at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Νίκου Ράμμου

κείμενο | νίκος ράμμος  */* φωτογραφίες | momentum photography/cinematography */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

άλμα στο κενό

Διάβαζα πολύ για κάθε έργο. Διάβαζα, διάβαζα… Αναλύσεις, άρθρα, λήμματα, διηγήματα, ποιήματα, ό,τι έπεφτε στα χέρια μου και το θεωρούσα σχετικό με τον ρόλο. Και θυμάμαι, μετά την πρώτη χαρά της γνώσης και της έμπνευσης, να έρχεται αυτό το κύμα χάους και πανικού. Κανένα φίλτρο, καμία διαλογή. Μόνο ό,τι πετούσε η πρόβα στο πυρ το εξώτερο. Ευτυχώς. Και πάντα έτσι γίνεται. Μένει ό,τι αντέχει στη σκηνή και δείχνει τον δρόμο για την παράσταση.

Δεν με απασχολεί πια το θέατρο φιλολογικά, ή μάλλον αυτή του η πλευρά με απασχολεί όλο και λιγότερο. Με καίει να βγάλω την παράσταση, την κάθε παράσταση. Γιατί μια παράσταση είναι ένας μικρός ψυχοσωματικός άθλος. Όσο κι αν έχω δουλέψει, όσο κι αν έχω προετοιμαστεί, απαιτεί σταθερά την ίδια ποσότητα θάρρους και πίστης.

Συγκέντρωση, συγκέντρωση, συγκέντρωση. Κάνω αυτά που πρέπει για να θωρακίσω μυαλό και σώμα απέναντι σε κάθε είδους περισπασμούς, κυρίως εσωτερικούς. Όλες τις σκέψεις που δεν αφορούν αυτό που γίνεται εκείνη τη στιγμή στη σκηνή. Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να «θωρακιστείς». Αφήνεις οτιδήποτε άσχετο να κυλάει πάνω σου σα νερό. 

Τελικά παίζεις και δεν είσαι πια εσύ. Όχι νους, τουλάχιστον. Είσαι σώμα, αγγίζεις τον συγχρονισμό: πρόσληψη, σκέψη κι αντίδραση όλα σε ένα. Και έτσι ζεις. Σε δεδομένες συνθήκες, με δεδομένες κατευθύνσεις και υποδείξεις αλλά με μοναδική κι ανεπανάληπτη έκβαση. Κάθε βράδυ ζεις και πεθαίνεις μοναδικά. Και πιστέψτε με, ο τρόμος για το άλμα στο κενό είναι ίδιος κάθε βράδυ. Εντυπωσιακά ίδιος. Σα να μην υπάρχει καμιά εξέλιξη. Σα να μη μαθαίνουμε ποτέ καινούρια κόλπα, έστω για να το κάνουμε λίγο πιο εύκολο για μας.

Δεν είναι εύκολο. Ούτε για μας, ούτε για σας. Αλλά είναι ωραίο, γιατί συναντιόμαστε. Και κάθε αντίδραση που είναι αληθινή, από την συμπόνια μέχρι την πιο βαθιά αηδία, μας ανήκει. Είναι τα υλικά της σχέσης μας και σφυρηλατούνται στη φωτιά του Λόγου. Αλλά είναι το Σώμα που μας ενώνει. Αυτό ιδρώνει, αυτό πονάει, αυτό γελάει και κοιτάει. Ω, πώς κοιτάει το σώμα! Κάθε βλέμμα κι ένας φόνος. Κάθε χάδι μια πληγή.

Και τι ωραία που είναι αυτά τα σώματα που καίνε! Που πέφτουνε σαν μήλα απ’ τον παράδεισο. Σαν μια αλήθεια απαράδεκτη.

Ελάτε να βλέπετε…

  • Ο Νίκος Ράμμος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “Φαέθων” του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα,  στο Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας – Θράκης (σοφίτα), στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας 68, στη Θεσσαλονίκη. Παραστάσεις κάθε Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 20:00, μέχρι τις 10 Νοεμβρίου.