Μάιος και βροχή. Το κατάλληλο σκηνικό για Labattoir και αιματηρή τραγωδία εκδίκησης του Σαίξπηρ. Στον προσφάτως διαμορφωμένο χώρο των παλιών σφαγείων, η Εταιρία Θεάτρου «Μικρός Βορράς» παρουσιάζει το έργο “Titus Andronicus” σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου.
Το πιο βάρβαρο έργο του Σαίξπηρ χρονολογείται περί το 1590 και η πλοκή λαμβάνει χώρα στην Αρχαία Ρώμη. Ο στρατηγός Τίτος Ανδρόνικος επιστρέφει νικητής από τον πόλεμο κατά των Γότθων στην Αρχαία Ρώμη, λίγο μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα, με αιχμάλωτους την βασίλισσα των Γότθων, Ταμόρα και τους τρείς γιούς της. Ενώ ο λαός τον επιλέγει για αυτοκράτορα, ο Τίτος προσφέρει τον θρόνο στον μεγαλύτερο γιο του τέος αυτοκράτορα, Σατουρνίνο. Μια σειρά γεγονότων οδηγεί στον θάνατο των γιών του Τίτου, στον βιασμό, ακρωτηριασμό κι έπειτα θάνατο της κόρης του, στον θάνατο του αδελφού του αυτοκράτορα, τον τραγικό θάνατο των γιών της Ταμόρα, της ίδιας της Ταμόρα, του αυτοκράτορα και του σκλάβου της αυτοκράτειρας Ααρών. Είναι προφανές λοιπόν, πως το έργο είναι πολύ βάναυσο και αυστηρώς ακατάλληλο για ανηλίκους.

Τέσσερεις άνδρες ηθοποιοί επί σκηνής ερμηνεύουν όλους τους ρόλους του έργου. Έτσι, βλέπουμε τον αφηγητή να μεταμορφώνεται σε κορίτσι που βιάζεται, τον νέγρο, δόλιο υπηρέτη να μεταμορφώνεται σε ύπουλη αυτοκράτειρα και τον Τίτο Ανδρόνικο να αλλάζει μορφές και διαθέσεις όπως ξετυλίγεται το κουβάρι της πλοκής.

Οι τέσσερεις, νεαροί ηθοποιοί δίνουν την ψυχή τους επί σκηνής και ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Πρόκειται για ένα άκρως απαιτητικό έργο με συνεχείς ανατροπές και ατέρμονο φάσμα συναισθημάτων. Βασισμένο σε νόρμες αρχαίας τραγωδίας, καταπιάνεται με τις έννοιες της τιμής, της εκδίκησης, της ανδρείας, τις εξουσίας και τις αναλύει με έναν σκληρό αλλά άκρως λυρικό τρόπο.

Σε αυτό το στοίχημα στέκονται αντάξιοι οι ηθοποιοί που παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας τους και τα λίγα υποκριτικά τους χιλιόμετρα, καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν επάξια σε μια παράσταση γεμάτη σασπένς. Το αίμα στάζει από παντού και αγωνία κλιμακώνεται μέχρι να επέλθει η κάθαρση.
Σημαντική, επίσης, είναι η προσθήκη ενός βουβού προσώπου στο έργο. Η Κορνηλία Προκοπίου στον ρόλο της κόρης του Τίτου Ανδρόνικου, Λαβίνια, γυμνόστηθη και ατιμασμένη, εμφανίζεται ακίνητη και λευκή σαν έργο τέχνης που εκτίθεται στο κοινό.
Όλοι οι ηθοποιοί εμφανίζονται με τα πρόσωπα λευκά σαν φαντάσματα χαμένα στην λήθη του χρόνου που προσγειώνονται στον χώρο του Labattoir να μας διηγηθούν την ιστορία τους.

Πρόκειται για μια φρέσκια πρόταση, από νέους ηθοποιούς που έχουν πολλά να δείξουν στον χώρο του θέατρου. Προσοχή όμως, η παράσταση εκτός από αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους, απαιτεί και γερό στομάχι καθώς πολλές σκηνές δίνονται με αβρότητα και ακραίο ρεαλισμό. Ικανοποιεί, όμως τόσο τους λάτρεις του Σαίξπηρ, όσο και αυτούς του σύγχρονου θεάτρου καθώς δένουν αρμονικά σε όλη την διάρκεια της παράστασης.