at a glance
Top

Γιάννης Δρακόπουλος

με τα λίγα, να λες πολλά...

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | αρχείο γιάννη δρακόπουλου

“Μαθητής δημοτικού στο Πέμπτο Δημοτικό της Καλλιθέας, έτυχε να δω στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, το οποίο στεγάζονταν ακριβώς απέναντι από το σχολείο, μια παράσταση… νομίζω κάποιο έργο του Ψαθά, όπου έπαιζαν συμμαθητές μου και παιδιά της γειτονιάς. Με είχε συνεπάρει και το σκεφτόμουν για πολύ καιρό μετά. Αυτή ήταν η πρώτη παράσταση που θυμάμαι”…Ο Γιάννης Δρακόπουλος στο rejected…

rejected: Ξεκινώντας να εργάζεστε στο θέατρο, το σινεμά, τη τηλεόραση, τα πρώτα χρόνια, ποιές ήταν οι “σταδιακές αποκαθηλώσεις” που έγιναν εντός σας, σε σχέση με αυτό που πιστεύατε ότι είναι ο χώρος σας και τώρα πια το ξέρετε πως δεν είναι; Τί άλλαξε;

Γ.Δ.: Μπήκα μάλλον μεγάλος στο χώρο οπότε και σχετικά υποψιασμένος. Παρόλα αυτά, η παρατήρηση συν το χρόνο πως μεγάλα ονόματα σκηνοθετών του ποιοτικού θεάτρου , έχουν ελάχιστα να πουν σαν καλλιτέχνες και προσωπικότητες, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο ήταν και είναι, απαγοητευτική…

rejected: Πώς είναι το φετινό καλοκαίρι, να παίζεις σε περιοδεία μίας παράστασης και το δεύτερο μισό του Αυγούστου, παράλληλα “να τρέχει” και δεύτερη περιοδεία θεατρικής παράστασης, όπου συμμετέχετε; Η δουλειά του ηθοποιού “διχοτομείται”;

Γ.Δ.: Όχι. Ο ρόλος είναι ένα κοστούμι , κάθε παράσταση άλλο κοστούμι, το φοράς μπαίνεις παίζεις βγαίνεις το βγάζεις και είσαι έτοιμος να φορέσεις, όποιο άλλο κοστούμι έχεις ράψει πάνω σου. Θα μου άρεσε να ήμουν και μόδιστρος.

rejected: Στη θεατρική Αθήνα του χειμώνα, με τους ηθοποιούς να παίζουν σε 2-3 παραστάσεις μέσα στην εβδομάδα, τα Δευτερότριτα να έχουν γίνει υπερβολικά πολλά και ένας ηθοποιός για να ανταπεξέλθει οικονομικά να παίζει ταυτόχρονα, τα πρωινά και σε παιδικές παραστάσεις, να κάνει σπικάζ, σήριαλ…αλήθεια, στην μετά- εποχή, της περασμένης άνοιξης του εγκλεισμού, το ελληνικό θέατρο “έβαλε μυαλό” ή συνεχίζει να κάνει τα ίδια “λάθη”; Γιατί;

Γ.Δ.: Νομίζω πως το πρόβλημα είναι περισσότερο ποιοτικό παρά ποσοτικό. Δηλαδή, αυτό που λείπει για να γίνει σωστή προετοιμασία μιας παράστασης, δεν είναι τόσο ο χρόνος όσο ο τρόπος, καθότι στην Ελλάδα οι Θεατρικές Σχολές αδυνατούν να εφοδιάσουν τους σπουδαστές τους με τα απαραίτητα εργαλεία για τη συστηματοποίηση της δουλειάς τους.

rejected: Μήπως από την εποχή του φόβου, έχουμε περάσει ασυναίσθητα στην εποχή της “αυτο-τρομοκρατίας” μας;

