Ήρθε το 2025, αγαπητά μου ταλαιπωρόπουλα, κι όμως είμαι ακόμα εδώ. Κι αυτό το ταλαιπωροκαίρι. Μπορούμε με αυτοπεποίθηση να παραδεχτούμε πως τα πράγματα δε φαίνεται να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο. Δε φαίνεται, απλά πηγαίνουν. Κάθε χρόνος είναι χειρότερος απ’ τον προηγούμενο και ταυτόχρονα, αυτό, καμία σημασία δεν έχει γιατί έτσι κι αλλιώς, αργά η γρήγορα μια μέρα θα πεθάνουμε όλοι.

Πήγα να δω το λουλούδι (την φίλη μου την Άννα Μαρία) στην Ναύπακτο που την πήραν αναπληρώτρια δασκάλα σε ένα χωριό εκεί. Πολύ ωραία η Ναύπακτος, να πάτε. Και καθόμαστε Τετάρτη απόγευμα σε ένα ταβερνάκι και παίζει Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ «η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί» και συνειδητοποιούμε πως ο Παπαμιχαήλ πιο πολύ τον “Πίπη” ερωτεύτηκε παρά το Αλικάκι. Αναρωτιόμαστε, αν αυτή ήταν η πιο απελευθερωμένη ταινία της Φίνος Φίλμ και τη σχέση που έχει ο “Πίπης” με την “Μουλάν”. Συνειδητοποιούμε επίσης, πως για να καθόμαστε Τετάρτη απόγευμα σε ένα ταβερνάκι στη Ναύπακτο, να πίνουμε κρασιά και να κάνουμε τέτοιες αναρωτήσεις, μάλλον δεν έχουμε και τόσα προβλήματα και πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο άσχημα τελικά, αλλά αυτή η παραδοχή εμένα μου δημιουργεί ένα σφίξιμο εκεί κάπου στην καρδιά, γιατί ο κόσμος και η ανθρωπότητα οδεύουν μετωπικά στην καταστροφή, την ώρα που εγώ πίνω κρασιά και αρνούμαι να αποκτήσω σχέση με την πραγματική πραγματικότητα.

Αυτό που λέτε πραγματική πραγματικότητα, με αφήνει παγερά αδιάφορη, γιατί εγώ πιστεύω σε μια βαθιά εσωτερική, προσωπική πέρα ως πέρα εξωπραγματική πραγματικότητα με την οποία πορεύομαι και υπάρχω (η μάλλον υπαααααρχωωωω). Η πραγματικότητα μου δουλεύει με δονήσεις και συναισθήματα. Πού νιώθω καλά; Που, παρ’ όλο που, θα έπρεπε να νιώθω κάπου καλά και δεν υπάρχει λόγος για το αντίθετο, κάτι μέσα μου «δονείται» λάθος; Που τα πάντα «δονούνται» λάθος και παρ’ όλα αυτά εγώ νιώθω καλά; Όλα αυτά τα συναισθήματα και οι δονήσεις καθοδηγούνται από ένα ισχυρότατο αίσθημα δικαίου το οποίο αδυνατώ να παραβλέψω και με ορίζει.

Κυκλοφορεί ένα βίντεο στο ίντερνετ (πολλοί θα το έχετε δει) με ένα παιδάκι που πάει να ανέβει στην τσουλήθρα και του παίρνει συνεχώς τη θέση ένα γατάκι. Φωνάζει το παιδάκι στο γατί «είναι άδικο! Είναι άδικο!». Δεν έχω συνδεθεί περισσότερο με άνθρωπο, ποτέ μου. Γεννηθήκαμε σε μια άδικη εποχή, σε ένα άδικο σύστημα, υπηρετούμε την τέχνη με τους πιο άδικους όρους που υπήρχαν ποτέ, γίνονται κρατικές δολοφονίες και μπαζώνονται κι εγώ μαζί με κάτι ακόμη παιδάκια φωνάζουμε «είναι άδικο, είναι άδικο» και πορευόμαστε να αισθήσεις, συναισθήσεις και δονήσεις. Αυτό κι αν είναι άδικο. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, η σχέση μου με την πραγματική πραγματικότητα είναι ανύπαρκτη. Θα ‘θελα πολύ να ζω σε χουλουγουντιανή ταινία, που στο τέλος οι καλοί νικάνε, ο κόσμος δεν καταστρέφεται και πατάσσεται το άδικο, αλλά στην πραγματική πραγματικότητα αντιλαμβάνομαι- μέρα με τη μέρα περισσότερο- πως οι άνθρωποι πεθαίνουν και πολύ συχνά άδικα.

Ας έχει τουλάχιστον αυτός ο θάνατος τη προφητική ρομαντικότητα της Καιτούλας της Γκρέι. Είχε πει «Κυριακή σε γνώρισα/Κυριακή σε χάνω/θέλω να είναι Κυριακή/κι αυτή που θα πεθάνω». Απεβίωσε 100 χρονών, πριν λίγες μέρες, στις 19 Ιανουαρίου. Και ήταν Κυριακή.

Έχω κάνει διάφορες εκδρομές τελευταία και βάζω φωτογραφίες απ’ αυτές. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ποιο είναι το νόημα της ζωής, αν είναι να είναι όλα μάταια, ελάτε στην πραγματικότητα μου. Εγώ, πλέον, μόνο έτσι την παλεύω.