Με ενδιαφέρει σε κάθε παράσταση να είμαι “ολόκληρος”, να συμμετέχω βάζοντας όλη μου την εκφραστικότητα. Σε αυτή τη δουλειά αν δεν συνδεθείς απόλυτα με αυτό που κάνεις, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνεις. Γιατί, αν βγεις απέξω και το δεις, είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Η έκθεση, το ότι δεν έχεις το δικαίωμα να αρρωστήσεις, γιατί θα πρέπει να παίξεις ότι και να σου συμβεί, ότι κι αν γίνει. Όλη αυτή η ευθύνη, αν δεν έχει διάθεση το σώμα και η ψυχή να συνδεθεί μαζί της, δεν έχει νόημα. Τώρα, τα καλλιτεχνικά, τα έτσι, τα γιουβέτσι, αν κάποιος μείνει σε αυτά τα θετικά και τα αρνητικά, κάνει λάθος. Κοιτάζει το δέντρο κι όχι το δάσος. Θέλω να παίρνω το ρίσκο της ολότητας δίχως θράσος, όταν μπαίνω σε μια θεατρική συνεργασία. Θέλω το θάρρος, και χαίρομαι που εντοπίζεις ότι δεν έχω θράσος. Η ζωή μας πρέπει να έχει θάρρος. Όταν ξεκινάς να πρωτοφοβάσαι στην ενήλικη ζωή σου, να τρως σφαλιάρες, να φοβάσαι τις γυναίκες, τους κολλητούς σου…όταν αρχίζουν οι πρώτοι φόβοι, βγαίνουν αντανακλαστικά και οι πρώτες σου “μάσκες”. Δεν φοβάσαι, αλλά δεν είσαι εσύ, μια μάσκα φοράς,  και πίσω από όλα είσαι εσύ. Όταν πάψεις να φοβάσαι κι αυτό συνδέεται με τη δουλειά σου, την οποιαδήποτε δουλειά, μπορεί να υπάρχει θάρρος, ελευθερία. Όχι θράσος. Με το θράσος κοροϊδεύεις. Το θράσος μπορεί να είναι και έμφυτο, αλλά το θάρρος έχει διαδρομή. Και έχει αξία η διαδρομή. Γιατί κερδίζεται λίγο-λίγο. Και χαίρομαι που το επισημαίνεις αυτό το λίγο-λίγο στη πορεία μου, γιατί και έτσι το ευχαριστιέμαι. Δεν μπορείς να κάνεις καθολικό μακροβούτι από την αρχή, γιατί θα “πνιγείς”.

Το “φτου και από την αρχή” σε κάθε ρόλο και συνεργασία, δεν είναι εύκολο και δεν βγαίνει αυτόματα. Είναι δύσκολο να πετάξεις βαρίδια, φόβους, άγχη, αλλά αυτό που παίρνεις πίσω στη πορεία, είναι ανεκτίμητο. Δεν μιλάω για αποτέλεσμα και προσωπική επίδοση, αλλά τη σχέση σου με τη πρόθεση σε κάθε συνεργάτη. Αν κάποιος με εμπιστευθεί για κάτι και χάσει την εμπιστοσύνη μου για κάποιο λόγο, θα φέρει ένα αποτέλεσμα, μια ζύμωση. Αν δεν μπει το ένα μέσα στο άλλο και η διαδικασία δεν γίνει, τί νόημα έχει; Από φόβο πολλές φορές πηδάμε τη διαδικασία στη πρόβα. Όταν πας στο αποτέλεσμα, “προσπερνώντας” την ουσιαστική διαδικασία, θα φτάσεις μόνος σου, με τα αυτονόητα και δεν θα σε εκπλήξει τίποτα. Αν επιτρέψεις σε άλλα μυαλά να μπούνε στη δική σου διαδικασία, με οποιοδήποτε τρόπο…ακόμα και μια μπύρα μετά τη πρόβα ή ένα βραδινό τηλεφώνημα που θα μοιραστείς τις ανησυχίες σου και θα εκτεθείς…το αποτέλεσμα θα βρει την εκλεκτική του συγγένεια και θα σε ξαφνιάσει. Όταν έχεις ξαφνιάσει τον εαυτό σου, είναι οι φορές που του επέτρεψες να μην είναι κλειστός και μόνος του.

Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα είναι μόνο εγκεφαλικά, πρέπει να υπάρχει και συναίσθημα-το πιστεύω για το θέατρο. Δεν γίνεται το θέατρο να οδεύει σε μια εποχή που το συναίσθημα να θεωρείται μπανάλ και δεν μιλάω για κλάματα, θυμούς όταν αναφέρομαι στο συναίσθημα-σου μιλάω για την ευφορία. Συναίσθημα είναι οτιδήποτε προκαλεί κάτι. Συναίσθημα είναι και οι “Όρνιθες” του Καραθάνου, γιατί δημιουργούσαν κάτι. Πόσοι κανόνες μπορούν να υπάρξουν σε κάτι που έχει δημιουργηθεί από τον άνθρωπο και με τέτοιους ελεύθερους όρους, όσο η Τέχνη;

Πολλές φορές, η αλήθεια δεν είναι αυτό που βλέπουμε εμείς, αλλά όλοι οι άλλοι. Αυτό συμβαίνει και στη “Κωμωδία των Παρεξηγήσεων”. Αν δεν ίσχυε αυτό, κανένας ψυχοθεραπευτής δεν θα είχε δουλειά. Ή πάρε παράδειγμα τα group therapy που πηγαίνει ο κόσμος, σαν διαδικασία, για να κατανοήσει πως τον βλέπουν οι άλλοι. Πόσο βάναυση είναι η ύπαρξη μας….ζούμε την εποχή που καθένας βλέπει την εύκολη αλήθεια μέσα από την απόλυτη δική του οπτική. Σε αυτό έχουν συντελέσει και τα social media. Ο πατέρας μου, όταν ήταν 20 χρονών, αν ήθελε να δει κινούμενες εικόνες θα πήγαινε κινηματογράφο ή θα έβλεπε τις τρεις συγκεκριμένες εκπομπές που είχε τηλεόραση. Ο συγκεκριμένος δεν είχε τηλεόραση, δεν τις έβλεπε. Έχουμε συνηθίσει ως νεότερες γενιές να βλέπουμε 200 φωτογραφίες στο λεπτό. Τόση πληροφορία που εμπεριέχει χιούμορ, σχόλια και υπαινιγμούς για τη σεξουαλικότητα, πληροφορίες για τη δουλειά σου…και υπάρχει κόσμος που περνάει 5-6 ώρες τη μέρα στα social media. Άρα, είναι αναπόφευκτα τα εύκολα συμπεράσματα, οι τοποθετήσεις και το “πάμε παρακάτω”. Το βλέπεις και στους ανθρώπους. “Έντάξει, εγώ δεν είπα κάτι, είπα κάτι λίγο”…ναι, αλλά μπήκες στη διαδικασία να το πεις. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Πρώτα το παρατηρείς και έπειτα αντιστέκεσαι σε όλο αυτό. Αλλά, έχει κόσμο που πιστεύει ότι το διαδίκτυο είναι η απόλυτη αλήθεια. Αλλά, τίποτα από αυτό που ζούμε δεν είναι αλήθεια. Το χρήμα δεν είναι αλήθεια. Είναι κάτι που το δημιουργήσαμε. Ούτε το κράτος είναι αλήθεια. Όλα αυτά από εμάς προήλθαν. Οπότε, είναι τόσο αληθινά, όσο τα χρειαζόμαστε. Άρα και το διαδίκτυο το έχουμε ανάγκη, το υιοθετήσαμε, και για το τώρα μας, είναι αλήθεια, μέχρι να φύγει…Πλάκα-πλάκα…η μεγαλύτερη παρεξήγηση στη ζωή, είναι η ίδια η ζωή όπως-ενίοτε-την αντιλαμβανόμαστε.

Δεν δίνουμε, τη βαρύτητα που χρειάζεται, για πολλά χρόνια, στις σχέσεις, στους συγγενείς, στους κοντινούς ανθρώπους, στις συντροφικές σχέσεις. Λένε οι άνθρωποι πόσο σημαντικό είναι να διεκδικείς το χώρο σου σε μια σχέση, το “θέλω” σου, τα όνειρα σου, και περνάει η ζωή διεκδικώντας τα όνειρα σου, μα είσαι μόνος τελικά. Δεν έχει νόημα. Αυτό είναι ένα λάθος. Έχουμε ξεμάθει την αγάπη και έχουμε απομακρυνθεί από τον διπλανό μας. Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε την αγκαλιά της μάνας όταν μεγαλώσουμε, να συμφιλιωθούμε με τα λάθη που βλέπουμε να έχει ο πατέρας μας και να τα αποδεχτούμε. Όχι σφιγμένοι. Όχι, επειδή “πρέπει”. Όχι, επειδή είναι γονείς μας και γερνάνε. Όχι. Αλλά γιατί είναι ωραίο. Είναι πιο ωραίο από το άλλο, από την αντίσταση. Έχουμε μάθει να κάνουμε κάτι που είναι πιο δύσκολο, από αυτό που πραγματικά απλά μπορούμε να κάνουμε. Πάλι ο φόβος μπροστά μας, πάλι η αντίσταση, πάλι η έλλειψη δοτικότητας στην αγάπη. Ζούμε την εποχή που ο άλλος δεν θέλει και να δεχτεί αγάπη-γιατί είναι καχύποπτος, είναι “δύσκολος”, είναι ανεξάρτητος σε εισαγωγικά.

