at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Kωνσταντίνου Πλεμμένου

κείμενο | κωνσταντίνος πλεμμένος */* φωτογραφίες | νίκος πανταζάρας */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

όταν βρει αγκαλιά στην φαντασία

Μόλις διάβασα τον «Πιστό Ιωάννη». Ένα λαϊκό παραμύθι.

Το διάβασα φωναχτά. Όταν μιλούσε ο νεαρός πρίγκηπας ήμουν πιο γλυκός, πιο επιπόλαιος, πιο άγουρος.

Όταν μιλούσε ο «πιστός Ιωάννης»  ήμουν πιο σταθερός , πιο αργός, πιο ετοιμοπόλεμος.

Όταν μίλησε κάποιο δυσοίωνο κοράκι μίλησα σε μια αφύσικη -για μένα- ψηλή νότα, με φοβερό ναρκισσισμό και την σιγουριά του θανάτου. κ.τ.λ.

Έτσι παίζω στο σπίτι μου μόνος μου. Όπως έπαιζα με τα παιχνίδια μου στο πατρικό σπίτι μου.

Πήδαγα από καναπέ σε καναπέ και άλλαζα φωνές. Κάθε στρατιωτάκι, κάθε κούκλα, κάθε playmobil, ήθελα να έχει τον χαρακτήρα του.

Νομίζω πως είμαι αρκετά κολλημένος με την παιδική μου ηλικία. Τη νοσταλγώ σα μια χαμένη πατρίδα, σαν έναν τόπο αγνής, αθώας χαράς, απόλυτα προσωπικό χωρίς δεύτερες σκέψεις. Γεμάτο περιπέτεια, αναζήτηση, περιέργεια, φαντασία.

Αυτό, λοιπόν, το παιχνίδι, αυτό το φωναχτό διάβασμα προσπαθώ να φέρω στη σκηνή όποτε ανεβαίνω (μια προσδοκία ακατόρθωτη αλλά θα την προσπαθώ μέχρι να πεθάνω).

Λέω ακατόρθωτη,  επειδή ο χρόνος περνάει -μεγαλώνω- και η αθωότητα φεύγει, που σημαίνει: η αχαλίνωτη φαντασία που έχω όταν είμαι μόνος και ασφαλής απειλείται όταν έρχεται το κοινό και με κοιτάει να παίζω. Και Ναι!  Η φαντασία θέλω και πρέπει να είναι αχαλίνωτη. Την επιθετικότητα, την αγένεια, την εφηβική μαγκιά ως αντιδράσεις στην απειλή που νιώθω από το κοινό πρέπει να τις χαλιναγωγώ.

Πώς λοιπόν παίζω σαν παιδί μπροστά στο κοινό χωρίς να κυνηγάω την αποδοχή, χωρίς να προσδοκώ τίποτα.

Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς: Η φαντασία μου και η δημιουργικότητά μου δεν απειλείται από κανένα κοινό και κανένα κακόβουλο θεατή, αλλά από τον εαυτό μου μοναχά, τον εαυτό μου και τις ενήλικες προσδοκίες του:

Βραβεία, αναγνώριση, αποδοχή, θαυμασμό. Πράγματα που ο παιδικός εαυτός μου δεν τα γνώριζε καν. Αυτές οι σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου όσο παίζω στο βουνό. Και ξέρεις τι..

Μ’ αρέσει η απειλή του κοινού, γιατί μου δίνει την ενέργεια, την ώθηση να βουτήξω στο παιδί μέσα μου, να προσπαθήσω (για μια ακόμη φορά) να το φέρω έξω, να το πετάξω  μέσα στους θεατές (έναν-έναν) και να βρει το παιδί που ήταν ο θεατής και να του δώσει μια αγκαλιά.

* Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος πρωταγωνιστεί στο “Βουνό” σε διασκευή-σκηνοθεσία του Γιώργου Κατσή, στο Bios της Αθήνας. Τελευταίες Παραστάσεις.