at a glance
Top

στo live των Mazoha vs Eddie Dark

Στη μάχη που ήταν ωραία να πεθαίνουμε παρέα

κείμενο | ευαγγελία μαμαλιόγκα */* φωτογραφίες | μαρία κοντοβουνίσιου + γιώργος παΐπάτης */* επιμέλεια | λευτέρης τσινάρης + νίκη ζερβού + γιώργος παπανικολάου

Βρεθήκαμε στο απόλυτο battle χορευτικής ηλεκτρονικής ροκ μουσικής. Mazoha VS Eddie Dark, Eddie Dark VS Mazoha. Αρένα της μάχης είχε οριστεί ο όροφος του Eightball.

Γύρω στις έντεκα, εμφανίστηκε περνώντας ανάμεσα από το κοινό, στη σκηνή ένα ιδιαίτερο πλάσμα, ντυμένο στα μαύρα, με ένα ψηλόμεσο παντελόνι και ένα ζιβάγκο μπλουζάκι. Άσπρο χρώμα στο πρόσωπο, μαύρο χρώμα γύρω από τα μάτια και κόκκινο κραγιόν. Και φυσικά, μαύρα γυαλιά ηλίου. Αυτός είναι ο Eddie Dark (κατά κόσμον Νικόλας Πετσίτης).

Η πλαστικότητα των κινήσεων του δεν ανήκει σε ανθρώπινο ον. Χορεύει συνεχώς, πέφτει κάτω, χοροπηδάει, στριφογυρίζει και δε διστάζει να πλησιάζει το κοινό, να ανοίγει δρόμο και να τραγουδά στη μέση του πλήθους.

Στην σκηνή μαζί του, για πρώτη φορά, το Νικόλ, νέο μέλος στο project. Βαμμένο και αυτό στο πρόσωπο και γύρω από τα μάτια, χορεύει, συνοδεύει φωνητικά σε μερικά κομμάτια και δεν αφήνει στιγμή από τα μάτια του τον Eddie. Όταν χορεύουν μαζί η ενέργεια που εκπέμπουν είναι μαγνητική.

O Eddie Dark μας παρέσυρε στο σκοτεινό σύμπαν του, τραγούδησε το νέο του κομμάτι «Κατακόμβες Καλιφόρνια» αλλά και αρκετά ακυκλοφόρητα κομμάτια και κράτησε για το τέλος το κομμάτι που τον κατέστησε γνωστό στο ευρύ κοινό, το «πλαστικό». Δεν του αρέσει να τραγουδά τα mainstream κομμάτια του αλλά πάντα κάνει μία εξαίρεση για χάρη μας.

Αυτή ήταν μόνο η μισή βραδιά. Στη συνέχεια, ανέβηκε στο ρινγκ ο Mazoha (κατά κόσμον Δημήτρης Πολιούδης). Αυτός ο τρομερός τύπος, μέχρι τότε βρισκόταν στο πλάι της σκηνής και υποστήριζε τον Eddie Dark, όπως κάνει πάντα στις συναυλίες που μοιράζεται με άλλους καλλιτέχνες. Ντυμένος με το πολύ προσωπικό του στυλ, ξεχώριζε η κίτρινη, φωσφοριζέ, φόρμα του και η λεοπαρ ζώνη στην κιθάρα του.

Τα κομμάτια του είναι ταυτόχρονα πολιτικά και βαθιά προσωπικά. Δημιουργούν έναν ασφαλή χωροχρόνο να φωνάξεις για τα ψυχολογικά σου τραύματα, τις φρίκες σου, την «αρρενωτίποτα» της πατριαρχίας και τα 9 μέτρα γης που αξίζουν στον κάθε βιαστή.

Τελικά, «είναι ωραία να πεθαίνουμε παρέα». Να αφήνουμε για λίγο το σώμα μας και το μυαλό μας ελεύθερο κάτω από τους προβολείς και τα strobe lights να χορέψει και να τραγουδήσει, να συναισθανθεί με τα υπόλοιπα άτομα την  απίστευτα όμορφη ενέργεια που μοιράζει ο Mazoha πάνω από τη σκηνή.

Δε ξέρω ποιος στέφτηκε νικητής αυτής της μάχης. Ίσως οι νικητές, τελικά, να ήμασταν εμείς. Για δυόμισι ώρες, σχεδόν 200 άτομα δε σταμάτησαν να κινούνται στον ρυθμό της μουσικής των δύο καλλιτεχνών, που, για τα πρακτικά, γράφουν τα κομμάτια εξ ολοκλήρου μόνοι τους. Μπορεί η ενέργεια του να είναι εντελώς διαφορετική αλλά δίνουν και οι δύο τη ψυχή τους (καλά, ο Eddie δεν είναι σίγουρο ότι έχει, μιας και είναι νεκροζώντανος).