at a glance
Top

Για ένα (δύο-τρία) καλοκαίρια

κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού

Ταλαιπώρια μετά μουσικής

Πήγα Ζάκυνθο.

Άστο. Δεν μπορώ καν να τολμήσω να χωρέσω σε σκέψεις το θαύμα.  Έχω φωτογραφίες να δείτε, όμως. Το πραγματικά συνταρακτικό βέβαια, δεν ήταν η θάλασσα και τα νερά του κήπου της Εδέμ. Το συνταρακτικό ήταν οι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα. Που σέβονται την φύση, τα ζώα, το περιβάλλον. Που φροντίζουν να έχουν φαγητό γι αυτούς αλλά και για τις γίδες, τα δαμάλια (=βοοειδή), τις μηλιώρες (=μικρές προβάτες), τις καπονέρες με τα κοτόπουλα, τα γατιά και τα σκυλιά. Που θέλουν να είναι όσο πιο αυτάρκεις μπορούν και έχουν κήπους, θερμοκήπια, δέντρα και ελιές. Το καλύτερο λάδι, κρασί χιλίων καρδιναλίων που σε νταλακιάζει στην πρώτη γουλιά, γλυκά παξιμάδια με πορτοκάλι και δε συμμαζεύεται. Άνθρωποι απλοί, που δε διανοούνται τη διατροφή χωρίς (πολύ) κρέας, που έχουν χίλια στραβά και ίντριγκες αλλά ζουν σε μια κοινωνία με δικούς της κανόνες και όρια. Θεοσεβούμενοι, πατριώτες, οικογενειάρχες. Και πάνω που θα έλεγε κανείς πως αυτά είναι τα τρία χαρακτηριστικά που με αποστρέφουν σε έναν άνθρωπο, εκεί βρήκα μια αγκαλιά ανοιχτή και ένα σπίτι που μύριζε φαί σε ένα χωριό που ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξη του.

Και οι μέρες πέρασαν σαν παραμυθάκι, πανέμορφα.

Γυρίσαμε πάλι στις δουλειές και την κάψα και θέλω να τραβήξω το καλοκαίρι και να το τεντώσω σα ζυμάρι για να μη μου φύγει. Απεχθάνομαι την καθημερινότητα. (Όπως έχει πει και ο σύγχρονος φιλόσοφος Thodoris Cortes «η καθημερινότητα είναι το δύσκολο τριπ κι η καθημερινότητα είναι ωδή στο ριπιτ»).  Ο χειμώνας είναι μούχλα. Θέλω να ζήσω ένα αιώνιο καλοκαίρι στο Ναυάγιο και στο Μαραθονήσι. Εντάξει δεν είναι και μικρό το καλοκαίρι μου αλλά φρικάρω μόνο στην σκέψη ότι θα τελειώσει. Κι έναν καλοκαιρινό έρωτα σαν της Καίτης Χωματά ακόμη δεν ζήσαμε. Να μας κρατάει σφιχτά το χέρι να μας φιλά κλπ. Είμαι ερωτευμένη με το φαί, βέβαια. Με τα θαλασσινά και τα ψάρια. Εν πάση περιπτώσει. Φύγετε. Το ξαναείπα και ξέρετε ότι δε θέλω να επαναλαμβάνομαι. Θεσσαλονίκη- Κυλλήνη 5 ώρες με το αμάξι και άλλη μια στο καράβι. Ταλαιπώρια (αν δεν ήταν δε θα το έγραφα εδώ), αλλά αξίζει.

Έχω μαζέψει τόσες εικόνες που δεν ξέρω πως θα διαχειριστώ την πόλη και τα τσιμέντα. Πάω να βάλω μπεπανθόλ τώρα γιατί το πετσί μου είναι σαν πασχαλινό αρνάκι στην σούβλα. Καφετί και αρπαγμένο.

Α, ακούστε το τραγούδι που σας έβαλα γιατί είναι γλυκούλικο και καλοκαιρινούλικο.