Γ.Δ.: Δεν νομίζω πως ο κόσμος  ευθύνεται για την τρομοκρατία, αλλά τα Μ.Μ.Ε. και η Πολιτεία. Αν υπήρχε σωστή πληροφόρηση και αν τα Μ.Μ.Ε. δεν είχαν τη ροπή- που έχουν προς την καταστροφολογία και τη τρομολαγνεία, ο κόσμος θα αντιδρούσε πολύ πιο σωστά χωρίς φόβο με ενσυναίσθηση και πειθαρχία.

rejected: Φέτος το καλοκαίρι, το κοινό αισθάνεστε πως έρχεται έτοιμο “από το σπίτι του” να γελάσει ως διάθεση  ή είναι “κουμπωμένο” σε σχέση με όσα έχει ζήσει τους τελευταίους μήνες;

Γ.Δ.: Το γέλιο, νομίζω, πως ποτέ δεν είναι αρκετό στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που ζούμε, οι οποίες είναι εξ ορισμού πολύ βίαιες εφόσον αδυνατούν να εκπληρώσουν τον πόθο της ισονομίας και ισοπολιτείας. Είτε με φόβο, είτε χωρίς, ο φόβος και η αγωνία είναι καθημερινοί μας σύντροφοι. Δυστυχώς, και το γέλιο και το χιούμορ δεν είναι απλά αποκούμπι αλλά δύναμη ανατροπής.

rejected: Γιατί ο Έλληνας ηθοποιός είναι τόσο νάρκισσος; 

Γ.Δ.: Μα ο ναρκισσισμός είναι στη φύση τόσο του ηθοποιού, όσο και του πολιτικού του ποδοσφαιριστή, του τραγουδιστή.  Εξάλλου, υπάρχουν νομίζω, πολλά είδη- τρόπον τινά- ναρκισσισμού…Μήπως δεν υπάρχει και ο πνευματικός ναρκισσισμός; Αλήθεια πόσο ναρκισσισμό μπορεί να αντέξει κανείς από τον εαυτό του;

rejected: Η κωμωδία τί θέλει περισσότερο για να παιχτεί σωστά; Μέτρο, φυσικότητα, χρονική- μαθηματικά δοσμένη-ατάκα, ενσυναίσθηση της δραματικότητας που φέρει ο ρόλος;

Γ.Δ.: Νομίζω θα σταθώ περισσότερο στο τελευταίο, αλλά θα προτιμήσω τον όρο τραγικότητα . Αντίστοιχα και το τραγικό για να αποδοθεί σωστά, απαιτεί την ενσυναίσθηση της ιλαρότητας που φέρει ο ρόλος. Αλλιώς, μεταπίπτει στο δραματικό που -προσωπικά- το βαριέμαι αφόρητα.

rejected: Τί σας έκανε να νιώσετε οίκτο, τελευταία; 

Γ.Δ.:Περίεργο συναίσθημα…δεν είμαι σίγουρος πως μπορώ να διαχωρίσω τον οίκτο, από τη λύπη ή τη στεναχώρια. Θέλω να πω πως, πολλά πράματα με κάνουν να λυπάμαι ή να στεναχωριέμαι, αλλά οίκτο δε ξέρω. Ίσως λίγο για τον πρωθυπουργό μας, όταν τον “άδειασε” ο κουμπάρος του επιστρέφοντας του το εκατομμύριο της ενίσχυσης για τα Μ.Μ.Ε. που κατέχει.

rejected: Στο καρακέντρο της Αθήνας, θα παρουσιάζετε το φετινό χειμώνα “Η Γίδα” του Άλμπι. Τί έχει αυτή η παράσταση και διαρκεί με επιτυχία, στο χρόνο; 

Γ.Δ.: Νομίζω πως “Η Γίδα” ερεθίζει το κόσμο, χωρίς όμως να τον εξεγείρει, χωρίς να τον βγάζει απ τα ρούχα του. Καταφέρνει να είναι τόσο- όσο προκλητική.