Μέχρι 28 χρονών είχα τρεις κολλητούς, αλλά ο κολλητός αδελφός πλέον, είναι ένας. Ένας μένει. Και-πολλές φορές-και κανένας, αναλόγως το που τραβά ο δρόμος του καθενός. Αλλά, ένας είναι αυτός που θα είναι εκεί για σένα. Από εκεί και ύστερα, οι υπόλοιπες σχέσεις έχουν αξία και “δουλεύονται”. Αλλά πάντα υπάρχει αυτός ο ένας, που ξέρεις 20 χρόνια και βάλε, που σε κάνει παρέα, όχι επειδή κρατάει από την εποχή που χεζόσουν επάνω σου, αλλά κρατάει γιατί κάτι υπάρχει να συνδεόμαστε, να μιλάμε, τόσο κοντά.

Πού βλέπω στη καθημερινότητα μου, να συμβαίνουν “μικρές” επαναστάσεις; Για να επαναστατήσεις αυτή την εποχή, πρέπει να το κάνεις πολλές-πολλές φορές από λίγο. Στις μέρες μας, επανάσταση-λανθασμένα κατά την άποψη μου- σημαίνει αντίδραση. Οπότε, βλέπω πολλές μικρές ψευτοεπαναστάσεις που γίνονται ρεύματα και μόδα. Και πάλι κάτι βρίσκεται “απέναντι”. Είναι αυτό που δηλώνεις “ναι” και γίνεται ρεύμα το αντίθετο χρώμα. Αργότερα, δημιουργείται ρεύμα για τον άνθρωπο που ανακάλυψε τη λέξη “γίνεται”. Μετά, γίνεται ρεύμα, γι αυτόν που χρησιμοποίησε το γράμμα ρ. Και έτσι γίνεται κάτι διαφορετικό από επανάσταση, που είναι κάτι άλλο, που θα φέρει κάτι άλλο και οι άλλοι ακολουθούν. Επανάσταση είναι να μην αντιδράς και να μη τοποθετείσαι. Να μη παίρνεις θέση απέναντι από κάτι που δεν σου αρέσει. Να μην ετεροπροσδιορίζεσαι και να είσαι εσύ. Επανάσταση είναι, να είσαι αυτός που είσαι. Εσύ, ο εαυτός σου είσαι η επανάσταση.

Αν είχα γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει μέσα στη φύση, δεν θα αγαπούσα το κέντρο, όπως τώρα που είμαι το “παιδί του κέντρου”. Είναι που θα μάθει κανείς. Αγαπάω το κέντρο γιατί μεγάλωσα σε αυτό. Γωνιές, αναμνήσεις με μέρη που πήγα σχολείο, έκανα βόλτες…γι αυτό αγαπώ το κέντρο…είναι τα σημεία που νιώθω συνδεδεμένος, ακόμη και γιατί με πληγώνουν. Πηγαίνω στη παλιά μου γειτονιά, βλέπω πόσο χάλια είναι και όμως την αγαπώ. Στο κέντρο της Αθήνας μου τη σπάει που δεν μπορείς να κάνεις ποδήλατο σαν άνθρωπος. Μου τη σπάει που είχα δουλειά στο κέντρο και με τη μηχανή έκανα Αθηνάς-Κουκάκι-Κεραμεικό σαράντα λεπτά. Αλλά, αν θες να ζεις σε μια μεγάλη πόλη, το αποδέχεσαι.

Πόσες ταινίες μπορώ να δω το λιγότερο, σε μια εβδομάδα; Δέκα. Τις έχω μετρήσει. Δέκα είναι οι λιγότερες. Τελευταία, σκάλωσα με το “Dogman”, μια ιδιαίτερη, τρυφερά άγρια ταινία. Ένας όμορφος “κόσμος”. Δεν μου αρέσει και τόσο το Hollywood-θεωρώ ότι πάντα ήταν συντηρητικό με τις επιλογές του. Είναι, βέβαια, ταινίες που δεν μου κοστίζει κάτι να τις βλέπω και να τις συζητάω. Αλλά, δεν θα σου πω “Green Book” ή “Roma”, ωραίες ταινίες τις ευχαριστήθηκα, όπως και του Λάνθιμου-ο τύπος είναι σπουδαίος σκηνοθέτης και περιμένω ταινίες του-βέβαια, δεν μου είπε κάτι το σενάριο. Αλλά ήταν μια ταινία που με έκανε να θέλω να τη δω και να με αφορά. Ωραίο, “χεράτο” σινεμά…

