Είναι πολύ δύσκολη η ευτυχία στις μέρες μας. Μοιάζει, τις περισσότερες φορές, με άπιαστο όνειρο κι άλλοτε με ψευδαίσθηση ή αιώνια αναμονή. Όταν τελικά έρθει, πολύ πιθανόν να μην μπορέσουμε να την αντιληφθούμε, παρά μόνο όταν μας αφήσει ξανά. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει σχήμα, δεν έχει ορισμό, είναι διαφορετική για τον καθένα.

Σε μια απόπειρα αποσαφήνισης και εξερεύνησης της ευτυχίας με έναν μοναδικό και κάποιες φορές παράδοξο τρόπο, κινείται η παράσταση των NoVan Theater Group, «Ονειρεύτηκα την Ευτυχία και μου είπε:», σε σκηνοθεσία Λένας Πετροπούλου, στην «Μικρή Σκηνή».

Πρόκειται για έργο της ίδιας της κυρίας Πετροπούλου, η οποία, με τον αιχμηρό της λόγο, παρουσιάζει την ευτυχία, ή αντίθετα, τα εμπόδια προς την κατάκτησή της. Το έργο καταπιάνεται με θέματα, όπως η γυναικεία χειραφέτηση, οι τοξικές σχέσεις, οι γονικές σχέσεις, οι δυσκολίες της καθημερινότητας και πολλά ακόμη θέματα, δοσμένα σε διάφορες ιστορίες.

Το έργο, ακροβατεί στα όρια του παραλόγου και της συναισθηματικής φόρτισης, θυμίζοντας πολλές φορές καρδιογράφημα. Η τρέλα της ζωής, η ανάγκη για χαρά και οι μύχιες μας σκέψεις, μπλεγμένες στο κουβάρι της καθημερινότητας. Όλα αυτά από μια άκρως γυναικεία οπτική, όχι, όμως με τον στερεοτυπικό ρόλο. Βλέπουμε την γυναίκα από την πιο ανθρώπινη της πλευρά. Την γυναίκα που έχει την ζωή στα χέρια της, όσο δύσκολο κι αν γίνεται πολλές φορές αυτό, και δε βασίζεται σε κανέναν. Την γυναίκα που βρίζει, που αντιδρά, που λέει όχι, που δεν περνάει καλά και γκρεμίζει κάθε στερεότυπό: τον εαυτό, την θρησκεία, τον εξαναγκασμό ευθυμίας των συναναστροφών, την εσφαλμένη εντύπωση πως όλοι είναι ξεχωριστοί και διαφέρουν κι άλλα τόσα.

Παρ’ όλη την σοβαρότητα των θεμάτων, η γλώσσα που έργου είναι πάρα πολύ απλή και άμεση. Γι αυτό και η παράσταση είναι άκρως διασκεδαστική. Έξι γυναίκες ηθοποιοί επί σκηνής, μας διηγούνται ιστορίες, κάνουν πρόζα, τραγουδούν, χορεύουν…Η παράσταση συνδυάζει πολλά μέσα για να πετύχει τον σκοπό της και τα καταφέρνει. Αυτό φαίνεται από την αίσθηση που αφήνει στο τέλος, όπου ο θεατής θα πει «διασκέδασα, πέρασα καλά και κάτι σα να κουνήθηκε μέσα μου». Η αμεσότητα τόσο του λόγου, όσο και της σκηνοθεσίας, επιτελούν σε αυτό το αποτέλεσμα με την κυρία Πετροπούλου να δίνει την ίδια γραμμή: Λιτότητα, πηγαίο συναίσθημα, επαναστατική διάθεση.

Σημαντικό στοιχείο της παράστασης αποτελεί η κινησιολογία. Η παράσταση είναι μια μεγάλη χορογραφία του, πολύ ταλαντούχου, Τάσου Παπαδόπουλου. Οι ηθοποιοί κινούνται μαζί με τον λόγο και συνθέτουν ένα πολυδιάστατο θέαμα με τα σώματά τους να αλλάζουν μαζί με τις ιστορίες τους. Οι έξι γυναίκες: Γιούλη Πέτκου, Καρολίνα Ρήγα, Νατάσα Τσακιρίδου, Λένια Κοκκίνου, Τζένη Μόσχου, Φανή Αραμπατζίδου και Θέκλα Χατζηγεωργίου, είναι πραγματικά απολαυστικές γιατί είναι βαθιά αληθινές. Είναι τα κορίτσια της διπλανής πόρτας. Η φίλη μας, η θεία μας, η μάνα μας. Οι γυναίκες που μας αγάπησαν, που μας μεγάλωσαν και έχουν κάτι να μας πουν. Δε θα μιλήσουμε για την κάθε μια ξεχωριστά, γιατί ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία της παράστασης, είναι η σύμπνοια της ομάδας. Δεν βλέπουμε έξι μονάδες, αλλά ένα σώμα, με τις φωνές να συμπληρώνουν η μια την άλλη.

Να πάτε στην παράσταση, αλλά να μην περιμένετε να ανακαλύψετε την ευτυχία. Μπορεί να την δείτε, αλλά θα μιλάει με γρίφους και θα είναι γερόντισσα.