Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που διάβασα Παπαδιαμάντη, «Όνειρο στο Κύμα», όταν ήμουν στο γυμνάσιο -όπως θυμάμαι και την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα αληθινά.

Ακόμη και σήμερα, δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ή να ακούσω πιο όμορφη, αθώα και ατόφια περιγραφή του εφηβικού έρωτα του Υψηλού, όχι απλώς ωραίου, αυτού του ονείρου που μόλις το βιώσεις, γνωρίζεις πως δε θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Νιώθεις «ο άνθρωπος που έπιασε για μια στιγμή, με τα χέρια του, το ίδιο του το όνειρο», νιώθεις ανύψωση, ότι πιο κοντά υπάρχει στο Θείο.

Πέντε ηθοποιοί που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο του θεάτρου -και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γι’ αυτό- και ένας εξίσου νεαρός σκηνοθέτης, προσπάθησαν να πιάσουν το δικό τους όνειρο, στο Θέατρο «Άνετον», με την παράσταση «Όνειρο στο κύμα». Οι Bloom Theater Group, λοιπόν, με ηθοποιούς τους Λίλη Αδρασκέλα, Δημήτρης Γαλανάκης, Άννα-Μαρία Γάτου, Άννα Ρίζου, Βάσια Τσιαούση και σκηνοθέτη τον Ανδρέα Παράσχο, παρουσίασαν το σπουδαίο «Όνειρο στο Κύμα» του Αλέξανδρου Παπαδαμάντη, διατηρώντας την αρχική μορφή του κειμένου.

Πολύ δύσκολο εγχείρημα, κι όμως πήγε εξαιρετικά, μιας και η ιστορία μας συνεπαίρνει με τους ηθοποιούς «καπετάνιους» στο «τιμόνι» της αφήγησης. Παρακολουθήσαμε μια πραγματικά αθώα ιστορία εφηβικής αγάπης, «ακούσαμε την θάλασσα», είδαμε απόκρημνους λόφους και βουνά, νιώσαμε το αγνό του πρώτου σκιρτήματος.

Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Παράσχος με εργαλεία του τις γρήγορες εναλλαγές αφήγησης, τις έξυπνες συμβάσεις, τα ηχοτοπία και το χιούμορ, κατάφερε να ξεφύγει από τον, κάποιες φορές, δυσνόητο λόγο της καθαρεύουσας.

Ενώ, είναι πολύ σύνηθες, η αφήγηση να γίνεται βαριά και ακατανόητη με την χρήση διαλέκτων, σε αυτήν την περίπτωση ισχύει το ακριβώς αντίθετο, καθώς, δεν ήταν απλώς εντελώς κατανοητά τα λεγόμενα, αλλά προσέδιδαν και στην δράση των ηθοποιών. Η χρήση μερικών χιουμοριστικών σημείων, δε, όπως η προσθήκη της αγαπημένης αίγας του αφηγητή, «Μοσχούλας» σαν πρόσωπο της πλοκής μέσω προβολής videο, όπως και η πρόσδοση χιούμορ σε στιγμές της ιστορίας, μας έκαναν να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο το συναίσθημα του ήρωα.

Πολύ βοηθητικά στην συναισθηματική σύνδεση του θεατή, ήταν και τα σκηνικά και κουστούμια των Μαρίνα Κωνσταντινίδου και Ινώ Πικιώνη. Μια ξύλινη κατασκευή, με επένδυση γυαλόχαρτου που μοιάζει με έναστρο ουρανό, διαμορφώνεται και κινείται εξυπηρετώντας πληθώρα χρήσεων και αναγκών της αφήγησης. Ένα πλαίσιο με νερό στο πίσω μέρος της σκηνής, δημιουργεί αντανακλάσεις στο πανί προβολής των βίντεο και διαμορφώνει ένα υδάτινο ηχοτοπίο, μεταφέροντας συναισθηματικά τον θεατή στο περιβάλλον της ιστορίας. Την ίδια χρηστικότητα έχει και μια κατασκευή με σχοινί και κουδουνάκια αλλά και η χρήση μουσικής και ρυθμών σε πολλά σημεία των δρώμενων.

Έχουμε, λοιπόν, κι άλλη μια παράσταση-πρόταση από νέους ηθοποιούς για πολύ διαφορετικούς λόγους απ’ ότι συνήθως. Το νέο και το φρέσκο έρχεται μέσα από κάτι παλιό και παραδοσιακό, δοσμένο απλά, αγνά και αθώα, όπως ακριβώς, ένα «Όνειρο στο Κύμα».