at a glance
Top

Προλαβαίνουμε;

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου

μυστήρια πλάσματα

Είναι κάτι πρωινά, που ξυπνάω με όνειρα τρελά – ξέρεις, αυτά τα σπουδαία και τα μεγάλα, που τα κάνεις με μάτια ανοιχτά, αφού ξυπνήσεις. 

Σηκώνομαι και τρέχω για να τα προλάβω όλα, γιατί τα θέλω όλα, κι άλλα τόσα. Θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Τον κόσμο μου. 

Θέλω να ζήσω τα πάντα, να πω ότι δεν πήγε χαμένη ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα, ούτε μια στιγμή.

Θέλω να βγω, να συναντήσω φίλους, να τους χορτάσω όλους. 

Να συζητήσω για τα πάντα, για όσα με απασχολούν, αλλά και όσα δεν γνωρίζω.

Θέλω να τα μάθω όλα.

Να χορέψω, να γελάσω δυνατά. Ακόμα και να κλάψω μαζί τους, για όσα μας βασανίζουν.

Να βοηθήσω όσους περισσότερους μπορώ.

Να ερωτευτώ σα να ‘ναι η πρώτη φορά – κι η τελευταία μαζί.

Να δουλέψω με όλη μου την ενέργεια, και να το χαίρομαι.

Να ταξιδέψω παντού κι όταν τελειώσει ο κόσμος, να το ξαναπιάσω απ’ την αρχή.

Να διαβάσω δύο βιβλιοθήκες και να ακούσω όλες τις μουσικές της γης.

Να κάνω τρία παιδιά και να τους μαγειρεύω κάθε μέρα.

Να μαγειρεύω και για άγνωστα παιδιά, που πεινάνε.

Να έχω και σκύλο και να πάω εκδρομές.

Να ζήσω σε μια άλλη χώρα. Και σε μια άλλη ήπειρο.

Να δουλέψω εθελοντικά με παιδιά. Και με λουλούδια.

Να σπουδάσω όσα δεν μπόρεσα τότε.

Να βγω για φαγητό με τη μαμά μου.

Να πάω σινεμά με τον ανιψιό μου.

Να ζωγραφίζω όταν χρειάζομαι ένταση, να γράφω όταν θέλω να χαλαρώσω.

Να τρέχω κάθε μέρα δίπλα στη θάλασσα πριν τη δουλειά. 

Να λέω “καλημέρα” με χαμόγελο. Στους αγνώστους.

Έρχονται βέβαια και κάτι άλλες μέρες, κάτι πρωινά, που με το ζόρι σηκώνομαι από το κρεβάτι, που η καλημέρα μου δεν είναι αληθινή, που η δουλειά μου μοιάζει αγγαρεία, και μόνη μου σκέψη και επιθυμία είναι να φτάσει το βράδυ, να τελειώνει κι αυτή η μέρα, να τελειώνει κι αυτή η εβδομάδα,  να κάνω επιτέλους το μπάνιο μου και να καθίσω στον καναπέ μου, χωρίς να κάνω τίποτα. Χωρίς να θέλω τίποτα.

Δεν ξέρω αν τελικά η ζωή μας είναι μια αστραπή. Πολύ φοβάμαι -μεταξύ μας- πως είναι λιγότερη. Και σε διάρκεια, και σε λάμψη.

 

Φοβάμαι, επίσης, πως τώρα, που κοντεύει στα μισά, χωράνε όλο και λιγότερα πράγματα στη λίστα με τα όνειρα. Αλήθεια, υπάρχει άραγε κανείς που την εξάντλησε ποτέ;  Υπάρχει άραγε κανείς που είπε “φτάνει, χόρτασα”; Πολύ φοβάμαι, όχι… Κι αν αφαιρέσεις και τις “μέρες του απόλυτου τίποτα”- όπως τις λέω- που όσο περνάει ο καιρός γίνονται και περισσότερες, μάλλον πρέπει να την πάρω πιο σοβαρά. 

Σκέφτομαι λοιπόν πως έχω δύο επιλογές. Ή να κάθομαι και να χαμογελώ γιατί νομίζω πως με φωτογραφίζουν, ή να σηκωθώ να προλάβω. Όσα προλάβω. Γιατί σίγουρα, όλο και κάτι προλαβαίνουμε.