Σε ένα παράλληλο σύμπαν, βγαίνει ένας πολύ περίεργος νόμος. Ο κάθε άνθρωπος επιτρέπεται να λέει μόνο 140 λέξεις την ημέρα. 140 λέξεις για να μιλήσει, να εκφραστεί, να επικοινωνήσει. Με απλούς υπολογισμούς, 140 λέξεις είναι ελάχιστες. Κι αν θελήσεις να μαλώσεις σαν άνθρωπος;

Για εμένα, 140 λέξεις δεν είναι καν τα γαμωσταυρίδια μου! Μέσα σε αυτό το -όχι και τόσο μακρινό- σύμπαν, ένα ζευγάρι προσπαθεί να επικοινωνήσει. Όπως ακριβώς έγινε μέσα στο δικό μας σύμπαν, όταν αντί για 140 λέξεις την μέρα, έπρεπε να κάτσουμε σπίτι όλη μέρα. Αυτοί δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Αυτή η πραγματικότητα εκτυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας, στην παράσταση «Λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια, λεμόνια» στο Alte Fablon, σε σκηνοθεσία Χάρη Θώμου.

Όσο ξινός κι αν είναι η τίτλος, η παράσταση οδηγεί τον θεατή σε άλλα πιο γλυκά μονοπάτια. Το κείμενο έχει συνεχή χρονικά άλματα που μας παρουσιάζουν σε ένα δυστοπικό σενάριο, μια βαθιά ρεαλιστική σχέση. Δύο άνθρωποι με διαφορετικά ενδιαφέροντα και βάρκα τον έρωτα, συγκρούονται και αγωνιούν να επικοινωνήσουν. Η ρήξη είναι πολύ κοντά. Αρκεί ο έρωτάς τους;

Ο Χάρης Θώμος, επέλεξε έναν λεμονόκηπο για να ντύσει την μικρή σκηνή του Alte Fablon και η Μαρία Καβαλιώτη, μετέτρεψε τον χώρο σε έναν καταπράσινο κήπο. Η σκηνοθεσία είναι ανάλογη του κειμένου: συνεχείς μεταβάσεις, συναισθηματικές αλλαγές των ηρώων και ευρήματα που μετατρέπουν την σκηνή σε διαφορετικούς χώρους δράσης. Ο Δημήτρης Κρίκος και η Έλενα Δαμίγου, είναι ακούραστοι. Έχουν να διαχειριστούν ένα πολύ δύσκολο κείμενο και τα καταφέρνουν, καθώς το κοινό δε χάνει στιγμή της ιστορίας τους. Αναπτύσσουν μια σχέση που σε όλους μας κάτι θυμίζει.

Μια ιστορία με χιούμορ και ρεαλισμό σε έναν ζεστό χώρο, με το κοινό σε απόσταση αναπνοής από την δράση.