at a glance
Top

Οι σημειώσεις των “Μαγισσών”

κείμενο | άννα ρίζου + υρώ τσάμογλου */* φωτογραφίες | αναστασία λουλέ + σάκης γιούμπασης + γιάννης αγγελάκης + παναγιώτης ασνάης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

αυτή η ιστορία (δεν) είναι δική μας

Καλοκαίρι 2021. Η πραγματικότητα είχε αρχίσει να θυμίζει αυτήν που ξέραμε και προ καραντίνας, με τη διαφορά ότι τώρα μετρούσαμε λιγότερες. 17 χαμένες μέσα σε έναν μόλις χρόνο. 17 γυναίκες που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Μια κατάσταση που μοιάζει με ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, έναν όρο που ακούμε όλο και πιο συχνά. Τι έχει αλλάξει στ’ αλήθεια από τον Μεσαίωνα μέχρι και σήμερα; Πήραμε, έτσι, την απόφαση να ασχοληθούμε με όσες δεν είναι πια εδώ… με μια υπόσχεση. Να μην τις ξεχάσουμε.

«Είμαστε οι εγγονές των γυναικών που χάθηκαν και κανείς δεν τις έψαξε.»

Μάγισσα: Σίγουρα έχεις συναντήσει και εσύ μία. Μαύρα ρούχα, γκρίζα μαλλιά, καπέλο, μακριά νύχια και γαμψή μύτη.

Από την πρώτη παρουσίαση της παράστασης στο υπόγειο της Γιάννας Τσόκου.
Φωτογράφος: Αναστασία Λουλέ.

Και σήμερα μας υποδεικνύουν πώς πρέπει να είμαστε, πώς πρέπει να μιλάμε, πώς πρέπει να ντυνόμαστε, πώς πρέπει να χαμογελάμε όταν μας το ζητάνε. Κι αν επιλέξω να είμαι κάτι άλλο;
Είμαι ένα σώμα που αποκλίνει. Εγώ μαζί με άλλα. Ξέρω όμως, ότι πια δεν είμαι μόνο μου.

Φτιάξαμε μια παράσταση για να μπορέσουν να ακουστούν οι φωνές μας. Για να ενωθούν. Συναντηθήκαμε σε ένα υπόγειο, στην οδό Μπαλταδώρου, όπου για πρώτη φορά ειπώθηκε η ιστορία μας. Ξαναβρεθήκαμε στο θέατρο Άνετον. Ψιθυρίσαμε τα ξόρκια μας στη Βενετία. Και τώρα, βρισκόμαστε στο θέατρο Τ. Υποσχεθήκαμε να μην τις ξεχάσουμε.

Στιγμιότυπο από την παράσταση στο θέατρο Άνετον, στο φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης «Ανοιχτή Σκηνή της Πόλης 2022».

Φωτογράφος: Σάκης Γιούμπασης

Αυτές είναι; Κανένας ορισμός δεν αρκεί για να τις χωρέσει, οπότε φτιάξαμε έναν καινούριο.
Γεννηθήκαμε γυναίκες. Αυτό μας μάθαιναν. Τα σώματά μας, είπαν, υπομένουν, ανέχονται, σωπαίνουν. Ανά τους αιώνες τα βασάνισαν, τα έκαψαν στην πυρά, τα κρέμασαν, τα εξόντωσαν και εξακολουθούν να τα χτυπούν, να τα πληγώνουν, να τα σκοτώνουν.
Είναι πιο αδύναμα; Είναι ο εύκολος στόχος; Ο θάνατός τους είναι απλά ένας αντιπερισπασμός; Κάθε φορά που ένα πολιτικό σύστημα αλλάζει, κάποιες πρέπει να τιμωρούνται.
Τις χαρακτήρισαν μάγισσες…επειδή γνώριζαν πώς να φροντίσουν η μία τον πόνο της άλλης, όταν την εποχή δεν αφορούσαν τα γυναικεία σώματα. Επειδή όταν όλοι τις κυνηγούσαν, αυτές αμύνθηκαν.

Άννα Ρίζου, Λέλα Μεντεκίδου, Υρώ Τσάμογλου.
Φωτογράφος: Αναστασία Λουλέ.

Χειμώνας 2023.
Μάγισσα: Παλιά σήμαινε ότι είσαι αυτή που κυνηγάνε. Τώρα σημαίνει πως, όσο κι αν κρατήσει αυτό το κυνήγι, εμείς θα είμαστε εκεί. Σημαίνει ότι έχουμε η μία την άλλη. Αντλούμε τη δύναμή μας από αυτές που δεν είναι εδώ. Παλεύουμε για αυτές. Τα τραγούδια μας ενώνονται κάθε φορά που κοιταζόμαστε στα μάτια.

«Ναι, θα κάνουμε ένα ξόρκι πάνω τους. Γιατί τώρα…μπορούμε.»

Φωτογράφοι: Γιάννης Αγγελάκης, Παναγιώτης Ασνάης.

  • η Άννα Ρίζου και η Υρώ Τσάμογλου παρουσιάζουν τις “Μάγισσες- αυτή η ιστορία (δεν) είναι δική μας” στο θέατρο Τ, κάθε ΠΣΚ του Φεβρουαρίου.

 

 

Hex Theater Group & Post Colonial στο Venice Open Stage.