rejected: Πώς επέλεξες το φετινό θεατρικό έργο “Μικρά, αθώα ψέματα” που παρουσιάζεις;

Κ.Δ.: Έψαχνα λυσσαλέα μέχρι το περασμένο Μάιο, ποιο έργο θα ανεβάσω. Μια φίλη μου έδωσε να το διαβάσω, θεωρώντας ότι είναι για μένα αυτό το έργο. Εγώ είχα το μυαλό μου σε άλλα θεατρικά κείμενα που της τα ζήτησα. Τα διάβασα όσα της ζήτησα, δεν μου είπαν τίποτα-και ήρθε εκείνο που μου πρότεινε και μεμιάς το αποφάσισα. Είπα, “αυτό είναι το έργο”.

rejected: Η ζωή μας έγινε μια συνθήκη όπου δεν απολαμβάνουμε την ποιότητα κι όλα τα ζούμε στιγμιαία, όπως λέει κάποια στιγμή και η ηρωίδα σου στην παράσταση;

Κ.Δ.: Η ζωή μας είναι στιγμιαία. Όλα έχουν γίνει “fast food” στο τρόπο που τα βιώνουμε. Δεν στεκόμαστε παραπάνω από στιγμή, στο οτιδήποτε. Δεν εμβαθύνουμε. Δεν “κουραζόμαστε” με το καθετί. Δεν το παιδεύουμε. Μπαίνουμε στα βιβλιοπωλεία κι αντί να αγοράσουμε βιβλία να διαβάσουμε, ψωνίζουμε κούπες που έχουν πάνω τους αγαπημένους μας συγγραφείς. Πηγαίνουμε στα μουσεία-έχω πάθει πλάκα με αυτό-και είναι γεμάτο κόσμο το μαγαζί με τα αναμνηστικά, και στους διαδρόμους των μουσείων μελετούν οι ελάχιστοι. Εμένα μου έχει τύχει να παρατηρώ κόσμο τρεις ώρες στο κατάστημα του μουσείου να ψωνίζει δώρα για φίλους και μισή ώρα να δει το περιεχόμενο της έκθεσης. Όλα έχουν γίνει “μηχανές”. Ένα “τσακ-μπαμ” είναι το καθετί που πράττουμε. Όσο όμως υπάρχει, ακόμα το συναίσθημα στον άνθρωπο, κι όσο αυτό θα διογκώνεται, καμιά προσωπική “αυτοματοποίηση” δεν θα μπορεί να το νικήσει. Με στεναχωρεί να βλέπω νέα παιδιά να διαβάζουν μεγάλους συγγραφείς μέσα από ένα κινητό και να λένε μέσα από μια οθόνη το “σ΄ αγαπώ”. Οι νέοι άνθρωποι που θέλουν να ερωτευθούν κάνουν skype και λειτουργούν σε μια προσωπική ασφάλεια, όπου το άγγιγμα με τον άλλον, δεν υφίσταται. Ποιος έρωτας μπορεί να υπάρξει, αν δεν υπάρχει το αίσθημα και το άγγιγμα;

rejected: Στην εποχή του “ψέματος”, για ποιο συναίσθημα μπορούμε να μιλάμε;

Κ.Δ.: Στη ζωή μας, καλό είναι να μην λειτουργούμε με τα “μεγάλα” ψέματα. Από την άλλη, κανένα μικρό ψέμα, κάποιο -κατά συνθήκη ψεύδος- δεν μπορεί να νικήσει το αίσθημα. Η αλήθεια είναι η απόλυτη διάρκεια στη ζωή.

rejected: Ανάμεσα στην καθημερινότητα μιας συζυγικής εστίας και σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα, τι επιλέγεις;

