at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Παναγιώτη Γαβρέλα

κείμενο | παναγιώτης γαβρέλας */* φωτογραφίες | jason kokkinakis photography -φωτογραφίες στο θέατρο “φούρνος” + σπύρος χατζηαγγελάκης + χρήστος συμεωνίδης-αφίσα */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

ο χρόνος, ποτέ δεν είναι αρκετός...

8:45 π.μ…. Γιατί πάλι; Σήκω. Ξύπνα. Πώς είσαι έτσι; Να θυμηθείς να μην πεθάνεις. Πλύσου, δόντια, ντύσου και έφυγες για πρόβα. Άλλο ένα πρωινό. Σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα. Δύο μήνες πρωινές πρόβες για την “Υπόσχεση” και παρόλα αυτά δεν μπορώ εύκολα να κοιμηθώ πριν τις 2-3 το βράδυ.

Χρόνος. Ποτέ δεν είναι αρκετός. Πρέπει να τον αξιοποιώ ώστε να αισθάνομαι καλύτερα με τον εαυτό μου, να δημιουργήσω οτιδήποτε. Απ’ το να φτιάξω μια κατασκευή για το σπίτι, να βγάλω ένα τραγούδι στην κιθάρα, να κάνω έρευνα για την επόμενη δουλειά . Αυτό είναι το μόνιμο μου άγχος. Ίσως γι αυτό, ο ελεύθερος μου χρόνος είναι μια συρραφή από μικρά- μικρά. Πάντα με κορόιδευαν ότι δεν τελειώνω ότι αρχίζω. Υπάρχει ξεκάθαρα ένα ζήτημα τελειοποίησης και ολοκλήρωσης των πρότζεκτ. Στα σημαντικά ζητήματα, το δουλεύω και προσπαθώ να το διορθώσω, στα ασήμαντα… είναι ασήμαντα.

Ζήτημα των καιρών ο χρόνος. Αλλά και της δουλειά μας. Πρέπει να δουλεύεις όλη μέρα για να τα καταφέρεις. Στην Σχολή, στο Ωδείο Αθηνών είχαμε τον κ. Αντώνη Βολανάκη καθηγητή στο μάθημα των Εικαστικών, φανταστικός άνθρωπος, που είχε την ικανότητα να σε εμπνεύσει και να σε μετακινήσει από την ασφάλεια σου. Κάποια μέρα, θυμάμαι μας έλεγε για κάποιον ηθοποιό που δουλεύει νυχθημερόν. “Ψυχάκι” και ο τάδε σχολίασα εγώ. “Σας παρακαλώ κύριε Γαβρέλα. “Ψυχούλα””. Έτσι ακριβώς χρειάζεται ψυχούλα το θέατρο αλλά αξίζει ο κόπος.

Πολλές φορές, σκέφτομαι τι θα άλλαζα αν γύριζα τον χρόνο προς τα πίσω και τι διαφορετικές επιλογές θα έκανα. Ευτυχώς, ελάχιστες είναι αυτές καθώς συνήθως, αποφασίζω βάσει του στιγμιαίου “θέλω” και όχι πρέπει. Μπορεί να μπήκα μεγάλος στη σχολή, μπήκα στα 27 αλλά δεν το μετανιώνω καθώς πιο πριν δεν ήμουν έτοιμος, δεν το είχα πάρει απόφαση. Μόνο την τριετία 18-21 που έκανα την κλασσική φοιτητική ζωή θα άλλαζα. Καφές, βόλτα και ταβάνι. Και τρία σερί Champions League με τον Πανηλειακό στο Football Manager- λίγοι θα με καταλάβετε. Απόλυτα, χαμένος, χρόνος- δηλαδή.
Η ώρα είναι 3.20 μ.μ. και έχω αύριο πρόβα για την “Υπόσχεση”. Σε λίγες ώρες. Εκεί συνδέομαι με την ιστορία της “Υπόσχεσης”. Στον χαμένο χρόνο. Τρία παιδιά ορφανά μέσα στον πόλεμο επιβιώνουν και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Χάνουν τη μισή τους ζωή χωρίς να διεκδικούν αυτό που θέλουν, χωρίς να αντέχουν να ευτυχίσουν. O μόνος που μπορεί να παγώσει τον χρόνο είναι ο έρωτας και φοβούνται να τον ακουμπήσουν. Δεν τους αδικώ, θέλει μια τρέλα, είναι μια βουτιά που μπορεί να βγεις διαλυμένος αλλά αν δεν το κάνεις δεν θα μάθεις ποτέ. Και απλά χάνεις χρόνο. Ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε. Κυριολεκτικά λεπτό με το λεπτό.

Παραθέτω και ένα ποίημα του Χρόνη Μίσσιου που τα λέει καλύτερα από μένα:
“Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.  Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα…

Έτσι, με αυτή τη κωλοεφεύρεση που την λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».”

…Καλές στιγμές να έχουμε.