Με ρωτάω:

Θέλω να είμαι πάνω στη σκηνή ή πίσω; Λάθος ερώτηση. Για ποιούς κάνουμε θέατρο; Η ζωή είναι εδώ. Αλλαγή. Υπόκλιση. Υπόκλιση. Υπόκλιση…έχασα το μέτρημα. Πού ήμουν;

Ρουμανία. Πέντε πολιτισμοί σε μια χώρα. Βροχή. Οριζόντια.

«Ναι είμαι περήφανος που είμαι Ρομά». Ο ταξιτζής που μας πήγε στο αεροδρόμιο. «Στην οικογένειά μου, όλοι είναι μουσικοί. Εγώ καράβια. Στον Πειραιά δυο χρόνια. Μετά ήθελα να πάω σπίτι. Όχι εμάς δεν μας αρέσει να μετακινούμαστε. Έχουμε σπίτια. Μας τα έδωσε μαζί με χαρτιά το κράτος για να πολεμήσουμε.»

Αεροδρόμιο: γιγαντοαφίσες Robbie Williams, Retro 90’s Music Festival και Νίκος Βέρτης.

Υπολογισμοί για τον επόμενο μήνα: Η πρεμιέρα του τραγουδιστή συμπίπτει με την περιοδεία μας στη Βόρεια Ελλάδα.

Αθήνα: Νοέμβρης.

Φριδούτσα. Θέατρο Αποθήκη. Πρεμιέρα 11/11.

Ο ήλιος δύει. Θέλω μια στιγμή χωρίς σάουντρακ. Θα ανέβω στον «κήπο» γιατί το πλυντήριο δε λέει να τελειώσει.

Ρόκα (σκυλί), λουρί, σφύριγμα. Κλειδί στην πόρτα.

Τα παράθυρα; Ασ’τα ανοιχτά.

Καλοκαιρινής δροσιάς τα τελευταία.

Διαδρομή: περνάω περιφερειακό, έφτασα.

Κήπος=Λυκαβηττός.

Θεά: Καλλιμάρμαρο, Ζάππειο, Φιλοπάππου, Ακρόπολη, Πειραιεύς.

Γλιστρίδα, λέει το μάτι.

Χαλίκι, χώμα, λέει το αυτί.

Σκυλοκούραδα με τσιρλιπιπί, η μύτη.

Δεν έχει πια τσαλαπετεινούς. Έφυγαν.

Το μυαλό φεύγει από το παρόν στις τελευταίες λέξεις που διάβασα. Τις μηρυκάζω γιατί είναι τροφή για τις επόμενες δουλειές μας. Από Μάρτη και πέρα.

Οι λέξεις είναι της Πόποβα. Ξοδεύουμε, λέει, τη ζωή μας προσπαθώντας να διακρίνουμε πού τελειώνουμε εμείς και πού ξεκινάει ο υπόλοιπος κόσμος.

Μα ναι, σκέφτομαι, έχουμε την αίσθηση πως είμαστε μόνοι, απέναντι στον κόσμο. Και ψάχνουμε να βρούμε το όριο. Μα είμαστε, όντως, εύθραυστα πλάσματα που φέρουν τον εαυτό τους σαν ασκί δερμάτινο; Έτσι λέει η Πόποβα. «…σαν προσκυνητές που οδεύουν προς μια ουτοπία του ανήκειν.»

Τι παράξενη και θλιβερή μοναξιά.

Να πως κάνουμε τη μοναξιά σημαία. Να πως βρωμίζει η μοναξιά του εύθραυστου με φόβο και θυμό. Για να ορθώσουμε φρούριο, τοίχο, ασπίδα προστασίας ενάντια σε τι; Και από αυτοπροστασία, απομονωνόμαστε διπλά.

Να θυμηθώ να τα διαιρέσω σε δυο χαρακτήρες.

Μάλλον για το επόμενο καλοκαίρι αυτά.

Σημειώνω: «Μα που και που συναντάμε ένα πλάσμα που μας θυμίζει, με τη γλυκιά επίμονη παρουσία του, πως σε αυτή τη ζωή δεν χρειάζεται να περπατάμε μόνοι. Νοιώθω ένα βάρος στα πλευρά μου. Μου ζεσταίνει το αριστερό μπράτσο. Κάθομαι σε ένα παγκάκι. Η Ρόκα γέρνει πάνω μου.»

• Η Κατερίνα Δαμβόγλου πρωταγωνιστεί στη “Frida KI AΛΛΟ” σε σκηνοθεσία: Fly Theatre. Παραστάσεις: 27-29 Σεπτεμβρίου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης. Από 11 Νοέμβρη, στην Αθήνα, στο θέατρο ΑΠΟΘΗΚΗ.