Δωμάτιο αστικής πολυκατοικίας, κάπου στα 1998.

Πιτσιρικάς. Ανοίγω το στόμα τόσο όσο. Από ντροπή.

«Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν». Στοπ. Βλέφαρα απέναντί μου, που κλείνουν στιγμιαία και ξανανοίγουν μονομιάς, για να προλάβουν. Εκείνος με σώμα σε παράλυση, μα με μυαλό που αντιστέκεται. Με σταματά κάθε φορά στο γράμμα που αρθρώνει την ανάγκη. Και ξανά το ίδιο και ξανά το ίδιο. Ο αέναος κύκλος των γραμμάτων.

Γκαρσονιέρα ισόγεια, πάνω στην πλατεία Εξαρχείων, κάπου στα 2010.

Έχω στριμώξει το πιάνο στο δωμάτιο για να ανοίξω χώρο εντός μου. Παίζω ένα νυχτερινό του Σοπέν. Νότες που συνθέτουν λέξεις. Τα μάτια μου κλειστά. Βίωμα που επανέρχεται.

Ξανασυναντώ την αρμονία μέσα από την έλλειψη.

Έχει πολύ φως μέσα στο σκοτάδι τελικά.

Πίσω στο δωμάτιο. «Α Β Γ Δ Ε» Στοπ. Τον προλαβαίνω. «Νερό».

Το στόμα χάσκει ανοικτό. Άηχη κραυγή. Κατάκλιση.

Τότε δεν καταλάβαινα και πολλά. Απλά έκανα. Άρθρωνα την αλφαβήτα.

Έτσι δεν κάνουν τα παιδιά;

Και σιγά-σιγά τα γράμματά μου άρχισαν να γλιστράνε στη γλώσσα, να σπρώχνονται μέσα στο στόμα. Βίαια. Για να προλάβουν το νόημα του απέναντι. Για να διακόψουν.

Έτσι δεν κάνουν οι μεγάλοι;

Κανένα νόημα. Όταν δεν έχεις τίποτα να περιμένεις.

Πίσω στη γκαρσονιέρα. Τα δάχτυλα έχουν πάρει πια τη θέση των γραμμάτων. Γλιστράνε στα πλήκτρα μαλακά. Με ευγένεια παραχωρούν τη θέση τους διαδοχικά το ένα στο άλλο. Συγχρονίζονται παράγοντας την αρμονία. Προσπαθούν να αρθρώσουν τη δική μου ανάγκη.

Πίσω στο δωμάτιο. «Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ» Στοπ. Ατύχημα. Με το νερό.

Πίσω στη γκαρσονιέρα. Η μουσική με αγκαλιάζει: αντίστιξη του μέλλοντος στις παραφωνίες του παρελθόντος. Παρών σε όλα αυτά.

Συμβαίνουν τα άσχημα και γεννούν τα όμορφα.

Έτσι είναι η ζωή.

Μα τα όμορφα άσχημα δε θα γενούν.

Είναι κι έτσι η ζωή όμως. Οπότε καλά είμαστε, ε;

Ηλεκτρικός στα Πετράλωνα. Οκτώβριος 2021. Επιστροφή από την πρόβα στο θέατρο.

Καθώς βγαίνω από το βαγόνι παρατηρώ έναν τυφλό να βαδίζει εξεταστικά κατά μήκος της αποβάθρας. Τον πλησιάζω και τον ρωτώ:

– «Χρειάζεστε βοήθεια;»

– «Καλά είμαι. Μήπως χρειάζεστε εσείς κάτι;»

*ο Μελαχρινός Βελέντζας πρωταγωνιστεί στο “Πόσο κοστίζει να ζεις;” της Μαρτίνα Μάγιοκ, και από 21 Νοέμβρη και στη θεατρική παράσταση “Ο γιατρός της τιμής του” του Πέδρο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα. Και οι δύο παραστάσεις είναι σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και πραγματοποιούνται στο θέατρο ΠΟΡΤΑ.