at a glance
Top

26 χρόνια ταλαιπώρια, 3 χρόνια μετά μουσικής (επετειακό)

κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης

Ταλαιπώρια μετά μουσικής

Αγαπητά μου ταλαιπωρόπουλα, είμαι κατασυγκινημένη με όλες τις γιορτές και τις επετείους τελευταία. Έγινα 26 και ταυτόχρονα κλείνουμε 3 χρόνια παρέα σε αυτήν την δόλια στήλη που έχει αντέξει όλους μου τους καημούς για να μην χρειαστεί να το κάνω εγώ. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεδιπλώσω όλα τα χαρτιά μου με την ελπίδα να γίνω πρωτοσέλιδο σε κάποιο περιοδικό με επικεφαλίδα «ΣΟΚ!!!11!! Το πρόσωπο πίσω από την ταλαιπώρια φανερώνεται ανοιχτά στο rejected.gr». Θα μου πάρω μια συνέντευξη ρε αδελφέ μιας και κανείς άλλος δε θα το κάνει για μένα.

Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει. Ήμουν απ’ τα σπαστικά παιδάκια που ήθελαν να γράφουν τις καλύτερες εκθέσεις, να χρησιμοποιούν λέξεις που ούτε τα ίδια ξέρουν καλά καλά τι σημαίνουν, να με θαυμάζουν για τον τρόπο που χρησιμοποιώ τον λόγο και την έκφραση. Ταυτόχρονα ένα από τα θετικά του να μεγαλώνω με τους γονείς μου, ήταν η τεράστια βιβλιοθήκη που είχαν με πρόσβαση σε λογοτεχνικά διαμάντια, ποίηση, εγκυκλοπαίδειες κλπ κλπ. Μου αρέσει ο τρόπος που πέφτουν οι λέξεις στο χαρτί, μου αρέσει η αισθητική του πράγματος και γι αυτό γράφω μόνο με μαύρο στυλό. Μου αρέσει ο κύκλος στο ο και το α. Μου αρέσει το μ το σ και το ζ.

Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο ξεκίνησα να γράφω στιχάκια σε χαρτάκια. Περνούσα τα βράδια μου με κρασί, μουσική και λέξεις. Καλά, μιλάμε για πάρα πολλά ψυχολογικά και δυσκολία στην διαδικασία αυτοπραγμάτωσης, μπερδεμένα βράδια που κάτι μου έλειπε και προσπαθούσα να το βρω μέσα στα γράμματα. Τα στιχάκια μου με έσωσαν. Πάντα με σώζουν. Με βοηθούν να χωρέσω το άπειρο σε μια σελίδα, να το κατανοήσω, να το βολέψω.

Τους ριτζεκτάδες τους ήξερα πριν γίνει το ριτζεκτιντ. Εκείνη την ίδια περίοδο που μπερδευόμουν χαμένη στις λέξεις μου, ήρθαν και μου είπαν τι ετοιμάζουν. Ε, και ξεκινήσαμε δουλειά. Με το συνεργατάκι μου, τον Λευτέρη Τσινάρη, βρέθηκα πρώτη φορά σε ένα λαιβ σε μια μικρή σκηνή της Θεσσαλονίκης. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και ακόμη και σήμερα είμαστε μαζί σε δουλειές και ξύδια. Στην πρώτη μου συνέντευξη πριν από 7 χρόνια νόμιζα πως είμαι η Έλλη Στάη στις ειδήσεις των 8. Γύρισε η καημένη ροκ μπάντα που βρέθηκε απέναντι μου και με ρώτησε «έχεις κάτι μαζί μας;». Τους ζήτησα συγνώμη, συμπόνια και κατανόηση για την απειρία μου. Αργότερα έγινε η στήλη ψυχανάγνωση, Όταν πήρα απόφαση πως δεν είμαι κι ούτε θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Άρχισα τότε μέσα από την στήλη να μιλάω με τους ανθρώπους απέναντί μου αντί για να τους ανακρίνω. Έχω γνωρίσει τα καλύτερα παιδιά.

Συνεχίσαμε έτσι και βρήκα και την αγαπημένη μου στήλη, την παρακαταθήκη μου, την ταλαιπώρια μου. Το μέρος που είμαι πιο εγώ πεθαίνεις και το λατρεύω.

Θέλω να σας ευχαριστήσω, όσους με παρακολουθείτε. Όσες φορές δεν προλαβαίνετε με περάσετε με πορτοκαλί και σταματάτε, είμαι μαζί σας. Όσες φορές πέφτει κάτω το τελευταίο κομμάτι πίτσα είμαι μαζί σας. Είμαι εκεί στις στραβές γραμμές αιλάινερ, στα κακά μεθύσια, στα χαγκόβερ, στις μεγαλύτερες απορρίψεις που έχετε φάει, στους γκόμενους που δε σας εκτίμησαν. Όλα θα πάνε καλύτερα. Κι αν δεν πάνε, τουλάχιστον θα το συνηθίσετε.

Τις προάλλες γιόρτασα με την ψυχή μου. Έκανα μια παρτάρα του ελέους και δεν το λέω εγώ. Το λένε όσοι βγήκαν έξω απ΄τον χώρο του πάρτι στις 6 το πρωί και είπαν «το είχα ανάγκη αυτό το πάρτι». Αφήσαμε τα πάντα στην άκρη και την ηλικία μας μαζί. Αφήσαμε το φαίνεσθαι, τους τύπους, την απασχόληση μας, την οποιαδήποτε ταυτότητα και γίναμε party people. Γιόρτασα και για σας ταλαιπωρόπουλα μου.

Σας βάζω χατ τρικαρους σήμερα. Λέω να μείνω εδώ. Στην υγειά σας!