rejected: Στο ελληνικό θέατρο, τα τελευταία χρόνια, οι δουλειές έγιναν “δουλίτσες”; Γεμάτη η Αθήνα από παραστάσεις προσωπικών φιλοδοξιών και “μαγαζάκια” ή εγώ είμαι πολύ αυστηρός;

Γ.Δ.: Την εποχή -πριν τη κρίση- ζήσαμε μια άνευ προηγουμένου αύξηση των δραματικών σχολών και αντίστοιχα αποφοίτων αυτών. Η κρίση ελάχιστα επιβράδυνε αυτή τη ροή. Γι αυτό και εξακολουθούν να ανεβαίνουν αμέτρητες παραστάσεις σε μικρές σκηνές από μικρές νεανικές ομάδες.

rejected: Όταν τελειώνουν γυρίσματα και παραστάσεις, πού γαληνεύει η ψυχή σας;

Γ.Δ.: Η μουσική,  το διάβασμα, οι κόρες μου, η σύντροφός μου και λίγοι καλοί φίλοι είναι τα σημεία αναφοράς μου.

rejected: Ο κορονοϊός χτύπησε στη “ρίζα” του, το θέατρο. Αλήθεια…μπορεί να υπάρξει ουσιαστική “επικοινωνία” συνόλου πλατείας και θιάσου, με μάσκες και “αποστάσεις”;  Το συναίσθημα του συνόλου μιας θεατρικής “ολότητας” για δύο ώρες, δεν έχει “χτυπηθεί” ανεπανόρθωτα; 

Γ.Δ.: Όσο οι μάσκες παραμένουν στη πλατεία, δεν νομίζω πως αλλάζει κάτι. Δεν ξέρω αν θα ισχύει το ίδιο, αν οι μάσκες ανέβουν στη σκηνή, αν και πιστεύω πως ακόμα και τότε το θέατρο ως ζωντανός οργανισμός που μπορεί  και μεταλλάσσεται, θα τον βρει τον τρόπο. Μη ξεχνάμε πως θεατρικά είδη όπως το θέατρο NO και η αρχαία τραγωδία παίζονταν και παίζονται αποκλειστικά με μάσκες.

rejected: Πόσο παρεξηγημένος είναι ο ηθοποιός,  που παίζει καλά κωμωδία, όταν το κοινό και ο περίγυρος πιστεύει ότι έχει το ίδιο “ντελίριο ταπεραμέντου” και στη προσωπική του ζωή; 

Γ.Δ.: Η αλήθεια είναι πως, οι πολλοί κωμικοί ηθοποιοί που γνωρίζω, έχουν ένα έντονο ταμπεραμέντο αλλά σίγουρα όχι όλοι. Επίσης, αρκετοί δεν εμφανίζουν τόσο εύκολα αυτό το ταμπεραμέντο, παρά μόνο στις πολύ στενές προσωπικές τους συναναστροφές. Νομίζω, πως η παρεξήγηση έχει τη ρίζα της στο ότι πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως η ηθοποιία  είναι επάγγελμα. Πως ο ηθοποιός είτε πάνω στη σκηνή, είτε μπροστά απ την κάμερα, δουλεύει. Δεν είναι πάντως άδικη παρεξήγηση καθότι δουλεύει παίζοντας!

rejected: Ποιό είναι το επόμενο προσωπικό στοίχημα που θέτετε στον εαυτό σας;

Γ.Δ.:Αποφεύγω να θέτω συγκεκριμένους στόχους και να τους κυνηγάω. Ίσως αυτό να είναι το επόμενο προσωπικό στοίχημα…να βρω και να θέσω ένα προσωπικό στοίχημα.

rejected: Σε τί ελπίζετε; 

Γ.Δ.: Πως ο μεσαίωνας που φαίνεται να πλησιάζει, δε θα ‘ρθει ποτέ…

  • Ο Γιάννης Δρακόπουλος πρωταγωνιστεί στη “Μήδεια” του Μποστ, που παρουσιάζεται 1η Σεπτεμβρίου στο θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης. Ακολουθεί περιορισμένη πανελλαδική περιοδεία.