κείμενο | κατερίνα δαμβόγλου */* φωτογραφίες | αρχείο κατερίνας */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
έγραφα το "σ΄αγαπώ" σε μέρες
Σήμερα.
Μεσημέρι πρόβα.
Πρώτη παρουσίαση οπτικού διακόσμου για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα νέου τραγουδιστή.
Πρώτη φορά ήχος και εικόνα μαζί.
Συμπέρασμα: δυο καλά, δυο φάουλ, μεταφορές και αλλαγή σε δυο τραγούδια. Αλλαγή φινάλε.
Σημειώνω: Όχι καράβι. Κουπαστή.
Σημειώνω: Πόση δύναμη έχουμε δώσει στο μάτι. Πόσο δύσκολα πια το μάτι μένει ακίνητο σε μια εικόνα.
Είναι το τέλος δυόμισι χρόνων γεμάτων κόσμο και μετακινήσεις.
Πέρυσι τέτοιο καιρό ήμουν στην Ολλανδία.
Ετοιμαζόμουν πυρετωδώς για το La Strada στην Πειραματική του Εθνικού. Νοιώθω έναν πόνο στην καρδιά. Σαν να έχω περάσει ερωτική απογοήτευση.
Μεγάλο μάθημα. Ούτε που το κατάλαβα τότε.
Στην πρεμιέρα ήταν ήδη το κεφάλι μου γεμάτο γαλλικά.
Η Φριδούτσα στα γαλλικά. Για έναν μήνα. Καθημερινά.
La mort c’est comme le violon. Le talent ne suffit pas. Il faut practiquer….Sans arret. Απρίλης. Καθημερινά εκτός Σαββάτου. Τα Σάββατα είμασταν εντός των τειχών προστατευμένοι από τα κίτρινα γιλέκα, οχυρωμένοι σαν το γαλατικό χωριό των ανυπότακτων.