κείμενο | άννα ρίζου + υρώ τσάμογλου */* φωτογραφίες | αναστασία λουλέ + σάκης γιούμπασης + γιάννης αγγελάκης + παναγιώτης ασνάης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
αυτή η ιστορία (δεν) είναι δική μας
Καλοκαίρι 2021. Η πραγματικότητα είχε αρχίσει να θυμίζει αυτήν που ξέραμε και προ καραντίνας, με τη διαφορά ότι τώρα μετρούσαμε λιγότερες. 17 χαμένες μέσα σε έναν μόλις χρόνο. 17 γυναίκες που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Μια κατάσταση που μοιάζει με ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, έναν όρο που ακούμε όλο και πιο συχνά. Τι έχει αλλάξει στ’ αλήθεια από τον Μεσαίωνα μέχρι και σήμερα; Πήραμε, έτσι, την απόφαση να ασχοληθούμε με όσες δεν είναι πια εδώ… με μια υπόσχεση. Να μην τις ξεχάσουμε.
«Είμαστε οι εγγονές των γυναικών που χάθηκαν και κανείς δεν τις έψαξε.»
Μάγισσα: Σίγουρα έχεις συναντήσει και εσύ μία. Μαύρα ρούχα, γκρίζα μαλλιά, καπέλο, μακριά νύχια και γαμψή μύτη.
Από την πρώτη παρουσίαση της παράστασης στο υπόγειο της Γιάννας Τσόκου.
Φωτογράφος: Αναστασία Λουλέ.
Related posts:
...here comes the sun
μια παράσταση που φωνάζει γυναίκα
θυμήσου
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...
έχεις τρεις επιλογές