Να κάτσω από πάνω και να κοιτάξω τα πράγματα.
Κοντά δυο χρόνια πανδημία, με χίλιες δυο στροφές, αγώνες, σπίτια, μάχες, τρόμος, γέλια, σιωπή, δουλειά και διακοπές. Εμβολιασμένοι τε και ανεμβολίαστοι του κόσμου τούτου, – μου λείπει ο Πανούσης – τσουρομαδημένες Τέχνες των Αθηνών και πάσης Ελλάδος, καθώς βαθαίνει και θρονιάζεται απάνω απ’ τα κεφάλια μας η δυστοπία, εν έτει 2022, εν Αθήναις, Γενάρη μήνα, γράφω ετούτες τις γραμμές, δια να σας πληροφορήσω για το πως φαίνονται τα πράγματα από ‘δω που στέκομαι, πάνω από ένα λευκό χαρτί, στο σαλόνι του σπιτιού μου, στην Κυψέλη:
Καλά πάει. Ο κόσμος ασχημαίνει κι έτσι φουσκώνει κι η ανάγκη να τον πάμε απ’ την άλλη… Μου λείπει ο Πανούσης. Αυτός ο κόσμος ζητάει δράση.
“Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να κάνει ένας νέος άνθρωπος, απ’ το να βουτήξει στην εποχή του”, ή κάπως έτσι το ‘λεγε, δε θυμάμαι. Ο Μίσσιος. Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, Χρόνη, δεν πρόλαβες το ‘21, με COVID+KOULIS, να δεις εποχές δυσβούτηχτες…