Σε προκαλώ…Κουμπώσου κι άλλο λοιπόν. Τυλίξου με τη σοβαροφάνειά σου, την άκαμπτη-σαν πλαστικό- μόνο άσε καμιά τρύπα να αναπνέεις, θα πνιγείς. Σκεπάσου με τα “πρέπει” σου, ντύσου καλά τους φόβους σου. Ενίσχυσε την άμυνά σου, κλείσε όλες τις τρύπες που επιτρέπουν να φανείς, μπάλωσε όλα τα κενά που ίσως με αφήσουν να μπω, μην αφήσεις κανένα. Φόρεσε όλα τα “μη” σου, κρύψου πίσω από όλα τα τείχη σου, καν’ το πιο ενδιαφέρον. Βρες κι άλλες πανοπλίες, κράτα κι άλλες ασπίδες, δημιούργησε κι άλλα εμπόδια ανάμεσά μας. Κράτα μπροστά σου όλες τις μάσκες σου, αυτές τις σοβαρές κι ανέκφραστες, ρίξε πάνω σου όλη την ψεύτικη αδιαφορία. Μασκαρέψου μήπως μπορέσεις και με μπερδέψεις…πού ξέρεις, ίσως τα καταφέρεις.  Κουκουλώσου με όλα τα “ίσως”, δέσε πάνω σου καλά όλα τα “αν”, τόσο σφιχτά που να μη μπορώ να σε αγγίξω. Φόρεσε κι όλες τις ανασφάλειες, μία μία, το ένα “δεν ξέρω” πάνω από το άλλο. Τυλίξου τις αμφιβολίες σου και φόρα και την τρύπια εμπιστοσύνη σου. Βάλε και τα επίσημά σου, τα καλά σου, αφού με αυτά δε σε αμφισβητεί κανείς. Έτσι, υποτίμησέ με, στο τέλος θα έχει πλάκα.

Καν’ το πιο δύσκολο. Καν’ το μου πιο δύσκολο. Ντύσου καλά, κουμπώσου κι άλλο, προσπάθησε όσο μπορείς. Αλλά να ξέρεις, όσο δύσκολο κι αν μου το κάνεις, εγώ – και να το θυμάσαι αυτό- μέσα σε μία νύχτα θα σε ξεγυμνώσω. Σε μία. Και να το θυμάσαι.