κείμενο | παναγιώτης κόκκαλης */* φωτογραφίες | βάσω μαμάτσιου */* επιμέλεια Ι νίκη ζερβού + γιώργος παπανικολάου
κείμενο | παναγιώτης κόκκαλης */* φωτογραφίες | βάσω μαμάτσιου */* επιμέλεια Ι νίκη ζερβού + γιώργος παπανικολάου
«Έφαγες;». Άκουσε εκεί ερώτηση. Άραγε γίνεται να μην φάω; Κι αν ναι, για πόσο καιρό πριν το καταλάβει; Ανέκαθεν, την έβρισκα παντελώς ανούσια αυτήν την ερώτηση, θόρυβο για να σπάει απλώς τη σιωπή που -πολλές φορές- νιώθω πως απεχθάνεται.
Μία από αυτές τις συνήθειες που δεν κατανοείς, αλλά μοιάζουν όλες μαζί μέρος ενός τελετουργικού, με σκοπό τον απόλυτο έλεγχό σου. Μα, πόσο λανθασμένος και πεπλανημένος, μπορεί να υπήρξα;
Μονάχα αυτή, μπορεί να σε ρωτήσει κάτι τέτοιο και μονάχα αυτή θα το κάνει. Κανένας φίλος, κανένας σύντροφος. Γιατί μόνο με αυτή, υπήρξατε ένα. Γιατί πάντα, θα είσαι κομμάτι του εαυτού της και αυτή δικό σου. Εκείνη, δίχως φύλο, δίχως ηλικία, δίχως ταυτότητα. Μόνο αγάπη. Και κάπως έτσι, τούτη η ρητορική ερώτηση αποκτά νόημα, μετουσιώνεται στην απόλυτη έκφραση αφοσίωσης και έγνοιας, την οποία συνειδητοποιείς πως, όταν έλθει εκείνη η ώρα, θα την πάρει μαζί της για πάντα.
Από όλα τα οξύμωρα σχήματα που γνωρίζω, αυτό που ανέκαθεν μου προκαλούσε ιδιαίτερη απορία, ήταν το «η πολλή αγάπη με πνίγει». Μα, πώς μπορεί να «πνιγεί» κανείς από την αγάπη;
Ποιός είναι τόσο αχάριστος να ξεστομίζει τέτοια λέξη, όταν εκεί έξω υπάρχουν, υπάρχουμε τόσοι διψασμένοι;
Αλλά, ίσως δεν είναι η αγάπη που φέρνει το κακό. Και μάλλον, δεν είναι κάθε αγάπη, μα μόνο η δική της.
Βλέπεις, όταν κάτι υπήρξε δικό σου, δυσκολεύεσαι ή-πολλές φορές-αρνείσαι να το αποχωριστείς. «Θέλω να με καταλάβεις! Δεν είναι εγωισμός, μήτε που σε θεωρώ κτήμα μου. Μα σε πονώ και σε νοιάζομαι σαν τον εαυτό μου. Είσαι εγώ. Νιώθω ο,τι νιώθεις. Χαίρομαι με τη χαρά σου και η πίκρα σου είναι για μένα δυο φορές πιο πικρή. Μα, σαν τα μοιραστείς μαζί μου όλα αυτά, τί μένει πια ολόδικό σου;»
Και τελικά;
Μπορεί η πολλή αγάπη να σε πνίξει;
Η αγάπη, σίγουρα, όχι.
Όμως, η δική της δεν είναι σαν τις άλλες.
Ωστόσο, πριν την κατηγορήσεις πως σε λογίζει κτήμα της, σκέψου μην είσαι εσύ που θες να είσαι μέρος της. Και όταν όλα ξεκαθαρίσουν και δεν υπάρχει πλέον κάτι να κρυφτεί, όταν δεν χρειαζόμαστε πια κομμάτια για να ολοκληρωθούμε, τότε απόλαυσε την κάθε στιγμή, την κάθε ανούσια ερώτηση, την κάθε παρατήρηση, το κάθε βλέμμα, το κάθε χάδι, το κάθε τηλεφώνημα, γνωρίζοντας πως τίποτα πια δε θα σε βλάψει.
Φυλακες
Πόσο εύκολα οι φύλακες γίνονται οι φυλακές σου;
Με μία ανάσα μοναχά, με έναν τόνο,
Με ένα «εσύ είσαι όλη μου η ζωή».
Μία αγκαλιά τόσο σφιχτή που τρέμεις μη βγεις από αυτή
και καταρρεύσεις σαν εκείνο το κάστρο από άμμο.
Παράξενο πράγμα η αγάπη.
Είναι στιγμές που θαρρείς πως νιώθεις πως πονάει περισσότερο απ΄όσο γιατρεύει.
Όχι κάθε αγάπη. Εκείνη μόνο.