Κ.Δ.: Είναι το δίλημμα του έργου που παίζουμε. Μια γυναίκα με ευτυχισμένη καθημερινότητα δεν διακινδυνεύει εύκολα τη “δομή” μιας θεμελιωμένης διαπροσωπικής σχέσης, για ένα “στιγμιαίο” πάθος. Σε μια καμπή της ζωής μας, πάντα οφείλουμε να μετράμε τι είναι πιο αξιόλογο για τον εαυτό μας. Θέλεις την απόλυτη συντροφικότητα στο μοίρασμα που δίνει την απόλυτη ευτυχία; Ή επιθυμείς μια τρέλα άνευ υποκρισίας; Είναι σαν την επιλογή ενός έξυπνου μικρού ψέματος από μια πικρή μεγάλη αλήθεια. Όταν μιλάμε για τον έρωτα, δεν πρέπει να ξεχνάμε… ο έρωτας είναι ανεξέλεγκτος. Όταν έρχεται ο έρωτας, δεν τον πολυσκέφτεσαι. Από εκεί και πέρα, το τι σημαίνει κεραυνοβόλος έρωτας για τον καθένα, και πόση ουσία έχει από πίσω του, είναι προσωπικό θέμα διαχείρισης. Καθένας κάνει το ζύγι στη ζωή του.

rejected: Αξίζει να τα γκρεμίσεις όλα για ένα έρωτα;

Κ.Δ.: Για έναν στιγμιαίο, παροδικό έρωτα, δεν αξίζει να τα γκρεμίσεις όλα στον αέρα. Όχι. Θέλει σκέψη και σύνεση. Ειδικά αν έχεις μια ισορροπημένη οικογενειακή ζωή. Βάζεις τα πράγματα στη σειρά και “χτυπάς” στο κόκκαλο για να νιώσεις τι πρέπει να κάνεις.

rejected: Πιστεύεις στο ζωτικό ψέμα;

Κ.Δ.: Πιστεύω ακράδαντα στο ζωτικό ψεύδος, αυτό που θα λεχθεί για να μην πονέσει ο άλλος. Ένα τραγικό γεγονός ή μια αρρώστια που ο άλλος δεν πρέπει να γνωρίζει, συμφωνώ να το “ντύσεις” με -κατά συνθήκη- ψεύδος. Ξέρεις πόσες αλήθειες δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε;

rejected: “Μας υποσχέθηκαν την ευτυχία κι από τότε το μόνο που κάνουμε είναι να τρέχουμε πίσω από αυτήν”…είναι μια φράση του έργου.

Κ.Δ.: Ξεχνάμε ότι η ευτυχία είναι στα καθημερινά και στα λίγα. Οι γονείς μου, με συμβούλευαν “να συμφωνείς με τον άνθρωπό σου, στα μεγάλα, στα ουσιώδη” …κι όσο περνούσαν τα χρόνια δεν τους δικαίωνα …αναρωτιόμουν “τι λένε;” ….Για μένα, ευτυχία είναι να συμφωνείς με τον άνθρωπό σου στα ταπεινά καθημερινά. Αυτά τα “λίγα”, που είναι και τόσο αληθινά. Από εκεί και πέρα, τα μεγάλα μπορεί να έχουν μια άλλη βαρύτητα και σημασία, όμως στην καθημερινότητά σου οφείλεις με τον άλλον να έχεις ισορροπία. “Οι έξυπνοι άνθρωποι ψάχνουν την ευτυχία εκεί που υποτίθεται πως δεν υπάρχει”. Οι άνθρωποι την ευτυχία την ψάχνουμε στα μεγάλα. Ευτυχία υπάρχει στην μαγική καθημερινότητα, που όταν μας λείψει από τη ζωή, την συνειδητοποιούμε. Όταν φύγει ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε από τη ζωή, μας λείπει η καθημερινότητά του. Δεν μας λείπουν οι μεγάλες ιδέες του, ή ό,τι συζητούσαμε σε υψηλού επιπέδου διαλόγους-όχι! Μας λείπει αυτό το απλό που είχε, το αγαπήσαμε σε εκείνον κι έφτιαχνε σε αυτό που λέγεται ζωή, ένα μικρό θαύμα.

rejected: 22 χρόνια κλείνει το “Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη”. “Δαγκώνει” πίσω γυρνώντας και κοιτώντας;

