Ο Πάνος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για την παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

“Τί κουβαλάς μέσα στην τσάντα σου και είναι τόσο βαριά;”

Αυτή είναι η ερώτηση, που ξεστομίζει κάθε άνθρωπος, που για κάποιο λόγο σηκώνει την τσάντα μου. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός, ότι δεν είναι τσάντα, είναι το καβούκι μου, το σπίτι που κουβαλάω παντού μαζί μου. Αν με δείτε χωρίς αυτό, είναι γιατί κάπου το ξέχασα.

Να, λοιπόν, τρία πράγματα που ΠΑΝΤΑ υπάρχουν μέσα στο καβούκι μου. Πρώτον, φορτιστής. Μένω στον εξωτικό Χορτιάτη και δεν οδηγώ, πράγμα που σημαίνει ότι αν μια πρόβα ή μια μπίρα τραβήξει παραπάνω, ξεμένω στο κέντρο και φορτώνομαι σε κάποιον φίλο που με ανέχεται, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει κατάλληλο φορτιστή για το κινητό μου. Δεύτερον, ακουστικά, για να απομονώνομαι από τον έξω κόσμο που -πολλές φορές- γίνεται ανυπόφορος. Όποιος βιαστεί να κρίνει την επιλογή λέξεων, δεν έχει ανεβεί στο 57 σε ώρα αιχμής. Τρίτον, τουλάχιστον ένα βιβλίο, εκτός από το έργο που μελετώ για κάποια παράσταση που τρέχει την συγκεκριμένη περίοδο. Έχω το κακό συνήθειο, να διαβάζω παραπάνω από ένα βιβλία ταυτόχρονα και πάντα, μπορεί να προκύψει η ανάγκη για διάβασμα, όποτε ναι. Αυτό. βιβλίο(α).

Με ενοχλούν αφόρητα οι άνθρωποι, που στην ερώτηση, «τί μουσική ακούς;», απαντάνε: «τα πάντα». Κάθε φορά που το ακούω αυτό, θέλω να φτιάξω μια λίστα με Αgoraphobic Nosebleed, Έφη Θώδη, Snik και Wagner και να τους κλείσω σε ένα δωμάτιο με ηχεία. Ουφ τα ‘πα.

Η μουσική αποτελεί ένα από τα κορυφαία ερεθίσματα για μένα και συνηθίζω να την χρησιμοποιώ, σαν διακείμενο για την  παράσταση στην οποία δουλεύω ή τα εργαστήρια που τρέχω, όποτε να τα τρία τραγούδια που με συνοδεύουν αυτή την περίοδο…Πηγαίνοντας στην πρόβα: Τζίμης Πανούσης “Ένα τραγούδι για τον χειμώνα” από τον δίσκο “Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν”. Ο Τζίμης πέθανε δυστυχώς αλλά τρέμω για το τι θα έγραφε τώρα αν ζούσε. Πηγαίνοντας στο εφηβικό εργαστήρι όπου διδάσκω: Kid Moxie “slow escape ” από το άλμπουμ “Not to Be Unpleasant, but We Need to Have a Serious Talk”. Αυτή η γυναίκα δημιουργεί μια δυστοπία, που με αφορά άμεσα. Και τέλος, το αγαπημένο μου τραγούδι των Death “The philosopher” από τον δίσκο “individual thought pattern”. Αυτό το τραγούδι είναι σκέτη ποίηση, το αγαπώ.

Φωτογραφία_2: “ο εξωτικός Χορτιάτης που λέγαμε”…

Τρία πράγματα που έχω αποφασίσει να κάνω αυτή την σεζόν. Μμμμμ, ναι… Βασικά, έχω μια αλλεργία με κάποιες λέξεις όπως για παράδειγμα το ΠΡΕΠΕΙ, όποτε ακούω πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να κάνω το αντίθετο. Μια άλλη φράση που με ταλανίζει, είναι το “έχω αποφασίσει” γιατί πεισματικά και μάλλον  από αντίδραση, δεν συμβαίνει ποτέ. Γι αυτό ακολουθώ μια πιο ολιστητική προσέγγιση που είναι το “θέλω”. Όποτε, θέλω να πάρω δίπλωμα οδήγησης.

Θέλω να βρω χρόνο για να πηγαίνω προπονήσεις capoeira. Και τέλος, θέλω να τελειώσω ένα βιβλίο με το οποίο έχω μια σχέση μίσους και πάθους.

Για να κλείσω αυτό το παραλήρημα σκέψεων, έχω μια παράκληση για εσένα που έφτασες μέχρι εδώ. Πάρε θέση. Το ξέρω, δεν είναι εύκολο. Το ξέρω, κάποιοι θα διαφωνήσουν, αλλά μόνο έτσι θα πάμε παρακάτω με εποικοδομητικό διάλογο.

Φωτογραφία_3: “χαλαρή βραδινή βολτα”

• Ο Πάνος Αναγνωστόπουλος, μέλος της θεατρικής ομάδας ΠΡΟΤΑΣΗ, συμμετέχει στη θεατρική performance «Noigandres», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή, στον Πολυχώρο Ένεκεν, στη Προξένου Κορομηλά, στη Θεσσαλονίκη. Έως τις 06/11/2022, κάθε Παρασκευή – Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 19:00. Παράλληλα, ο Πάνος πραγματοποιεί το Εφηβικό Θεατρικό Εργαστήρι, μαζί με τη Δήμητρα Μήττα, στο Alte Fablon, στο κέντρο της πόλης, κάθε Σάββατο 11:00-14:00.