Ψυχούλα μου, το κερί τρεμοσβήνει!

Το σκοτάδι σύντομα θα σε τυλίξει.

Δε σε νοιάζει, έτσι;

Ο αέρας λυσσομανάει έξω και η νύχτα προβλέπεται κρύα και υγρή.

Η ηρεμία σου με τρομάζει ευχάριστα.

Είσαι τόσο φαινομενικά ήρεμος που θα μπορούσες να ξεγελάσεις οποιονδήποτε αλλά όχι εμένα…

Χαμογελάς κι ας προσπαθείς να το κρύψεις πίσω από το ευγενικό σου μούσι.

Σου πάει το χαμόγελο!

Στο βάθος των εξαίσιων μυθιστορημάτων σου κρύβεται ένα τεράστιο χαμόγελο. Οι ταραγμένες σου σκέψεις  μετουσιώνονται μέσα από τις λέξεις σε ένα πικρό χαμόγελο, βρίσκουν διέξοδο εκεί, στα γράμματα, στις λέξεις, όλα γραμμένα από το αγέραστο χέρι σου, το γεμάτο ταραχές και πάθη που με φροντίδα κρύβεις κάτω από το άλλο.

Ακούς τα κλαδιά της λεμονιάς που χτυπούν επίμονα το τζάμι του παραθύρου σου;

Λοιπόν, πέρασα από δω απόψε ελπίζοντας να πάρω μια απάντηση.

Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει μοναδική του συντροφιά, την Αγία Γραφή;

Εξαιτίας της ανήσυχης πένας σου ο Χριστός για ακόμη μία φορά βρίσκεται στη γη και οδηγείται στον θάνατο χωρίς να πει κουβέντα.

Για ποιο λόγο;

Μήπως ο άνθρωπος, αυτό το τέλειο και μοναδικό επίτευγμα του Πατέρα του είναι απλώς ένα άθλιο κι ανόητο πλάσμα που δε μπορεί να καταλάβει τίποτα;

Η ισχυρή σου παρουσία και η εκκωφαντική σου σιωπή μου απαντά.

Παριστάνεις το Χριστό που δε μιλά.

Θες να μου αποδείξεις πως είμαι και εγώ ένα ανόητο και άθλιο πλάσμα που δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Το χαμόγελό δε λέει να χαθεί από το πρόσωπό σου.

Ορίστε, άρχισε να βρέχει.

Μάλλον θα με ανεχτείς για λίγο ακόμα. Δε μπορώ να φύγω με τέτοια νεροποντή.

Θα ήθελες να σου ετοιμάσω ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι με άρωμα μέντας;

Με κοιτάς δύσπιστα, σου το λέγω ειλικρινά.

Το κάνω από ελεύθερη αγάπη, κι όχι από δουλικό ενθουσιασμό. Δε με συντρίβεις, ούτε με σκλαβώνεις, με ελευθερώνεις.

Ωραία! Σταμάτησε ο αέρας.

Τώρα μπορείς να απολαύσεις το απαλό τραγούδι της βροχής μέχρι να επιστρέψω με το ζεστό σου τσάι.