Είναι άτιμη αυτή η εποχή. Η εποχή της εικόνας. Είσαι αυτό που φαίνεσαι, αυτά που δηλώνεις και δείχνεις, αυτά που προβάλλεις και η ανταπόκριση που παίρνουν. Η εποχή των προτύπων της εικόνας, είτε αυτή η εικόνα είναι πίνακας του Francois-Xavier Fabre, είτε κάποιος γνωστός bodybuilder influencer, γεννά νέα πρότυπα και νέες εικόνες που μας βοηθούν να φύγουμε απ’ την πραγματικότητα. Ο πραγματικός εαυτός, ο γεμάτος ρωγμές και ανασφάλεια, δεν είναι για τις κάμερες. Αντίθετα, κρύβεται μέσα στο δυάρι του και αγωνιά για την αποδοχή και την κατανόηση. Ο πραγματικός εαυτός, είναι ένα μικρό παιδί που φωνάζει βοήθεια και έχει ψυχολογικά και πολλές φορές νιώθει ανεπανόρθωτα κατεστραμμένος.

Παρακολουθήσαμε την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που παλεύει να προμοτάρει τον εαυτό του στο διαδίκτυο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του στην καθημερινότητα, στον μικρό αλλά θαυματουργό χώρο του Alte Fablon, στο έργο «F-X» του Michael Stampe, σε σκηνοθεσία Νίκου Νικολαΐδη. Ο Βασίλης Λιάκος, στον ρόλο αυτού του μοναχικού Influencer, μας έβαλε μέσα στην ιστορία και νοιώσαμε πως μας έδειξε ένα κομμάτι από την πραγματική του ζωή. Συνδέθηκε με τον ρόλο του βαθιά, αληθινά, χωρίς υπερβολές, με μεγάλη γενναιοδωρία. Το κείμενο από μόνο του δίνει πολλές προεκτάσεις του χαρακτήρα και είναι πολυεπίπεδο. Στην αρχή, νιώσαμε πως θα παρακολουθήσουμε τον εγκλωβισμό ενός ανθρώπου στην εικόνα του και την ματαίωση που νιώθει στον ψεύτικο κόσμο των social media. Έπειτα, αυτή η ιστορία άρχιζε να αποκτά ολοένα μεγαλύτερο βάθος, χωρίς να κουράζει τον θεατή. Το έργο έχει πολύ λίγα λόγια για το περιεχόμενο του. Πολλά κομμάτια της ιστορίας φανερώνονται με μια κίνηση ή μια μικρή δράση του χαρακτήρα. Σε αυτό, βοήθησε εξαιρετικά και η δραματουργική επεξεργασία της Κορίνας Βασιλειάδου, καθώς επικαιροποίησε κομμάτια του κειμένου, φέρνοντάς το στο 2023 (το έργο γράφτηκε το 2012) και το «έσφιξε», βοηθώντας την ροή του.

Ο Νίκος Νικολαΐδης έχει κάνει πολλή σωστή σκηνοθετική δουλειά. Παρέμεινε σε πολύ απλές, λιτές και ρεαλιστικές γραμμές. Η παράσταση δεν περιέχει ακραίες εξάρσεις ή πολύπλοκα μοτίβα απεύθυνσης προκειμένου να προκαλέσει. Με αυτόν τον τρόπο μπορέσαμε να συνδεθούμε με το έργο προσωπικά. Νιώσαμε πως μας αφορά, πως μιλάει για τον καθένα μας και συγκινηθήκαμε με τον χαρακτήρα που ξεδιπλωνόταν και μας κοιτούσε στα μάτια ενώ εξομολογούνταν ανείπωτες, γι’ αυτόν, αλήθειες. Γίναμε ο καθρέπτης του και έγινε ο δικός μας. Έτσι, απλά.

Ο χώρος του Alte Fablon μεταμορφώθηκε από την σκηνική τοποθέτηση του Δημοσθένη Κλημενώφ. Οι μαύροι τοίχοι έγιναν άσπροι, βαμμένοι παντού και έτσι δημιουργήθηκε ένας ρεαλιστικός σκηνικός χώρος σπιτιού. Ένα σπίτι που δεν μοιάζει τόσο με άλλα, αλλά η κατάστασή του δικαιολογείται μέσα από το έργο και όλο το σκηνικό έχει λόγο ύπαρξης.

Μια παράσταση-πρόταση, ένα έργο για τα σκατά που κουβαλάμε και η κοινωνία του φαίνεσθαι δε μας αφήνει να βγάλουμε προς τα έξω. Νιάτα στο θέατρο που κουβαλάνε αλήθειες χωρίς υπερβολές. Η παράσταση έχει κλείσει έναν επιτυχημένο κύκλο στην Αθήνα την περασμένη σεζόν και ήρθε στην Θεσσαλονίκη για να ξεκινήσει έναν δεύτερο, εξίσου, πιστεύω, επιτυχημένο.