κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
μυστήρια πλάσματα
Συναντηθήκαμε σε ένα παλιό μπιστρό στο λιμάνι. Σκούρο ξύλο παντού, ποτισμένο με τη μυρωδιά του καφέ, γκραβούρες στους τοίχους, καναπεδάκια φθαρμένα από την πολυχρησία. Εδώ ακριβώς θα μπορούσα να τη φανταστώ να πίνει τον καφέ της και να γράφει, στα ίδια τραπεζάκια που – ίσως- κάποτε, φιλοξένησαν τους έρωτές της.
“Έρχομαι συχνά εδώ με τα εγγόνια μου, για παγωτό. Κοιτάξτε…” μου δείχνει με καμάρι μια φωτογραφία της με πολλά πιτσιρίκια- όλων των ηλικιών -τριγύρω της. Περίεργο. Είχα άλλη αίσθηση όταν τη διάβαζα, έβγαζε άλλη ένταση στα κείμενά της. Μα αυτή η φωτογραφία της έρχεται να τα ανατρέψει όλα. Φαίνεται ήρεμη, γαλήνια, με μια ζωή στρωμένη, κι όμως… θα στοιχημάτιζα ότι όλο αυτό το πάθος, τη φωτιά, την καταστροφή, την πτώση, όλα αυτά που συχνά περιγράφει, τα γνωρίζει καλά…
Related posts:
Μια ιστορία μικρή
έχεις τρεις επιλογές
μίλα μόνος σου
Παρακολουθώντας τη ζωή στον πιο προσωπικό χώρο
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές