Είναι πολύ αστεία η λέξη «σύνορα». Δεν μιλάμε για πολιτισμό, για γλώσσα, για ανθρώπους. Μιλάμε για νοητές γραμμές στο χώμα που ορίζουν πολιτικά συστήματα, κανόνες, δικαιώματα και το βασικότερο: την ελευθερία του ατόμου. «Μέχρι εδώ σε λένε Ελλάδα. Από αυτήν εδώ την γραμμούλα και πέρα σε λένε αλλιώς.»

Ε, λοιπόν, νιώθω πιο Ινδή από ποτέ. Γιατί πήγα για μια μπύρα στο παγκάκι και έβαλα το καλοκαιρινό μου φόρεμα. Γιατί είχε κρύο και δε με ένοιαζε γιατί ήμουν με παρέα. Και η παρέα ήταν απαγορευμένη γιατί «δημόσια υγεία». Νιώθω πιο Ιταλή από ποτέ όταν είδα να τραγουδούν στα μπαλκόνια και έκλαψα γιατί ένιωθα ακριβώς ότι κι αυτοί. Νιώθω πιο Κινέζα από ποτέ όταν ψάχνω τρόπους να μείνω υγιής από δω και πέρα (και παρήγγειλα μια μάσκα με μονόκερους απ’ το ίντερνετ άλλο πράγμα.) Νιώθω Ισπανή, Αμερικανή, Σουηδή, Κολομβιανή και Αιγύπτια. Γιατί πλέον, έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες. Γιατί μάθαμε να μας ενώνουν οι συμφορές. Γιατί θα γνωρίσω μια γυναίκα απ’ την Σαουδική Αραβία και θα έχουμε κοινά βιώματα.
Μόνο που αυτή θα συνεχίσει να ζει στην απομόνωση και την καταπίεση γιατί μας χωρίζουν νοητές γραμμές στη γη.

Ειλικρινά έχω ξεμείνει από αστεία και η κωμωδία μου φθείρεται. Δεν ξέρω πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση αν και πάντοτε πίστευα πως η έννοια της σοβαρότητας είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα οπότε μεταβάλλεται και καθορίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και με την αλήθεια. Πέρα από την επιστημονική αλήθεια, η οποία ορίζεται με αριθμούς, διαγράμματα και κουτάκια, δεν υπάρχει μια καθολική και αδιάβλητη αλήθεια. Οι άνθρωποι δεν είναι καθολικοί και αδιάβλητοι. Ετεροκαθορίζονται από την παιδική τους ηλικία, τις επιλογές τους, το σύστημα, την οικονομία και τα μίντια. Όλοι ψάχνουν να βρουν μια αλήθεια για να καθορίσουν την σοβαρότητα της κατάστασης. Εγώ, λέω να πάω να πιάσω τον Μάη.

Δεν μας κάνει καλό να αναλωνόμαστε. Η ζωή δεν ήταν ποτέ μικρότερη. Προτιμώ μια ζωή χωρίς πλεκτάνες και ίντριγκες. Χωρίς σύνορα και περιορισμούς του ατόμου (και δεν μιλάω για την καραντίνα).

Έχω έναν φίλο στην Αίγυπτο. Του αρέσει μια κοπέλα αλλά λέει πως δε θέλει να της το πει γιατί μετά θα πρέπει να την παντρευτεί. Έχω έναν φίλο εδώ Θεσσαλονίκη που του αρέσει μια κοπέλα αλλά δε θέλει να της το πει γιατί “φοβάται τις δεσμεύσεις”. Και οι δύο θέλουν να το ζήσουν. Και οι δύο φοβούνται γιατί η κοινωνία που ζουν είναι δομημένη ώστε να προκαλεί φόβο.
Ακόμη και σε ένα τόσο όμορφο πράγμα όπως ο έρωτας.

Κάθε άνοιξη νιώθω ερωτευμένη. Αυτήν την άνοιξη δυσκολεύομαι. Όχι γιατί δεν είναι ανοιχτές οι καφετέριες και τα μπαρ, αλλά γιατί η πραγματικότητα με καταβάλλει. Ο πολιτισμός μου αλλοιώνεται, οι αγαπημένοι μου ζουν στον φόβο. Οι λέξεις ανασφάλεια, αμφιβολία, κατάρρευση, φτώχεια, μας απασχολούν περισσότερο από ποτέ. Το θέμα στο τέλος της μέρας όμως, είναι που επιλέγουμε να φάμε την ενέργεια μας. Εγώ θέλω να σκέφτομαι μια Νίκη στην Ινδία που ερωτεύεται με την άνοιξη κι ας βομβαρδίζουν συνεχώς εμένα, τη ζωή και το μέλλον μου. Δεν το κάνω ούτε από αδιαφορία, ούτε από άγνοια. Επιλέγω απλά, να κοιμάμαι χαρούμενη και όχι με κλάματα. Επιλέγω να μην με ορίζουν αόριστες, μεταβλητές έννοιες, επιλέγω να στηρίζω τους ανθρώπους που με κάνουν χαρούμενη κι αν πάνε όλα σκατά θα βρω μια θάλασσα με μια σκηνή στο κύμα. Δεν είμαι ρομαντική. Αυτή είναι η δική μου ζωή και θα την κάνω όμορφη. Δε φοβάμαι, δεν αναλώνομαι σε πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω.

Μια μπύρα στο παγκάκι και μια παρέα είναι, στο τέλος της μέρας, η σωτηρία μου.

Αυτή η ταλαιπώρια είναι αφιερωμένη στο βαφτιστήρι μου. Με την ελπίδα να μην φοβηθεί ποτέ.