Ακόμα και στα νέα επίπεδα τρεχάλας που έφτασα, φέτος, με βοήθησαν οι λέξεις. ΜΕΤΡΟ και πόδια παντού, ΠΑΝΤΟΥ ΟΜΩΣ!
Μιλάω μόνος, τραγουδάω, παίζω κάτι ξεχασμένες σκηνές που δεν λειτούργησαν ποτέ αλλά “τώρα θα το έκανα έτσι και θα δούλευε”…Λέξεις…Σημειωματάριο-ατζέντα βρίσκεται μόνιμα στα χέρια μου, από Ιανουάριο μέχρι Απρίλη, μετά την χάνω.
Και επειδή θέλω να έχει αριθμημένες μέρες, εβδομάδες, χρόνια, αιώνες...Δεν παίρνω άλλη, γιατί θα έχει ένα κενό πρώτο μισό και αυτό θα με κάνει να νιώθω περίεργα. Δίπλα στο σημειωματάριο-ατζέντα, μέσα στη τσάντα μου, ξαποσταίνουν βιβλία, 3-4 βιβλία που πάντα είναι σκισμένα/μουτζουρωμένα και καταναλώνονται ή στο ΜΕΤΡΟ,ή όσο μου κορνάνουν στο δρόμο ή όσο χτυπάω πάνω σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Δεν θα λειτουργήσει ποτέ για μένα να διαβάζω ένα βιβλίο χαλαρά, σε ένα σαλόνι μετά από ένα λουτρό και μια bath bomb. Φτάνοντας στο τρίτο αντικείμενο που κατοικεί στο σακίδιο μου έχουμε ισοπαλία, το πορτοφόλι μου και τα ακουστικά μου.
Έχω ένα παππουδίστικο πορτοφόλι που κάποιος, που δε θυμάμαι, μου έκανε δώρο στα 15 και το κρατάω ακόμη. Ποτέ δεν μπορεί να κλείσει, όχι από χαρτονομίσματα, συχνότερα βρίσκω λεφτά στο πλυντήριό μου, παρά στο πορτοφόλι. Δεν κλείνει γιατί κρατάω σημειωματάκια ανθρώπων που αγαπώ. Είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει, όταν τίποτα δεν πάει καλά.