at a glance
Top

Οι δυνατοί

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

μυστήρια πλάσματα

Μεγαλώνω. Κι όσο μεγαλώνω, αλήθεια αναρωτιέμαι αν έγινα αυτό που ονειρευόμουν. Μεγαλώνω και κάνω απολογισμό, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τι έχω, τι μου λείπει ακόμα. Κοιτάζω γύρω μου και παρατηρώ, θαυμάζω μα και απογοητεύομαι, και δεν ξέρω σίγουρα τι θέλω να γίνω, αλλά ξέρω τι δεν θα ήθελα.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που παλεύουν να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά, που στέκονται με αξιοπρέπεια απέναντι σε όποια δυσκολία, και καμαρώνουν για κάθε βήμα τους, όσο μικρό κι αδέξιο μοιάζει σε όλους εμάς, τους “φυσιολογικούς”. Αυτούς που βλέπουν τα ιδιαίτερα χαρίσματα αυτών των παιδιών, κι όχι τις αδυναμίες και ιδιαιτερότητες τους. Αυτούς που είναι περήφανοι για τα διαφορετικά παιδιά τους.

Αυτούς που κάθε “πρόβλημα” το κάνουν “λόγο” για να προσπαθήσουν περισσότερο, κάθε αδυναμία τη μετατρέπουν σε δύναμη και κάθε στραβοπάτημα σε χορευτική φιγούρα. Αυτούς που συνέχισαν τον αθλητισμό, κι ας έγινε πιο δύσκολος, που κάνουν τέχνη κι ας μη βλέπουν πια χρώματα, αυτούς που χορεύουν ακόμα και πάνω σε ρόδες. Αυτούς που παλεύουν να ζήσουν τώρα που δεν είναι πια δεδομένο.

Θαυμάζω όσους συνεχίζουν να χαμογελούν, κι ας είναι άνεργοι, κι ας έπεσαν έξω, κι ας κάνουν μια δουλειά (ή δεύτερη…) που πριν πέντε χρόνια θα είχαν απορρίψει. Όσους κατάφεραν κι έκαναν το πάθος τους δουλειά, κι ακόμα περισσότερο όσους αγάπησαν και σέβονται αυτό που έτυχε να κάνουν . Όσους παραμένουν ευγενικοί παρόλα τα άγχη και βάσανα, όσους βοηθούν ακόμα τους άλλους, μήπως και γίνει ο κόσμος μας λίγο πιο ανθρώπινος.

Γοητεύομαι και θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν παιδεία κι ας μη σπούδασαν, που λένε “καλημέρα”, που παραχωρούν τη θέση τους. Αυτούς που διαβάζουν για να γίνουν καλύτεροι, κι ας μην τελείωσαν το σχολείο, που ταξιδεύουν, κι ας μην ξέρουν γρι τη γλώσσα, για να γεμίσουν εικόνες το μυαλό τους, κι όχι φωτογραφίες τα stories τους…

Σέβομαι και θαυμάζω όσους προτίμησαν να ξεβολευτούν για να κάνουν αυτό που γουστάρουν, όσους δε συμβιβάστηκαν σε μισές σχέσεις, σε κενούς γάμους, σε δήθεν φιλίες, κι ας είναι μόνοι. Θαυμάζω και σέβομαι τα αγόρια που ανακοίνωσαν στους γονείς τους πως είναι γκέι, και τα κορίτσια που δήλωσαν ότι δε θέλουν να γίνουν μάνες, επειδή δεν το νιώθουν, κι ας τάραξαν συθέμελα το ελληνικό σπίτι. Τα παιδιά που- κι ας πληγώνονται- προσπαθούν να γίνουν αυτό που θέλουν κι όχι το απωθημένο των γονιών τους.

 

Υποκλίνομαι στις μαμάδες που ανέλαβαν διπλό ρόλο και τα κατάφεραν επάξια, και στους μπαμπάδες που νιώθουν ισάξιοι και πήραν το ρόλο τους σοβαρά. Σε γυναίκες που σήκωσαν το χέρι για να πουν “όχι” , κι όχι για να αμυνθούν, και σε άντρες που ξέρουν μόνο να χαϊδεύουν.

Σε όλους όσους λένε την αλήθεια, κοιτώντας στα μάτια. Γιατί θέλει πολλή δύναμη, σήμερα, και μεγάλα κότσια να είσαι αληθινός.

Να λοιπόν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Δυνατή.