Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να γίνει ένα σαλόνι;

Μια τηλεόραση;

Πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν;

Πόσο μπορεί να εκτραχυνθεί μια κατάσταση;

Μέσα στην καραντίνα ήρθαμε όλοι αντιμέτωποι με τον χειρότερό μας εαυτό.

Κάποιοι τον έβγαλαν και προς τα έξω.

Είναι πολύ εύκολο να τρελαθείς μέσα σε μια τρελή κατάσταση και να οχυρώσεις τόσο πολύ τον εαυτό σου, που στο τέλος να μείνει μόνο το μίσος, η παράνοια, τα πιο βίαια και κτηνώδη ένστικτα του ανθρώπου.

Και φυσικά το θέμα δεν τελειώνει εκεί. Δεν πάει μια βδομάδα από τότε που δολοφόνησαν ένα δεκαεννιάχρονο αγόρι στον δρόμο.

Δεν πάει ούτε μήνας, από τότε που βγήκε στην φόρα φρικαλέος βιασμός 24χρονης. Δεν πάνε τρείς μήνες από την τελευταία γυναικοκτονία του 2021.

Βγήκαν όλα στην φόρα με αφορμή την καραντίνα.

Οι άνθρωποι, αντί να μονιάσουν, πνίγηκαν στην μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, τον διχασμό.

Κάπως έτσι και το ζευγάρι που ζωντάνεψε μπροστά μας, στην παράσταση «Απειλή» στο Θέατρο Τ, από την ομάδα “Γκραν Γκινιόλ”, σε σκηνοθεσία Στάθη Μαυρόπουλου. Το κείμενο της Άρτεμης Μουστακλίδου γράφτηκε το 2009 αλλά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ένα ζευγάρι αποκομμένο απ’ το κόσμο, με την ζωή του να περιστρέφεται γύρω από μια οθόνη και όλα τα προβλήματα να βγαίνουν στην επιφάνεια με τον «πόλεμο» του τηλεκοντρόλ. Μια αφορμή, κυριολεκτικά, αόρατης απειλής, θα τους βουτήξει ακόμη περισσότερο στην παράνοια, την απομόνωση, τη βία και το μίσος. Κι όταν μάθεις να μισείς και να φοβάσαι τα πάντα, το πηγάδι της μαυρίλας σου γίνεται απύθμενο.

Φόβος για το διαφορετικό, τους ανθρώπους, τον κόσμο, φόβος για την ζωή την ίδια και το ίδιο χαμόγελο αποβλάκωσης κάθε φορά που ανοίγει η τηλεόραση. Ένα πραγματικά έξυπνο κείμενο, με κλιμακωτή πλοκή και χιούμορ, που σε παρασέρνει χωρίς να το καταλάβεις, όπως παρέσυρε και τους πρωταγωνιστές η ίδια τους η ζωή.

Γνωρίζαμε την δουλειά του κ.Μαυρόπουλου, ο οποίος και πάλι ασχολήθηκε με κοινωνικά ζητήματα και δημιούργησε ρεαλιστικούς χαρακτήρες που σίγουρα κάπου τους έχεις δει. Σκηνές σκληρές και άλλοτε παράδοξες, σε κάνουν να σκέφτεσαι που στέκεσαι εσύ σε όλα αυτά. Και καθώς περνούν οι σκηνές το σκηνοθετικό ερώτημα παραμένει: πόσο απλά και εύκολα ξεφεύγει μια κατάσταση;

Η απάντηση έρχεται αυτόματα.

Τόσο απλά και ξεκάθαρα που ούτε καν το παίρνεις χαμπάρι.

Πολύ πρακτικό και βοηθητικό στην πλοκή είναι και το σκηνικό της Μαρίας Καβαλιώτη. Στήνεται από τους ηθοποιούς και αποτελείται από κατάλευκους κύβους και έναν καναπέ -κρεβάτι για να δημιουργηθούν οι δύο μοναδικοί χώροι που ζει το ζευγάρι: το σαλόνι και η κρεβατοκάμαρα. Ο ρουχισμός ακολουθεί το ίδιο μοτίβο ψυχιατρικού εγκλεισμού με ροζ και μπλε στερεοτυπικούς τόνους του φύλου.

Οι δύο πρωταγωνιστές Ιωάννα Λαμνή και Γιάννης Μόχλας ανταποκρίνονται με υπέροχο τρόπο στους προηγούμενους και εξυπηρετούν τις ανάγκες του κειμένου με επαγγελματισμό. Πολύ πιστή στον ρόλο της η  κ.Λαμνή, ενσαρκώνει την κακοποιημένη νοικοκυρά με κατάθλιψη και δείχνει με άμεσο τρόπο την δυσκολία διαφυγής. Ο τρόμος στο βλέμμα της και η αγάπη της για την τηλεόραση -το μοναδικό μέσο που την φέρνει σε επαφή με τον έξω κόσμο- σίγουρα θα κάνει πολλές γυναίκες να ταυτιστούν μαζί της και θα σταθεί σαν κώδωνας κινδύνου σε άλλες.

Ο κ.Μόχλας, μεταμορφώνεται από στερεοτυπικό “κυρ- Παντελή” σε τέρας κινδυνολογίας και ηχηρό πομπό μίσους σε οτιδήποτε αδυνατεί να κατανοήσει.

Γίνεται το ίδιο τέρας που κυκλοφορεί σε πολλά σπιτικά, ο θείος που πολλοί ξέρουμε και καθυποτάσει το μοναδικό πλάσμα που του παρέχει ασφάλεια και σταθερότητα: την γυναίκα του.

Ένα πολύ επίκαιρο έργο στο θέατρο Τ, λοιπόν, σηκώνει αυλαία και όσοι μπορούν να το δουν, σίγουρα έχουν πολλά να σκεφτούν.