιγάντιες φωλιές τους πάνω στα δέντρα και κάθε φορά τους χαζεύω να μπαινοβγαίνουν μέσα σε αυτές.

Το πάρκο Ζωγράφου.

Είναι το λιγότερο αγαπημένο μας, αλλά μας βολεύει για τις πιο βραδινές βόλτες, γιατί έχει φώτα που τα άλλα πάρκα δεν έχουν. Έχει τσιμεντένια δρομάκια, παιδική χαρά, γήπεδα, όργανα γυμναστικής και το επιλέγουν πιο πολύ οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι για το περπάτημά τους και πολλοί άνθρωποι για τρέξιμο και άθληση.

Το «δασάκι».

Έτσι το ονόμασα εγώ, γιατί είναι όντως ότι πιο κοντινό σε δασάκι και βρίσκεται ακριβώς πάνω από το πάρκο Ζωγράφου.

Θεωρητικά είναι κλειδωμένο, αλλά όπως ανακαλύψαμε πρόσφατα κάποιοι έχουν ανοίξει το συρματόπλεγμα στο πλάι για να μπαίνουν κι έτσι μπήκαμε κι εμείς.

Αυτό μαζί με όλη τη γύρω έκταση ήταν όντως μια μικρή δασική έκταση και περνούσε και ρέμα με νερό. Το μπάζωσαν όμως και δίπλα έκτισαν το κλειστό γήπεδο Μπάτμινγκτον για τους Ολυμπιακούς αγώνες, το οποίο είναι κλειστό, εγκαταλελειμμένο και ρημάζει.

Το δασάκι μας όμως, είναι μια μικρή όαση και το προτιμώ όταν θέλω ησυχία. Εκεί, είμαστε συνήθως μόνες μας και έχει πολλά άγρια φυτά και λουλούδια για να μυρίσει και να κυλιστεί η Μίλη.

Να βρίσκεις κι εσύ χρόνο και χώρο κοντά στη φύση όσο πιο συχνά μπορείς!