κείμενο | χρύσα γούτου */* φωτογραφίες | σοφία κορνελάκη + χρύσα γούτου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Έχεις τρεις επιλογές
Η Χρύσα αποκαλύπτει τρία πράγματα που θα βάλει στο σάκο της για να φύγει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Με λένε Χρύσα Γούτου, είμαι από την Κρήτη και από τη Μάνη και πολλοί θεωρούν ότι ο συνδυασμός αυτός είναι κάπως επικίνδυνος. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο της Κρήτης και παρατηρώ πως είναι πολύ περίεργο να καλείσαι να γράψεις για τον εαυτό σου και ομολογώ είναι δύσκολο, αλλά θα συνεχίσω με πυγμή.
Φωτογραφία 1: Η Κρήτη μου, το νησάκι μου το πολυαγαπημένο. Κοιτάω αυτή τη φωτογραφία στο κινητό και παίρνω όλη την δύναμη της γης.
Τον τελευταίο καιρό λόγω υποχρεώσεων, δουλειάς και ολοήμερου τρεξίματος δεν με καλύπτει η μπανάνα μου (μικρό τσαντάκι που οριακά χωράει κινητό, καπνό και κλειδιά, συνήθως μπαίνει σαν ζώνη, ή χιαστί), οπότε αναγκάζομαι να κινούμαι με το backpack χρώματος μαύρου και τόσο μεγάλο ώστε να χωράει όλο το βιος μου. Από το μαύρο backpack Π Ο Τ Ε δεν λείπει ένα μικρότερο τσαντάκι που έχει χαρτάκια, φιλτράκια και έναν έξτρα αναπτήρα γιατί με αυτά δεν παίζουμε (!).
Το κείμενο της παράστασης έχει μια ξεχωριστή θήκη ειδική για να μην ταλαιπωρείται, το προσέχω, έχω περάσει πολύ χρόνο μαζί του και το νιώθω λίγο σαν να έχει ψυχή…Ποτέ φυσικά, δεν λείπει το θερμός με τον καφέ, από την πλαϊνή θήκη, που είναι πάντα σκέτος και τώρα που αρχίζει ο υπέροχος χειμώνας είναι και ζεστός.
Φωτογραφία 2: Δυο αγαπημένα μου πλάσματα βρέθηκαν στην Θεσσαλονίκη αναπάντεχα, και μου έδωσαν την πιο μεγάλη χαρά. Μετά από καιρό σμίξαμε ξανά, τι όμορφο βράδυ!
Είμαι άνθρωπος που δεν συμπάθησε ποτέ τα μέσα μεταφοράς και πάντα, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, χρησιμοποιώ τα πόδια μου για να φτάνω στον προορισμό μου. Με αγχώνει φρικτά ο τόσος συνωστισμός και μου δημιουργεί φοβερή αμηχανία η αγένεια που υπάρχει κυρίως μέσα στα λεωφορεία. Γενικά, τρεχάτε ποδαράκια μου είναι η κατάσταση, αλλά το απολαμβάνω γιατί έχω τα ακουστικά μου και η διαδρομή με τα πόδια με αποφορτίζει πολύ. Με τα τραγούδια που μου αρέσουν θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω σχεδόν εμμονική. Όλοι έχουμε κομμάτια που όσο και να ακούσουμε, όσες ώρες κι αν παίζουν σε λούπα, δεν παύει το δάκρυ να ανεβαίνει ή να σου φτιάχνει τη διάθεση στιγμιαία. Έτσι κι εγώ, στον δρόμο, περπατάω ταπεινά με τα ακουστικά μου και ακούω από Queen μέχρι Ψαραντώνη.
Τον τελευταίο καιρό, η διάρκεια της διαδρομών μου κυμαίνεται από 3-8 τραγούδια, ανάλογα τις δουλειές. Στην κορυφαία τριάδα βρίσκεται Ο Αφούσης από τον Καίσαρα Κίκη, που ενώ έχει έναν ρυθμό εύθυμο, έχει και μια μελαγχολία απίστευτα γοητευτική που δεν μπορείς να μην το ακούς ξανά και ξανά. Δεύτερο σε συχνότητα έρχεται το The Weeping Song από τους Nick Cave &The Bad Seeds, γιατί έρχεται χειμώνας και είναι Nick Cave(.-) .Τρίτο και απίστευτα αγαπημένο, που ανακάλυψα πολύ πρόσφατα είναι Η Μηλιά από την Μάρθα Φριτζήλα. Το ακούω όταν κάνω μπάνιο, όταν μαγειρεύω, όταν ετοιμάζομαι, στον δρόμο, συνέχεια. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το ακούω και σκέφτομαι τη μαμά μου, που έχω καιρό να δω, και μου λείπει πολύ.
Φωτογραφία 3: Η θέα από το καναπεδάκι μου, το πιο χουχουλιάρικο μέρος του κόσμου μου είναι αυτό.
Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, που έχω την τύχη και την χαρά να κάνω τις πρώτες μου επαγγελματικές δουλειές με συμφοιτητές μου που μοιραστήκαμε άγχη, αγωνίες και αξέχαστες στιγμές μαζί. Τώρα, μεγαλώνουμε σιγά σιγά και είναι απίστευτη εμπειρία να εξελίσσεσαι μαζί με ανθρώπους που καμαρώνεις και εκτιμάς βαθιά. Τον Νοέμβριο ξεκινήσαμε με την παράσταση «Στα Σκουπίδια» του Simon Stephens, στο Θέατρο Αμαλία και τον Δεκέμβριο συνεχίζουμε με το «Frankie & Johnny» στο Θέατρο Τ, ένα έργο του Terrence McNally που μου υπενθύμισε πως οι άνθρωποι πάντα μπορούμε να βρούμε το φως στη ζωή μας, αρκεί να κάνουμε την προσωπική υπέρβαση και να ξεπεράσουμε αυτό που μας τρομάζει, που συνήθως είναι ο εαυτός μας.
* Η Χρύσα συμμετέχει σε δύο παραστάσεις αυτή την περίοδο:
1. “Στα Σκουπίδια” του Simon Stephens σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαυρόπουλου (μία δουλειά των Monks σε παραγωγή της εταιρείας θεάτρου Αντίqρηση) στο θεάτρο Αμαλία (τελευταίες παραστάσεις Δευτέρα 29 και Τρίτη 30 Νοεμβρίου στις 21:15).
2. “Frankie & Johnny” του Terrence McNally σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλάκου (μία παραγωγή των Monks). Στο Θέατρο Τ, από τις 6 έως τις 29 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21:30.
