κείμενο | μυρσίνη καρματζόγλου */* φωτογραφίες | ελευθερία καμπαγιοβάννη + ανθούλα αηδώνη + γιώργος ματζάρης + λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
non stop
Λίγη ξεκούραση. Λίγοι υπολογισμοί. Λίγη ώρα. Θέλω κι άλλες ώρες να γεμίζω. Θέλω κι άλλες ώρες να αδειάζω. Θα ξεκινήσω με τα ακουστικά στα αυτιά. Σήμερα, θα βάλω εβδομαδιαίες ανακαλύψεις, δεν θέλω να ακούσω κάτι συγκεκριμένο. Θέλω όντως να ανακαλύψω. Έλα να το, το αστικό! ΟΑΣΘ μόνο παιδιά. Δεν σας λέω τίποτε άλλο.
Ακουστικά και χρόνος να προετοιμαστώ, το μόνο θετικό σε αυτό το λεωφορείο. Σκανάρω προηγούμενες πρόβες. Τί πήγε καλά; Τί λειτούργησε; Τί όχι;
Μα γιατί δεν το είχα σκεφτεί αυτό νωρίτερα; Μην ξεχάσω να το δοκιμάσω σήμερα στην πρόβα. Ναι, είμαι ανασφαλής. Αξίζει να το παραδέχομαι. Μήπως πρέπει να αλλάξω κάτι; Μήπως δεν μου το λένε; Αλλά, όχι, τους εμπιστεύομαι όλους. Με εμπιστεύονται κι αυτοί. Τι ανταλλαγή είναι αυτή.
Και μιλώντας για σημειώσεις, αν ανοίξεις τις σημειώσεις μου στο κινητό θα δεις από κωδικούς, μέχρι παρατηρήσεις από κάποια πρόβα, συνταγές, λέξεις ανολοκλήρωτες που κάτι ήθελα να γράψω αλλά ποιος ξέρει τι, λίστες με ταινίες, λίστες με βιβλία, στίχους που μου ήρθαν κοιτάζοντας τα φώτα του Πηλίου στο δρόμο μας.
Η καρδιά μου χτυπάει 207χλμ μακριά, αλλά θα τα καταφέρουμε.
Related posts:
...here comes the sun
το άγχος του σκηνοθέτη
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Τί ν’ αυτό που το λένε καψούρα; Τί ν’ αυτό;
αποδημητικό πουλί
ο χρόνος
