“Περλιμπλίν και Μπελίσα” για λίγο ακόμα, στο θέατρο Τ. Η θεατρική ομάδα Oberon, παρουσιάζει κι αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο, τον “κατήφορο” της γυναίκας στο πιο σωστό της λάθος. Ήθελες να είσαι ο πόθος καθενός; Ήθελες να καείς στον έρωτα; Πάτα στο “ναρκοπέδιο” του Λόρκα και πάρε να ΄χεις (ποίηση)…

…και ποιος σου είπε ότι στο θέατρο δεν υπάρχει και αρτίστικ “φάση”;

“Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη” και ξανάρχεται Θεσσαλονίκη. Η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης διασκευάζουν, σκηνοθετούν και με φαντασία παρουσιάζουν το έργο του Τζοβάνι Γκουαρέσκι. “Υπάρχουν πολλοί τρελοί στον κόσμο.. .αλλά σαν τους άντρες και τις γυναίκες”….

…και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση για αυτή την εβδομάδα;

Ο Μπέκετ στα χέρια του Γιάννη Αναστασάκη, έφερε καλλιτεχνική μα και-ουσιαστική-εμπορική επιτυχία. Δεν είναι λίγο να βλέπεις γεμάτη την πλατεία του Βασιλικού Θεάτρου στο “Περιμένοντας τον Γκοντό”. Ένα δύσκολο έργο, που αγαπήθηκε από το κοινό της Θεσσαλονίκης-με πέντε ηθοποιούς του Κρατικού-και μόνο (δίχως “κράχτες” και “Αθηναίους πρωταγωνιστές)”-να κερδίζουν το στοίχημα. Αχ και να μην “τέλειωνε” η παράσταση εδώ… έως την Κυριακή των Βαΐων. Μετά, θα ΄ναι αργά.

Τελειώνοντας ρώτησα τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, γιατί επέλεξε να παρουσιάσει στην Αθήνα, τον “Άμλετ Οργή” σε διασκευή, σκηνοθεσία και ερμηνεία μονολόγου, τι τον στεναχωρεί στον φετινό θεατρικό “χάρτη” ρεπερτοριακά και αν το κοινό ακολουθεί τις εκατοντάδες επιλογές του ελληνικού θεάτρου. Κι εκείνος απάντησε….

“Ο “Άμλετ” είναι το κρισιμότερο κείμενο του δυτικού πολιτισμού: Όπως έχει γραφτεί, αν η ανθρώπινη πνευματική περιπέτεια είναι μια κλεψύδρα, ο “Άμλετ” είναι το δαχτυλίδι αυτής της κλεψύδρας – από εκεί περνάνε όλα τα μεγάλα διερωτήματα της συνείδησης. Συνήθως ο ρόλος αυτός, σε βρίσκει σε μια νεότερη ηλικία – και προσθέτει το αίνιγμά του στους ρόλους που ακολουθούν… Στην περίπτωσή μου ακολουθήθηκε -μου έτυχε, δεν την επέλεξα- μια ανάποδη διαδρομή: βρίσκω τον “Άμλετ” μετά από αρκετούς ρόλους, χρονικά της προγενέστερους και μεταγενέστερους. Έτσι, περίπου αντανακλαστικά, δεν σχηματίζω τον “Άμλετ” ως αφετηρία, αλλά ως αποστράγγιση μιας υποκριτικής διαδρομής: όλοι οι προηγούμενοι ρόλοι και όλες οι προηγούμενες αισθήσεις του θεάτρου ανακλήθηκαν για να συνθέσουν την παροντική έκθεση.
Η οργή είναι η πρωταρχική ιστορική ορμή του ανθρώπου – αρκεί να θυμηθούμε την πρώτη λέξη της Ιλιάδας. Θέλησα να δω τον “Άμλετ” ως μια διαδρομή από τον ιστορικό χρόνο στον εσωτερικό εαυτό – και ο θυμός είναι ο μηχανισμός που μπορεί να πυροδοτήσει αυτή τη μετάβαση… Ο “Άμλετ” θυμώνει διότι μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει σε μια Ιστορία που καταπίνει κάθε ύπαρξη: και μαζί με αυτόν θυμώνουν όλοι οι θεατρικοί του επίγονοι, απο τον “Τρέπλιεφ” και τον “Όσβαλντ Αλβινγκ” μέχρι τον “Σεμπάστιαν Βένεϊμπλ” και τον “Ρομπέρτο Τσούκο”.
Σε ότι αφορά τον αθηναϊκό θεατρικό “χάρτη”, μου αρέσει η έκρηξη της θεατρικής παραγωγής που έφερε η οικονομική κρίση. Πιστεύω πως απελευθερώνει δυνάμεις πρωτόγνωρες που την προηγούμενη περίοδο κρατιόντουσαν εν υπνώσει. Αναγνωρίζω βέβαια, πως έφερε οικονομική ένδεια στο επάγγελμα του ηθοποιού, αλλά αφενός διαχρονικά το επάγγελμα του ηθοποιού πάντοτε βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού από πλευράς βιοπορισμού και αφετέρου η ιστορία του θεάτρου μας λέει πως μέσα σε τέτοιες κρίσεις γίνονται τα μεγάλα και πρωτοπόρα άλματα. Το κοινό βέβαια δυσκολεύεται να ακολουθήσει όλες αυτές τις προσπάθειες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η πληθώρα έκφρασης”.