Αγαπητά μου ταλαιπωρόπουλα,

Όταν ήμουν μικρή, πίστευα πως το να είσαι μεγάλος σημαίνει να ξέρεις τι κάνεις. Σημαίνει πως έχεις δει τι σημαίνει ζωή, έχεις πρόγραμμα, κρατάς τα ινία της ζωής σου και κάθε φορά που πελάγωνα, έλεγα στον εαυτό μου πως θα μεγαλώσω και θα ξέρω.

Ε, λοιπόν, δεν ξέρω. Βλέπω χαμένους ανθρώπους γύρω μου, χωρίς στόχο, χωρίς επίγνωση της ζωής τους, να κινούνται σα μανιακοί σε τροχούς για χάμστερ.

Κάποια χάμστερ έχουν εξελιχθεί βέβαια. Γίναν’ αρουραίοι και τρώνε απ’ τα σκουπίδια της συνείδησης μας. Βγαίνουν σε ψηφοδέλτια, χαμογελάνε, παίρνουν πόζες και ορέγονται έναν θρόνο στον βόθρο που ζούμε.

Και μετά;

Μετά μας κυβερνάνε αηδιαστικά τρωκτικά που το παίζουν «άντρες». Λένε πως δεν είναι λουλούδες και γι’ αυτό λύνουν τα θέματά τους με το ξύλο. Μαφιόζοι λομπίστες της εξαθλίωσης μας σκοτώνουν καθημερινά και μετά αναζητούν τα manual. Ποιά manual βρε, που να σου ‘ρθει μανουάλι στο κεφάλι;

Η έννοια πολιτισμός έχει πάει περίπατο. Το σλόγκαν μας είναι το «δε γαμείς». Πεθαίνουμε ρε. Πεθαίνουμε μαζικά και πρώτα ως συνειδήσεις.

Πριν από τρεις μέρες, είδα στην έξοδο για περιφερειακό, έναν άνθρωπο γερμένο με το μισό σώμα έξω απ’ το σιδερένιο κιγκλίδωμα. Ακίνητο, σαν ξύλο. Σαν κάποιος να τον κάρφωσε εκεί. Πήραμε τηλέφωνο το ΕΚΑΒ με απίστευτη ψυχραιμία και δεν το ξανασκέφτηκα από τότε, μέχρι να κάτσω να απαριθμήσω εδώ σαν μια κραυγή αγωνίας όλα όσα με απασχολούν. Έχω γίνει κι εγώ ένα με το πρόσωπο του τέρατος κι έχω αρχίσει να του μοιάζω. Δεν κλαίω πια με την αγριότητα αλλά γίνομαι κομμάτι της. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αντισταθώ, αρματώνομαι νεύρα και στρες για να μπορώ να αντιμετωπίσω την επόμενη μέρα.

Μόνο η τέχνη κάπως απαλύνει τα κενά στην ψυχή και το κορμί μου, αλλά κι αυτή μ’ αυτόν τον τρόπο εκφράζεται. Πώς θα προκαλέσω; Πώς θα γίνω ακόμη πιο επικριτική; Πώς θα σε κάνω να νιώσεις άβολα; Αυτοί είμαστε;

Καθώς φαίνεται, ναι.

Η ζωή μας έχει γίνει σόου και μας αφορά άμεσα τι ώρα έχεσε ο πολιτικός που δεν ξέραμε προχτές. Καταφεύγουμε για ορθή ενημέρωση στο luben, το press project και τον Ζαραλίκο. Μέσα που δεν πληρώνονται από μαφιόζους και εφοπλιστές και ο σκοπός που φτιάχτηκαν, δεν ήταν αυτός.

Έχω ένα πάρα πολύ σοβαρό ερώτημα να θέσω σε όλους όσοι υποστηρίζουν την κατάσταση ως έχει και επιμένουν να εθελοτυφλούν: τί φοβάστε;

Πιστεύετε πως στα ελάχιστα χρόνια ζωής πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, μας αξίζει αυτό; Μας αξίζει να ζούμε καταπιεσμένοι και βουτηγμένοι στο μίσος; Δε γίνεται να μην αντιλαμβάνεστε πως είναι όλα ένα σόου, δε γίνεται να είστε οκει με όλα αυτά.

Πεθαίνουμε. Δεν υπάρχει καμία Ελλάδα να με κάνει περήφανη. Δεν πρόκειται να ντραπώ, γιατί έχω μάθει να έχω ψηλά το κεφάλι, αλλά δεν μπορώ να νιώσω καλά που είμαι εδώ. Και για το εδώ, δεν εννοώ την χώρα. Εννοώ την κατάσταση. Θα ‘ρθει μια μέρα, όμως, που κι εγώ και όλοι οι όμοιοι μου, θα σπάσουμε. Κι αυτό δε σας συμφέρει, αγαπητοί μου λομπίστες. Γιατί θα χάσετε λεφτά. Κι αν αυτός είναι ο Θεός σας, εγώ πορεύομαι με αγάπη.

Είμαι μια λουλού που δε σηκώνει το χέρι και την φωνή της, αλλά να εύχεστε, αντρακλαράδες μου, να μη ξυπνήσουμε κι ενωθούμε μια μέρα.

Ω, πόσο περιμένω, αυτή τη μέρα. Αν και πολλές φορές, πάρα πολλές φορές, καθημερινά, σκέφτομαι πως είναι ήδη αργά.

Να σας αγαπάτε, ρε. Να σας νοιάζεστε. Ο χρόνος πάει μόνο μπροστά κι η ζωή περνά και χάνεται.

Γώγου σήμερα. Κανείς δε θα γλιτώσει.