Αν ζούμε τις εποχές που το εναλλακτικό έχει γίνει mainstream; Ναι. Υπάρχει μια ρευματολαγνεία. Στην εποχή των social media, δεν έχει νόημα να κάνω κάτι εγώ, αν δεν το κάνουν άλλοι 400. Ζούμε την εποχή του “κάνε κάτι, για να το κάνουν και οι άλλοι”. Δεν θεωρώ ότι το εναλλακτικό δημιουργεί τάση, αλλά το εξειδικευμένο. Το ειδικό. Δεν είναι το καφενείο που είναι “εναλλακτικό”, είναι που βάζω τον καφέ βόρεια για να πιάνει υγρασία έξι το πρωί, να σου βάζω μουσική και να συντονίζονται σωστά οι κόκκοι….η εξειδίκευση είναι που “πουλάει” στις μέρες μας. Η εξειδίκευση στα ποτά, στο φαγητό, ακόμα και στο θέατρο….μπορεί να μη καταλαβαίνεις την παράσταση που βλέπεις, αλλά από πίσω έχει ψάξιμο-τί ψάξιμο;-δεν τον νοιάζει τον άλλον. Αν ο άλλος είδε τη παράσταση στο instagram, του αρκεί που πήγε και πόσταρε κι αυτός! Το παρατηρώ, δεν κράζω. Δεν κράζω γιατί στα ίδια κύματα μπορεί και να είμαι, να φεύγω, να ξαναβρίσκομαι. Αλλά, τουλάχιστον, νομίζω ότι προσπαθώ να κάνω κάτι άλλο.

Πότε θα ξανασχοληθώ με τη σκηνοθεσία; Στο κινηματογράφο, όχι ακόμα. Το θέατρο μου δημιουργεί “ονειρώξεις”. Στο θέατρο μπορεί να είναι πιο σύντομα. Μετά τις πέντε τελευταίες παραστάσεις της “Κωμωδίας των Παρεξηγήσεων”, του χρόνου θα είμαι στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ, συμμετέχοντας στη “Μέθοδο Gronholm” που παρουσιάστηκε στο θέατρο Τέχνης από το Διαγόρα Χρονόπουλο, πριν πολλά χρόνια-ακριβώς η ίδια παράσταση, με τους ίδιους συντελεστές, μόνο που στο ρόλο που έκανε ο Γιώργος Καραμίχος, θα είμαι εγώ, εκείνος θα το σκηνοθετεί-αναβιώσει. Θα πάμε φουλ όλη τη σεζόν του χρόνου, με Βίκυ Παπαδοπούλου, Χρήστο Σαπουντζή και Πέτρο Λαγούτη. Εγώ, θα είμαι μέχρι τέλη Γενάρη, διότι μετά θα συμμετάσχω στις “Τρεις Αδελφές” του Τσέχωφ, που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς, στο θέατρο ΒΕΑΚΗ.

Καλοκαίρι για μένα σημαίνει θάλασσα. Που σημαίνει “γνωριμία με φουσκωτό” της θάλασσας. Καλοκαίρι θα περάσω πάντα από Κρήτη, αλλά και θα πάω και Κίμωλο, που έχουμε ένα σπιτάκι και πάω πολλά χρόνια. Πέρυσι στη Κίμωλο γίνονταν χαμός-δεν το έχω ξαναζήσει στα δέκα χρόνια που πηγαίνω εκεί. Χαμός. Αυτό σήμαινε ότι ο κόσμος του νησιού λειτουργεί διαφορετικά, αρχίζουν βαράνε κόκκινο οι τιμές σε όλα, διπλασιάστηκαν οι τιμές των δωματίων στη Κίμωλο, τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν άλλαξε κάτι στο νησί. Απλά, πηγαίνει περισσότερος κόσμος. Ένα μικρούλι νησί με πολλές παραλίες….

5 Ιούνη τί θα πετάξω από μένα και τί θα κρατήσω; Ρε Γιώργο, 5 Ιούνη είναι τα γενέθλια μου….τίποτα δεν πετάω….Ευγνωμοσύνη που ζω. Να “ανοίξω” κι άλλο, να μπορώ να βλέπω ακόμη πιο μέσα μου και τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Θέλω ζωή. Η καριέρα, το θέατρο κι όλα αυτά δεν μπορούν σε μένα να λειτουργήσουν, αν δεν ζω. Οι αναφορές μου, η δεξαμενή που αντλώ βρίσκεται εκτός θεάτρου…εσύ πας βόλτες με το ποδήλατο; …Ποδηλατάδες κάνεις;