Ταξιδεύω πολύ τα τελευταία χρόνια. Αλλά δεν την ξεχνάω την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Πάντα υπάρχει μια δουλειά, είτε με τους ΗΙΡΡΟ, είτε προσωπική, που συνδέεται με την πόλη. Για μένα, η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα μια σκοτεινή πόλη. Με αέρα, ψιλόβροχο, κρύο, ωραία underground μπαρ, υπέροχες ταβέρνες, πολύ χειμώνα και διαπεραστική υγρασία που σου τρυπάει τα κόκκαλα. Σκοτεινή πόλη. Αλλά από το σκοτάδι έρχεται το φως. Γιατί θέλεις να κρατηθείς από κάπου. Από την Τέχνη για παράδειγμα. Κι όποιος αντέξει.
Το Silence Speaks είναι μια δουλειά που εκ βαθέων προσπαθεί να επικοινωνήσει όλα όσα δε λέγονται. Όταν νιώθουμε κάτι έντονο, ποτέ δεν μπορούμε να το περιγράψουμε καλά με λέξεις. Γι’ αυτό ήθελα να κάνουμε μια παράσταση που να κυριαρχεί το σώμα. Γιατί από κει ξεκινάνε όλα, η ζωή, οι σκέψεις, εκεί είναι η καρδιά, εκεί κατοικεί αυτό που λέμε ψυχή. Χωρίς τις λέξεις μένουμε γυμνοί μπροστά στην ουσία μας. Ήθελα να μιλήσω για την απώλεια, γιατί έχω χάσει κάτι, όπως όλοι μας, έχω χάσει ανθρώπους, ιδέες, συναισθήματα και έννοιες, όπως όλοι μας, και ακόμα προσπαθώ να συμφιλιωθώ με αυτά, προσπαθώ να αποδεχτώ τη ζωή όπως είναι, το θάνατο όπως είναι και την όποια συνέχεια. Η παράσταση αυτή είναι ένας τρόπος να το κάνω.
Οι παραστάσεις στο θέατρο ΠΟΡΤΑ στην Αθήνα ήταν μαγικές, προσπαθήσαμε να ταξιδέψουμε μαζί με το κοινό σε έναν ασυνείδητο κόσμο, να ανοίξουμε μια πόρτα στο εσωτερικό όλων μας, για να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Ήθελα – και νομίζω ότι το καταφέραμε – οι θεατές να κάνουν μια βουτιά στο υποσυνείδητό τους και να συνδεθούν με κομμάτια τους που έχουν χάσει, που έχουν απωθήσει, να πονέσουν, να τα θυμηθούν και να τα αποδεχτούν.