Οι σημειώσεις του Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη

Οι σημειώσεις του Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη

07/04/2022

κείμενο | απόλλων κουσκουμβεκάκης */* φωτογραφίες | αρχείο απόλλωνα */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

για την αισθητική των τραγουδιών

Σάββατο μεσημέρι, μόλις τελείωσε η πρόβα με τη Θέλμα, την Άννα, τη Λένα και τη Μαρία, για την παράσταση «Του φεγγαριού τα παραμύθια», τη Κυριακή στη βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Η δύσκολη δουλειά έχει γίνει, οι φωνές, τόσο γοητευτικά διαφορετικές, εναλλάσσονται όμορφα, η παράσταση έχει ρυθμό.

Τα τραγούδια που έχω γράψει «συνομιλούν» με αυτά που πολύ θα ήθελα να είχα γράψει. Υπάρχει όμως, το μαγικό αυτό, αόρατο νήμα, που τα ενώνει σε μια παράσταση; Υπάρχει μια, μικρή έστω και ταπεινή, αισθητική πρόταση;

Και γιατί εγώ που τόσο αγάπησα την ορχήστρα, προτείνω κάτι τόσο αβάσταχτα minimal;

Μήπως «ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου υψωθεί και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει»; Για να δούμε…

Τα τραγούδια της παράστασης διηγούνται μικρές ιστορίες, που όπως τα παραμύθια «λίγοι τα πιστεύουνε κι ας λένε πάντα αλήθεια».

Δεν αποκαλύπτουν τις μεγάλες αλήθειες της ζωής, δεν τις γνωρίζουν άλλωστε.

Δεν φτιάχτηκαν για να διασκεδάσουν, αλλά για να κατευνάσουν τους μελαγχολικούς δαίμονες που μας συντροφεύουν. Είναι τα ξόρκια μας, σε όλα αυτά που θέλουμε, μα δε μπορούμε ν’αλλάξουμε. Δεν συνοδεύουν τη μεγάλη ποίηση, αυτή έχει μουσική από μόνη της.

Έχουν στίχο που δεν χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις, για να αποκαλύψει την αλήθεια του. Δεν απευθύνονται σε όλους, ούτε όμως στους λίγους κι εκλεκτούς, κάπου ανάμεσα είναι το κοινό τους.

Έχουν μελωδία, ούτε φτηνή ούτε ελιτίστικη, πάλι κάπου ανάμεσα είναι η αλήθεια και είναι ίσως το καθοριστικό στοιχείο που ξεχωρίζει ένα σημαντικό από ένα κοινότοπο τραγούδι.

Και φυσικά, αποκαλύπτουν χαμηλόφωνα, πως αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε «Του φεγγαριού τα παραμύθια»;

Με τις φωνές της Θέλμας, της Άννας και της Λένας, με μαντολίνο, πιάνο και κιθάρα. Άντε και από τη Δευτέρα τα επόμενα, με ορχήστρα!