Ο Αντώνης αποκαλύπτει τρία πράγματα που θα βάλει στο σάκο του για να φύγει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Μου ζητήθηκε να “αυτοσκαναριστώ” βασισμένος στα πολλά εκείνα “3 πράγματα”.

Ειλικρινά, θέλω να γράψω για τη κατάσταση Efimov,για το τι σημαίνει το “3” στη Τέχνη, μετά να προσπαθήσω όντως ψυχαναλυτικά να αυτοσκαναριστώ, καταλήγοντας σε ένα τεράστιο ασυνάρτητο μονολογικό κόμπασμα (αυτή είναι η επίσημη μετάφραση του “rant”) που θα λέει “πόσο ξέρω”, για το “πως θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα στη τέχνη και στο κόσμο”…Αλλά!..

Ένας από τους δεκάδες στόχους της νέας χρονιάς, είναι να τα κρατάω πιο απλά και ταπεινά, δίχως υπερανάλυση και με περισσότερη έμπρακτη παρουσία. Ακόμα παλεύω με αυτό, βέβαια, γιατί θέλω να μιλήσω και για τους 236 στόχους.Θα μείνω σε αυτούς που θα με κάνουν να μοιάζω πιο γειωμένος και έτοιμος να τους πετύχω.

Ο δεύτερος είναι να σωματοποιώ αυτά που αξιώνομαι από δικούς μου, φίλους και συνεργάτες, ενώ παράλληλα είμαι έτοιμος να ακούσω την χειρότερη κριτική για τις ιδέες μου, τη συμπεριφορά μου και τη δουλειά μου.

Και ο τρίτος, που γίνεται σε πραγματικό χρόνο, να γράφω περισσότερο, από σημειωματάκια μέχρι έργα, χωρίς το πρόστυχο πνεύμα της τελειομανίας. Το ’21 με έκαναν χαρούμενο, λέξεις που είχαν γραφτεί για να τις διαβάσω, που τις χρειαζόμουν και δεν το ήξερα. Είτε δικές μου, για να δω πόσο άλλαξε η πορεία σκέψης και συναισθημάτων…Είτε άλλων, που μου θύμιζαν, πως πρέπει να ζω σ’εκείνο το λεπτό που τις διαβάζω…Σαν να καταλαβαίνω καλύτερα τις λέξεις πια…

Ακόμα και στα νέα επίπεδα τρεχάλας που έφτασα, φέτος, με βοήθησαν οι λέξεις. ΜΕΤΡΟ  και πόδια παντού, ΠΑΝΤΟΥ ΟΜΩΣ!

Μιλάω μόνος, τραγουδάω, παίζω κάτι ξεχασμένες σκηνές που δεν λειτούργησαν ποτέ αλλά “τώρα θα το έκανα έτσι και θα δούλευε”…Λέξεις…Σημειωματάριο-ατζέντα βρίσκεται μόνιμα στα χέρια μου, από Ιανουάριο μέχρι Απρίλη, μετά την χάνω.

Και επειδή θέλω να έχει αριθμημένες μέρες, εβδομάδες, χρόνια, αιώνες...Δεν παίρνω άλλη, γιατί θα έχει ένα κενό πρώτο μισό και αυτό θα με κάνει να νιώθω περίεργα. Δίπλα στο σημειωματάριο-ατζέντα, μέσα στη τσάντα μου, ξαποσταίνουν βιβλία, 3-4 βιβλία που πάντα είναι σκισμένα/μουτζουρωμένα και καταναλώνονται ή στο ΜΕΤΡΟ,ή όσο μου κορνάνουν στο δρόμο ή όσο χτυπάω πάνω σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Δεν θα λειτουργήσει ποτέ για μένα να διαβάζω ένα βιβλίο χαλαρά, σε ένα σαλόνι μετά από ένα λουτρό και μια bath bomb. Φτάνοντας στο τρίτο αντικείμενο που κατοικεί στο σακίδιο μου έχουμε ισοπαλία, το πορτοφόλι μου και τα ακουστικά μου.

Έχω ένα παππουδίστικο πορτοφόλι που κάποιος, που δε θυμάμαι, μου έκανε δώρο στα 15 και το κρατάω ακόμη. Ποτέ δεν μπορεί να κλείσει, όχι από χαρτονομίσματα, συχνότερα βρίσκω λεφτά στο πλυντήριό μου, παρά στο πορτοφόλι. Δεν κλείνει γιατί κρατάω σημειωματάκια ανθρώπων που αγαπώ. Είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει, όταν τίποτα δεν πάει καλά.

 * Ο Αντώνης Γιαννάκος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο”, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, στο θέατρο 104, στο κέντρο της Αθήνας.