Είμαι άνθρωπος που δεν συμπάθησε ποτέ τα μέσα μεταφοράς και πάντα, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, χρησιμοποιώ τα πόδια μου για να φτάνω στον προορισμό μου. Με αγχώνει φρικτά ο τόσος συνωστισμός και μου δημιουργεί φοβερή αμηχανία η αγένεια που υπάρχει κυρίως μέσα στα λεωφορεία. Γενικά, τρεχάτε ποδαράκια μου είναι η κατάσταση, αλλά το απολαμβάνω γιατί έχω τα ακουστικά μου και η διαδρομή με τα πόδια με αποφορτίζει πολύ. Με τα τραγούδια που μου αρέσουν θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω σχεδόν εμμονική. Όλοι έχουμε κομμάτια που όσο και να ακούσουμε, όσες ώρες κι αν παίζουν σε λούπα, δεν παύει το δάκρυ να ανεβαίνει ή να σου φτιάχνει τη διάθεση στιγμιαία. Έτσι κι εγώ, στον δρόμο, περπατάω ταπεινά με τα ακουστικά μου και ακούω από Queen μέχρι Ψαραντώνη.
Τον τελευταίο καιρό, η διάρκεια της διαδρομών μου κυμαίνεται από 3-8 τραγούδια, ανάλογα τις δουλειές. Στην κορυφαία τριάδα βρίσκεται Ο Αφούσης από τον Καίσαρα Κίκη, που ενώ έχει έναν ρυθμό εύθυμο, έχει και μια μελαγχολία απίστευτα γοητευτική που δεν μπορείς να μην το ακούς ξανά και ξανά. Δεύτερο σε συχνότητα έρχεται το The Weeping Song από τους Nick Cave &The Bad Seeds, γιατί έρχεται χειμώνας και είναι Nick Cave(.-) .Τρίτο και απίστευτα αγαπημένο, που ανακάλυψα πολύ πρόσφατα είναι Η Μηλιά από την Μάρθα Φριτζήλα. Το ακούω όταν κάνω μπάνιο, όταν μαγειρεύω, όταν ετοιμάζομαι, στον δρόμο, συνέχεια. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το ακούω και σκέφτομαι τη μαμά μου, που έχω καιρό να δω, και μου λείπει πολύ.