Κ.Δ.: Οι χαρές που μου δίνει το θέατρο κι ας είναι λιγότερες, δεν τις αλλάζω. Κι ας “δαγκώνει” το ελληνικό θέατρο. Έχω εθιστεί πια στις “δαγκωματιές” του θεάτρου, που-τώρα πια-δεν με πονάνε τόσο. Είναι μέρος της πραγματικότητας που έχω αποδεχτεί. Ποτέ δεν γκρίνιαζα και δεν θα το κάνω τώρα. Αυτό το θέατρο μου έδωσε μεγάλες χαρές, γιατί έγινε “εστία”. Έρχονται ηθοποιοί από άλλα θέατρα να πιούνε το καφέ τους, να κουβεντιάσουμε, σε αυτό το χώρο. Αυτό το θέατρο λειτουργεί σαν “οικογένεια” για εκείνους κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη.

rejected: Η αποτυχία στο θέατρο σε κάνει καλύτερο για το επόμενο βήμα.

Κ.Δ.: Η αποτυχία είναι πικρό κομμάτι που σε κάνει πιο σοφό. Εάν μπορείς να επεξεργαστείς την αποτυχία και δεν ρίξεις την ευθύνη εκεί που δεν χρειάζεται. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν επιρρίπτουν ευθύνη στους άλλους. Στην αφετηρία της σκέψης μου, δεν είναι οι άλλοι, οι φταίχτες. Πάντα ξεκινάω, από το “μήπως φταίω εγώ”; Από εκεί και πέρα, καταλάβαινα τι φταίει και τι όχι, σαν μονός παράγοντας ή συνδυασμός πολλών. Δεν μπορώ να σου πω ότι δεν έχω μάθει από τις αποτυχίες μου. Αλλά, ταυτόχρονα θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο μέλλον. Δεν βάζω μυαλό. Θα αποφασίσω κάποια στιγμή να κάνω κάτι, με το ρίσκο που παίρνει η ψυχή μου και αν είναι να αποτύχω-απέτυχα. Τώρα πια δεν έχω λόγο να φοβάμαι την αποτυχία. Η αποτυχία θα υπάρξει και πάντα -κάποια στιγμή- η διάρκεια μετράει. Η επαγγελματική μου ζωή, τώρα πια, είναι η ουσιαστική σχέση μου με τον κόσμο. Τώρα θα χαλάσει αυτή η σχέση;! Τώρα έχει γίνει πιο δυνατή από ποτέ. Οπότε και δικαιούμαι όσες αποτυχίες θα μπορώ να αντέξω.

rejected: Μετανιώνεις για επιλογές;

Κ.Δ.: Δεν μετανιώνω εύκολα, γιατί κάθε μου επιλογή είναι αποτέλεσμα είτε απίστευτης σκέψης, είτε ακραίας επιθυμίας όταν η ψυχή πετάει. Δεν μετανιώνω για κανένα από τα δύο. Και ναι, κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια κι ας έχω άγχη, κρύους ιδρώτες από οικονομικά θέματα… το θέατρο μου έδωσε μεγάλες χαρές, για να στέκομαι σε αυτά. Λειτουργώ έντιμα απέναντι στους συνεργάτες μου, οπότε και κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.

rejected: Το τελευταίο διάστημα με την ανακοίνωση προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών, υπήρξαν κάποιες δηλώσεις-ανταπαντήσεις-σχόλια ανάμεσα σε σημαντικές προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου… πώς το παρακολούθησες όλο αυτό;

