Είμαι πολύ τυχερή που όλες σχεδόν τις ώρες της ημέρας μου τις συνομιλώ ή της συμβιώνω με νέα παιδιά που νιώθω ότι μπορεί να χρειάζονται κάτι από την πείρα μου και κάτι από τις γνώσεις που έχω αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια κάνοντας αυτή τη δουλειά και αντίστοιχα να μαθαίνω από αυτούς κάθε μέρα καινούρια πράγματα. Οι δυσκολίες είναι πολλές. Συχνά έρχομαι αντιμέτωπη με τον ίδιο μου το χαρακτήρα, πως θα μπορούσα τα πράγματα να τα κάνω καλύτερα κι αν θα τα καταφέρω.

Είμαι μια εξαιρετική μαγείρισσα, όπου το σπίτι μας είναι πάντα γεμάτο με ανθρώπους που φιλοξενούμε εξαιτίας των αναγκών της ομάδας. Μου αρέσει να φροντίζω τους ανθρώπους. Το έχουμε ανάγκη για να υπάρξουμε. Η φροντίδα του ενός προς τον άλλον είναι σημαντική για τη ζωή μας. Αν θα μπορούσα να περιγράψω μια εικόνα που μου δίνει χαρά, αυτή θα ήταν τα μεγάλα τραπέζια που κάνουμε σπίτι μας και πραγματικά μετακινούμε όλα τα έπιπλα δημιουργώντας ένα μακρύ τραπέζι που γύρω του κάθονται αγαπημένοι φίλοι και μαζί απολαμβάνουμε το δείπνο, με ιστορίες, γέλια, μουσικές και συζητήσεις που δε βάζουμε τελεία, αλλά τις συνεχίζουμε σε επόμενη συνάντηση. Η εικόνα που έχω από το σπίτι μου είναι μια εικόνα με κόσμο. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κάποια γιορτή, εμείς βρίσκουμε αφορμές για να δημιουργήσουμε μία.

Αυτή την περίοδο, εδώ και δυο μήνες, ετοιμάζουμε μια παράσταση που θα την παρουσιάσουμε στο θέατρο Δάσους το Σεπτέμβρη. Η παράσταση λέγεται “Υπνοβάτες” και το θέμα της περιστρέφεται γύρω από τον ύπνο, τα όνειρα και το θάνατο. Ένας από τους στόχους που με βασανίζουν και δεν τον έχω ακόμη διευθετήσει είναι η εύρεση χώρου που θα στεγάζει την ομάδα.

Πάντα η δουλειά μας ορίζεται από το χώρο που θα βρούμε και το πότε είναι διαθέσιμος. Στην αρχή, όταν δημιουργήθηκε η ομάδα αυτό είχε σχεδόν ενδιαφέρον, γιατί ήμασταν λίγο ένας θίασος περιοδεύον, αλλά όσο η ομάδα μεγαλώνει και οι άνθρωποι αγαπιούνται η ομάδα έχει ανάγκη από ένα σπίτι, ένα σπίτι μεγάλο που να είναι σχεδόν άδειο και να ομορφαίνει από την παρουσία των ανθρώπων και των δράσεων που θέλουν να κάνουν.

Περνάω πολλές ώρες ψάχνοντας χώρους μαζί με το Ρίτσαρντ, να πηγαίνουμε να τους μετράμε και να τους σκεφτόμαστε πως θα μπορούσαν να διαμορφωθούν.

Εύχομαι κάποια στιγμή, να τα καταφέρουμε και σε αυτό, όπως έχουμε καταφέρει να πραγματοποιήσουμε άλλα τόσα όνειρα για την ομάδα. Η εξέλιξη που βλέπω στην ομάδα, με κάνει να προσπαθώ κάθε μέρα και για κάτι περισσότερο. Τόσο σε προσωπικό επίπεδο, καθώς στην ομάδα υπάρχει η κόρη μου Λωξάνδρα, ένα υπέροχο πλάσμα που κάθε μέρα εξελίσσεται μέσα σε αυτό που κάνει και η χαρά της όταν καταφέρνει κάτι, που παλιά δεν το κατάφερνε, επιστρέφει πίσω σε εμένα, διπλή.

Όσο και σε συλλογικό επίπεδο, καθώς όλα τα μέλη της ομάδας, έχουν δημιουργήσει κάτι που εγώ αναζητώ στους ανθρώπους. Έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία ισότιμη που αποτελείται από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Νιώθω ότι το Εν Δυνάμει, αυτή τη στιγμή, αφήνει μια παρακαταθήκη στο ελληνικό θέατρο. Όταν βλέπω τις παραστάσεις της ομάδας, βλέπω στη σκηνή την κοινωνία που θα ήθελα να ζω. Μια μικρογραφία της κοινωνίας είναι και το Εν δυνάμει. Όσοι περισσότεροι άνθρωποι δούνε αυτή την κοινωνία που προτείνουμε, τόσο περισσότερο θα παλεύουμε για αυτήν.

Μετά το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου που πήραμε μέρος το 2019, για δεύτερη φορά θα ταξιδέψουμε στην Αθήνα με την παράσταση “Ερωτευμένα άλογα” σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά από τις 10 έως τις 19 Ιουνίου.

Μια παράσταση που μιλάει για τον έρωτα και τη διαφορετικότητα αυτού όχι μόνο ως προς την αναπηρία αλλά ως προς κάθε μορφή ετερότητας. Υπάρχει μια σκηνή που με κάνει να αποχωρώ από την παράσταση όταν φτάνει αυτή η ώρα. Μια εικόνα που δυο γονείς χωρίζουνε ένα ερωτευμένο ζευγάρι γιατί το θεωρούν, για δικούς τους λόγους, βουτηγμένοι μέσα στην ίδια τους την προκατάληψη, σαν κάτι αμαρτωλό, κάτι κακό. Η εικόνα δηλαδή που η Λωξάνδρα ανοίγει το χέρι της και προσπαθεί να πιάσει το ταίρι της, σαν ύστατη στιγμή αποχαιρετισμού ή εναγκαλισμού με συγκινεί τόσο βαθιά, γιατί το έχω δει τόσες πολλές φορές στη ζωή να συμβαίνει.

Έχουν οι γονείς, μια ικανότητα να επεμβαίνουν στη ζωή των παιδιών τους που είναι καταλυτικό και πολλές φορές καταστροφικό αυτό που συμβαίνει. Το φινάλε της παράστασης κλείνει με τη φράση «πιστεύω στον έρωτα», εγώ σε αυτές τις σημειώσεις θα κλείσω με τη φράση «πιστεύω στον άνθρωπο».

• Η Ελένη Δημοπούλου έχει ιδρύσει την ομάδα ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ που παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τα “Ερωτευμένα Άλογα” σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Παραστάσεις από 10 έως 19 Ιούνη.