at a glance
Top

Στην παράσταση «Humanitarium»

κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | κωστής χατζής */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Ολόκληρη η ζωή σε ένα παιχνίδι

«To ‘”Ηumanitarium” δεν είναι ένα παιχνίδι για την ζωή, είναι ολόκληρη η ζωή σε ένα παιχνίδι». Κάπως έτσι ξεκίνησε η παράσταση στο θέατρο Άνετον, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα. Εμείς, πριν μπούμε στο θέατρο, κατεβάσαμε στα κινητά μας την εφαρμογή Humanitarium, η οποία μας έβαλε μέσα στο παιχνίδι και κάπως έτσι καθορίσαμε και το τέλος του. Ένας παίχτης θα έχανε για πάντα την κοινωνική του υπόσταση στα social media, ενώ οι υπόλοιποι δύο θα κέρδιζαν. Ή μήπως όχι;

Στην εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης, η αλήθεια των ανθρώπων έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Δεν αποφασίζουμε εμείς για εμάς, αλλά το διαδικτυακό σύστημα, η «μηχανή», καθορίζει τις τάσεις, το σωστό και το λάθος και τελικά την αξία μας. Η εποχή του cancel culture είναι εδώ κι εμείς έχουμε την εξουσία του δικαστή με το πάτημα ενός κουμπιού. Βλέπουμε, κρίνουμε, αποφασίζουμε και τελικά καταδικάζουμε ή επαινούμε. Μπορούμε μέσα σε μια μέρα να καταστρέψουμε έναν άνθρωπο και να τον «εξαφανίσουμε», όπως και μπορούμε να τον κάνουμε γνωστό και να τον βάλουμε στο βάθρο του «εξαίρετου πολίτη». Η εικόνα μας δεν μετριέται με βάση τις πράξεις μας, αλλά με βάση τους αριθμούς, τον αλγόριθμο και την εικόνα μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την μικρογραφία αυτής της πραγματικότητας παρακολουθήσαμε στο παράσταση “Humanitarium” μέσα από τα λόγια της Στέλλας Παπαδημητρίου.

 

Πολλοί σκεφτήκαμε πως δεν είναι σωστό να καλούμαστε να ψηφίσουμε για ανθρώπους και να τους ορίσουμε, ακόμη και στα πλαίσια μιας παράστασης, όπου αυτοί οι άνθρωποι είναι ηθοποιοί. Αυτό δεν κάνουμε κάθε μέρα όμως; Από το πρωί που σηκωνόμαστε μέχρι να κοιμηθούμε παρακολουθούμε ανθρώπους, απόψεις και τάσεις και κάνουμε λάικ, καρδούλες, φατσούλες…Κάπου εκεί καταλάβαμε που το πάει η παράσταση. Μέσα από ένα συμπυκνωμένο βίωμα μπορέσαμε να αντιληφθούμε πως όλη η ψυχολογική και σωματική κακοποίηση που υποβάλλονταν οικειοθελώς ( ; ) οι πρωταγωνιστές δεν είχε σκοπό να πιέσει τα δικά τους όρια αλλά την δική μας ανοχή.

Τον τελευταίο χρόνο, έχουν γίνει τόσο σε πανελλαδικό, όσο και παγκόσμιο επίπεδο, τα έκτροπα. Ή –τουλάχιστον- τώρα αποκαλύφθηκαν. Οι κατηγορούμενοι έχουν οδηγηθεί στην φυλακή και πολλοί έχουν βγει από αυτήν πολύ πιο σύντομα απ’ όσο θα έπρεπε. Η δουλειά μας όμως, δεν είναι να καταδικάζουμε. Σε αυτό έχει αποτύχει, ομολογουμένως, το κράτος δικαίου. Ίσως καλύτερα, θα έπρεπε να παρατηρούμε και να συζητάμε. Στην ζωή, όχι στα social media. Ίσως θα έπρεπε να διαμαρτυρόμαστε Live και όχι σε Live stream. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε την δική μας ζωή πρώτα και μια διδαχή του Χριστιανισμού, ανεξάρτητα από το αν πιστεύουμε στον Θεό ή όχι: ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.