Κ.Δ.: Δεν καταλαβαίνω την δημόσια απογοήτευση. Όπως δεν καταλαβαίνω και το δημόσιο παράπονο. Συχνά βγαίνουν ηθοποιοί και δηλώνουν “εμένα δεν μου φέρθηκαν καλά” κ.λ.π.. Οι καλλιτέχνες είμαστε εκτεθειμένοι στη κρίση του καθενός, από το απλό κοινό που μας δίνει την επιτυχία ή την αποτυχία στο θέατρο, έως και τα συμβούλια που αποφασίζουν για τις παραστάσεις της Επιδαύρου. Αν δεν θέλει το τάδε συμβούλιο να μας συμπεριλάβει στην τάδε φεστιβαλική κατάσταση-δεν καταλαβαίνω το λόγο του παραπόνου. Δεν το θέλει από γινάτι; Προφανώς, δεν το θέλει για τους τάδε λόγους. Ίσως, θεωρεί ότι η πρόταση που κάνουμε δεν πληροί τους όρους. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Υπάρχει κόσμος που θα πει “μου αρέσει να πηγαίνω να βλέπω τις παραστάσεις της Δανδουλάκη” και υπάρχει κι ο κόσμος που θα πει “δεν μου αρέσει η Κάτια Δανδουλάκη”. Θα τα βάλω με αυτόν που δεν του αρέσω; Αλίμονο! Φυσικά και δεν θα αρέσω σε όλους. Είναι άλλο το να πω στο σινάφι …”έκανα μία φορά, δύο, τρεις φορές πρόταση και με απορρίπτουν, δεν ξανακάνω” κι άλλο το να αναρωτιέμαι δημόσια “γιατί;”.

rejected: Το “γιατί” υπάρχει στην αποτυχία ή την επιτυχία;

Κ.Δ.: Το “γιατί” πάντα στην επιτυχία ή την αποτυχία είναι το ταμείο. Πάντα μιλάει το ταμείο Το “γιατί” είναι να το ψάχνεις πάντα μόνος σου. Κι όχι δημόσια. Το ταμείο “μιλάει” μόνο-όσο και να με προμοτάρω δέκα μήνες πριν μια παράσταση, όσο και να βροντοφωνάζω μόνη μου στο facebook ότι έχω τεράστια επιτυχία. Το ταμείο είναι ο σωστός δείκτης επιτυχίας.

rejected: Σε απασχόλησε η θεατρική επιχορήγηση;

Κ.Δ.: Τα τρία πρώτα χρόνια της θεατρικής μου θιασαρχικής πορείας, όταν έκανα τα “μεγάλα” έργα ως παραγωγές, η απάντηση που μου δινόταν ήταν αρνητική. Την τελευταία δε φορά, η απάντηση που μου δόθηκε είναι πως “δεν χρειάζομαι επιχορήγηση, γιατί είμαι σταρ και μπορώ να χορηγήσω μόνη μου τα έργα”. Μετά από αυτήν την πάρα πολύ λογική, έντιμη και ωμή απάντηση, δεν ξανακαταδέχτηκα ποτέ να κάνω πρόταση σε κρατικό φορέα. Το πληρώνω μόνη μου αυτό που θέλω να κάνω, και θετικά και αρνητικά.

rejected: Φέτος, συμμετείχες στο τηλεοπτικό “4xxx4″…

Κ.Δ.: Ναι, ήταν μια νεανική ιδέα του Δημήτρη Αρβανίτη. Έγιναν τα επεισόδια που αρχικά είχαν συμφωνηθεί και δεν θα υπάρξει άλλος κύκλος. Τα κανάλια έχουν καταλάβει πια ότι πρέπει να κάνουν πράγματα μικρής διάρκειας, με option ανανέωσης. Καλά κάνουν τα κανάλια, γιατί είναι σε φάση προσωπικού ψαξίματος. Αλλάζει η εποχή με γρήγορους ρυθμούς, Γιώργο, και δεν το προλαβαίνουμε. Ουσιαστικά και δεν το καταλαβαίνουμε. Περιμένουμε…Θα τον βρει το δρόμο της η τηλεόραση, κι ας είναι στο “χάσιμο” τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό με ταλέντο και κάποτε θα αξιοποιηθεί στην τηλεόραση-το πιστεύω. Δεν πιστεύω στην φτηνή τηλεόραση, που την κάνεις με την πιο φτηνή σκέψη. Αν και πιστεύω πως … φτηνό μπορεί να είναι κάτι που είναι “πολύ μεγάλο” σε ταλέντο. Εκεί χρειάζεται την τόλμη “να το δω”. Και να το κάνω πράξη. Αυτό έχει ανάγκη η μικρή οθόνη, για να ξαναγίνει “μεγάλη”…