POV: Δέσπω

Επιτέλους, Κιτσοπούλου. Το 2013 είχα πάει στην έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης. Διαλέγω από τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, μία γυναίκα.

«Νυχτερίδες» της Λένας Κιτσοπούλου.

Και μετά κόλλησα. «Μεγάλοι Δρόμοι», «Το μάτι του ψαριού»

Μετά; Τί άλλο; Πρέπει να διαβάσω τη «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.»

(εσωτερική σκέψη) «Μακάρι κάποια στιγμή να βρεθώ με τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. Πρέπει να τα πούμε.»

2023 Καλοκαίρι.

Κλείνουμε το τηλέφωνο με την Κορίνα.

«Επιτέλους, θα τα πούμε.»

Οι επόμενοι μήνες…

Εβδομαδιαίες συναντήσεις για να βρούμε τη “Μαιρούλα” μας. (Δεν έχει όνομα. Πώς να τη λέμε;)

Πρόβες. Παιχνίδια με τις λέξεις. Αυτοσχεδιασμοί ξανά και ξανά, μέσα σε ένα διαμέρισμα (Όχι, ακριβώς. Στην αίθουσα προβών.)

Η μοναξιά, η απογοήτευση, οι παροιμίες και τα ανέκδοτα, πολύ γέλιο και κλάμα.

Δέσπω: Πρέπει να βρούμε μια τουαλέτα.

Κορίνα: Έχει δίπλα στο καμαράκι.

Μέσα σε όλα είναι και η Αλεξάνδρα, που έχει σχεδιάσει ήδη το σαλόνι της “Μαιρούλας”.

Αλεξάνδρα: Τί χρώμα να είναι η ταπετσαρία στον τοίχο;

Έγραφε, σημείωνε, έσβηνε, σχεδίαζε, ξανασημείωνε.

Και η Ευρώπη. Που ήρθε για να δουλέψουμε τις πτώσεις και έμεινε μέχρι τελικής πτώσης.

Κορίνα: Θα κάνουμε και το τέλος;

Δέσπω: Προφανώς. Είναι φτιαγμένο για τον Πάνο και την Αριάδνη, το τέλος.

Και κάπως έτσι όλοι αυτοί, βρεθήκαμε και φτιάξαμε τη δική μας “Μαιρούλα”.

Που δεν τη λένε “Μαιρούλα”. Που ψάχνει να βρει κάτι. Σαν εμάς. Που έχει φτερά, αλλά δεν μπορεί να πετάξει. Ελπίζω, όχι σαν εμάς.

«Μήπως είναι πολύ μεγάλος ο τίτλος;»

Δεν πειράζει. Έχει κι άλλο: «Το να έχεις φτερά και να μην μπορείς να πετάξεις/ με σιχάθηκα»

Κάπως έτσι, μας βρήκε ο Γενάρης του 2024.

Και ένα χρόνο μετά, ο Γενάρης μας ξαναβρίσκει, αλλά όχι στη σχολή. Στο Θέατρο Τ.

Τώρα, υπάρχει ακόμα μια δυσκολία. Τώρα, πρέπει να το μάθει και η Κιτσοπούλου.

Μιλάμε μαζί της. Χάρηκε πολύ και μας λέει να προχωρήσουμε με τα δικαιώματα.

Τέλεια. Τώρα, άντε να κουβαλήσουμε το σπίτι της “Μαιρούλας” στο σπίτι του Θεάτρου Τ.

Άγχος και ενθουσιασμός, αυπνία και μια ανυπομονησία να ανοίξουμε το σαλόνι της στον κόσμο της Θεσσαλονίκης.

Η πρεμιέρα.

17 Φεβρουαρίου 2025

Ζέσταμα από νωρίς. Ζέσταμα με μουσική. Ακούω κάτι εντελώς αντίθετο. Τα σάουντρακ των μιούζικαλ ζεσταίνουν τη φωνή και διώχνουν το άγχος που φουσκώνει.

Η Δέσπω μιλά με την Αλεξάνδρα, ενώ εκείνη ράβει τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Η Έμμα, μου λέει να σταθώ στο κέντρο για να τρέξει τα φώτα μια τελευταία φορά. Εγώ κοιτάζω τις άδειες καρέκλες και τις φαντάζομαι γεμάτες.

Ακούμε τον κόσμο να καταφθάνει και η Γλυκερία (Καλαϊτζή) είναι εκεί και μας ενθαρρύνει με τα λόγια της πριν ανοίξουν οι κουρτίνες.

Ομαδική αγκαλιά. Όλοι στις θέσεις τους. It’s show time.

Στην υπόκλιση βλέπουμε γνώριμα πρόσωπα, χαμόγελα, λουλούδια. Οι γονείς μας, πρώτη σειρά. Την έχουν ξαναδεί την παράσταση, αλλά όχι έτσι. Εδώ, ήταν διαφορετικά. Εδώ, κάναμε το πρώτο μας κοινό επαγγελματικό βήμα. Η συγκίνηση είναι μεγάλη.

Τι τύχη. Θα το κάνουμε και αύριο πάλι.

* «Το να έχεις φτερά και να μην μπορείς να πετάξεις / με σιχάθηκα»
Βασισμένο στο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» παρουσιάζεται στο θέατρο Τ της Θεσσαλονίκης, έως και 11 Μαρτίου, κάθε Δευτερότριτο.

Σκηνοθεσία: Δέσπω Πύρτσιου
Επί σκηνής: Κορίνα Κυρκίμη

Κείμενο: Λένα Κιτσοπούλου

Δραματουργική επεξεργασία: Δέσπω Πύρτσιου

Σκηνογραφία – Ενδυματολογική επιμέλεια: Αλεξάνδρα Δρόσου

Κίνηση – Χορογραφία: Ευρώπη Κεσσίδου

Σχεδιασμός φωτισμών: Εμμανουέλα Κρίσιλια

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αριάδνη Ζούπινα

Συνεργάτις Δραματουργός: Κορίνα Κυρκίμη

Συμμετέχουν: Αριάδνη Ζούπινα, Πάνος Κεφαλούρος