Φτάνω στο γύρισμα, μου αρέσει πολύ η σειρά που παίζω «Έρωτας Φυγάς», εκεί τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Χτενίζεσαι, βάφεσαι, ντύνεσαι και ψάχνεις τους υπόλοιπους ηθοποιούς να περάσετε τα λόγια της πρώτης σκηνής.

Η ώρα περνάει, κάνεις όλες τις σκηνές που είχες για σήμερα και ακούγονται οι μαγικές λέξης«it’s a wrap».

Σήμερα είναι Δευτέρα ή Τρίτη έχω παράσταση το βράδυ, η ώρα είναι 17:00 σκέφτομαι πως μέχρι να φτάσω σπίτι θα πρέπει να ξεκινήσω για το θέατρο, oπότε πάω κατευθείαν εκεί.

Λίγο πριν φτάσω γίνεται μια αναγκαστική στάση, “ένα freddo espresso σκέτο παρακαλώ” (ναι, είμαι εθισμένος).

Τώρα είμαι έτοιμος να πάω για παράσταση.

Θέατρο Νους, οι περισσότεροι έχουμε έρθει νωρίτερα, μέχρι τις 19:30 είμαστε όλοι εκεί. Λέμε τα νέα μας ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε, κάνουμε ένα γρήγορο πέρασμα όλο το έργο, κοιτάμε τα προπς μας και νομίζω είμαστε έτοιμοι. 20:59 είμαστε στις θέσεις μας, 21:05 το πρώτο κουδούνι, 21:10 το δεύτερο, 21:15 το τρίτο.

Η παράσταση “Desperados r’ back” ξεκινάει, 1 ώρα και 25 λεπτά μετά ακούγονται χειροκροτήματα, 7 άνθρωποι υποκλίνονται και κατεβαίνουν από την σκηνή.

Είναι περίεργο, τα πρώτα δευτερόλεπτα κανείς δεν μιλάει απλά κοιταζόμαστε, ύστερα χαμόγελα κάποιες αγκαλιές και ένα μπράβο ο ένας στον άλλον που και σήμερα ήταν 100% εκεί. Είναι ώρα να φύγουμε από το θέατρο, μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω.

Φτάνω σπίτι περίπου 00:00, η γιαγιά μου έχει ήδη κοιμηθεί, οπότε δεν θα ακούσω μια τυπική καληνύχτα, αλλά δεν πειράζει. Μπαίνω στο σπίτι. Σίγουρα ένα μπάνιο, σίγουρα κάτι να φάω, σίγουρα να δω λίγο tik tok (καλά ίσως και πολύ), σίγουρα να ψάξω κάτι παπούτσια που κάπου τα είδα και μου άρεσαν… 04:30 καταλαβαίνω ότι έχω αργήσει και πρέπει να κοιμηθώ, αλλιώς πάλι δεν θα ξυπνάω το πρωί.

Λίγες ώρες αργότερα χτυπάει το κινητό μου, δεν το προλαβαίνω και κοιτάω να δω ποιος με πήρε, έχω 9 κλήσεις από την μάνα μου 4 από τον θείο μου και καταλαβαίνω ότι είναι ώρα να ξυπνήσω. Νομίζω πως είμαι εθισμένος στην καφεΐνη…