Η πορεία ως το θέατρο. (Συγκεκριμένα στο Τ)
Το τελευταίο εξάμηνο κυκλοφορώ με πατίνι (ναι είμαι από αυτούς), και η μουσική είναι πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της διαδικασίας.
Αν δεν πρόκειται για μεγάλη απόσταση, θα βάλω Arctic Monkeys. Τα παλιά τους, όταν ήταν ακόμα τα underdog της υπόθεσης, συγκεκριμένα το “I bet you look good on the dancefloor”, σύντομο, αλλα κάνει την δουλειά του, σε ξυπνάει, σε ενεργοποιεί.
//www.youtube.com/watch?v=CYpn8yUnX_c
Αν μιλάμε για μία μέτρια απόσταση, έχω δηλαδή λίγο χρόνο να χαθώ στις σκέψεις μου θα βάλω Σκιαδερέσες. Τις ανακάλυψα πολύ πρόσφατα, εγκληματικά πολύ. Και έχω κολλήσει. Μιλάνε για τις σχέσεις με έναν ωμό και αστικό τρόπο που με αφορά. Ξεκινώ συνήθως με το “Προτιμούσα τον παλιό”
//www.youtube.com/watch?v=2vS5PMpXwuc
Τώρα, αν έχω πορεία μπροστά μου, θα ακούσω τραγούδια τα οποία είναι κατάλληλα για σκηνές πάλης, που θέλω τόσο να σκηνοθετήσω. Τραγούδια που παίζουν ξανά και ξανά, όσο εγώ φαντάζομαι κάθε μπουκέτο, σπασμένο μπουκάλι και πέταγμα ηθοποιού μέσα από τζαμαρία, μέχρι να φτάσω στο θέατρο και να χωνέψω ότι δεν είναι ακόμα η ώρα τους.
Ελπίζοντας όμως πως θα έρθει.
Εξαιρετικό παράδειγμα το solo του free bird, που έχει συνοδεύσει ουκ ολίγες σκηνές απίστευτου ξύλου στον Κινηματογράφο.
Lynyrd Skynyrd – Free Bird [Kingsman Church Scene Version]