Όταν είμαι πλάι σου, δε φοβάμαι ούτε τους κατασκευασμένους εργαστηριακούς ιούς, ούτε την μεγαλύτερη ανθρώπινη ασθένεια που ονομάζεται ‘φόβος’. Δείξε μου ένα βουνό και θα το ανέβω ξυπόλυτη… θα σου φυτέψω κερασιές, κάτω απ’ τον χρωματιστό τους ίσκιο να ξαποσταίνεις. Θα γεμίσω όλη την πλαγιά με λεβάντες για να μοσχομυρίζει ο ερχομός σου, κάθε φορά που θα αγγίζεις τ’ όνειρο μου.

Όταν είσαι δίπλα μου, μπορώ να πάρω αγκαλιά πελώριες μέδουσες και μαζί να τραγουδάμε μεθυσμένα τραγούδια στα μαργαριτάρια των κοραλλιών, μήπως και έτσι σου στολίσουν το λαιμό.

Όταν είσαι πλάι μου, ο φόβος νικιέται… και ο ανθρώπινος νους γκρεμίζει όλα τα τείχη…

Όταν είσαι πλάι μου, η αγάπη γιορτάζει και όλα τα κομμάτια του παζλ βρίσκουν τρόπο και ενώνονται…