Έχω ξαναπεί για αυτή τη μέρα, αλλά θα το ξαναπώ – κι ας κουράζω-  ότι δε με νοιάζουν τα κλισέ, ή τι πιστεύει ο καθένας, τι επιλέγει, πώς εκφράζεται, αλλά εστιάζω στο ότι εκφράζεται, κι αυτό μου φτάνει.

Θα αναιρούσα τον εαυτό μου, αν έλεγα ότι είναι βλακείες οι έρωτες μια τέτοια μέρα. Δε γίνεται ο έρωτας να είναι βλακεία καμία μέρα. Αδιαπραγμάτευτο.

Κι έστω και με αυτή την αφορμή, αν κάποιος πει “σ’ αγαπώ” σε κάποιον άλλο, εμένα μου φτάνει. Θα μπορούσε να μην το πει ποτέ. Ή θα μπορούσε να το έχει ξεχάσει λίγο, άρα καλώς που το θυμήθηκε, έστω και μπουκωμένος με σοκολάτα.

Ας επανέλθω όμως, στο γιατί γράφω σήμερα. Αυτή η μέρα λοιπόν, με έκανε να αναρωτηθώ. Αφού εκεί έξω υπάρχει τόση καψούρα, γιατί υπάρχει και τόση μοναξιά; Πώς γίνεται; Τί κάνουμε λάθος;

Τόνοι ζάχαρης και κόκκινου χρώματος, αγκαλιές λουλούδια, εκατομμύρια playlists με τραγούδια ερωτικά, ξεστοκάρισμα κοσμηματοπωλείων (και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γιατί για να είμαι ειλικρινής, συνήθως με πίτσα τη βγάζω… ) – όλα αυτά δείχνουν ότι εκεί έξω υπάρχει έρωτας, υπάρχει αγάπη, υπάρχει καψούρα, πόθος, πάθος, ή όπως αλλιώς λέγεται.

Ξέρω όμως- κι αυτό το ξέρω καλά- ότι εκεί έξω έχει και πολλή μοναξιά. Απέραντη, ατέλειωτη, άμετρη (κι όλα τα συνώνυμα που ξέρω). Άρα μάλλον κάτι δεν κάνουμε και πολύ καλά.

Άρα κάτι γίνεται πολύ λάθος. Δεν έχω απάντηση να δώσω. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Αν ήξερα, θα είχα λύσει κι εγώ τα δικά μου θέματα. Ή θα είχα πουλήσει ακριβά τη συνταγή.

Μέχρι τώρα, μου καταλόγιζα ότι δεν μιλάω (Μουγγο-Θόδωρος, όνομα και πράγμα). Δεν μιλάμε. Γενικώς. Ή μιλάμε όταν είναι πολύ αργά. Ή και όταν μιλάμε, πάλι λέμε τα μισά. Ίσως, αν αρχίζαμε όλοι να μιλάμε- για όλα, για τα καλά και τα στραβά, για το μέσα μας και για το έξω- τα πράγματα να πήγαιναν αλλιώς.

Ίσως και όχι, βέβαια. Γιατί εκτός από το ότι δε μιλάμε, μάλλον δεν ξέρουμε να ακούμε κιόλας, όταν μας μιλούν…