at a glance
Top

στη συναυλία των αδερφών Τσαχουρίδη με την Ελένη Βιτάλη

κείμενο + φωτογραφίες | ιάκωβος καγκελίδης  */* επιμέλεια | τάσος θώμογλου

Ένα σάλπισμα στα "καράβια" τα δικά τους

Λίγα λεπτά πριν την έναρξη, o Ματθαίος συναντούσε έναν μικρό του θαυμαστή στα καμαρίνια ο οποίος αναρωτιόταν αν κάποια στιγμή θα μπορούσε να παίξει λύρα όπως και αυτός. Τα λόγια του Ματθαίου ήταν καθησυχαστικά, «εννοείται και θα μπορέσεις, αρκεί να το θέλεις πολύ, ούτε και εγώ φανταζόμουν μικρός ότι κάποια στιγμή θα έπαιζα δίπλα στην Ελένη Βιτάλη…». Και να που ήρθε η ώρα.

Με την Ελένη Βιτάλη οι αδερφοί Τσαχουρίδη γνωρίστηκαν πριν εννιά περίπου χρόνια, όταν επέστρεψαν από τις σπουδές τους στην Αγγλία. Η Ελένη τα αγάπησε αυτά τα παιδιά και σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται δεν παραλείπει να το λέει. «Εγώ όταν παίζω με την λύρα μου χάνομαι» της εκμυστηρεύτηκε ο Ματθαίος λίγα λεπτά πριν ανέβει στη σκηνή, ο Κωνσταντίνος πρόσθεσε «εγώ θα σας κοιτάω στα μάτια, θα αναζητάω το βλέμμα σας…» και η Ελένη Βιτάλη άνοιξε τα χέρια της και αναφώνησε «…αγάπες μου».

Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν κάτι ξεχωριστό, κάτι παραπάνω από ένα μουσικό σάλπισμα με τα «καράβια» τα δικά της, εξάλλου σε αυτή τη συναυλία θέση είχε ο αλληλοσεβασμός, η αγάπη και το περίσσιο ταλέντο. «Είναι δώρο όταν μπορείς να επικοινωνείς με τους συνεργάτες σου με τα μάτια, να έχεις μαζί τους την ίδια διάθεση και τόλμη για νέα μουσικά ταξίδια και είναι ευλογία να ακούς σαν καινούργια τα γνώριμα κι αγαπημένα σου τραγούδια» αναφέρει η Ελένη.

Ήταν άδικος κόπος να αναζητάς να αποτυπώσεις ένα βλέμμα των αδερφών Τσαχουρίδη. Στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας η Ελένη μαγνήτιζε τα βλέμματά τους. Η μαεστρία του δεξιοτέχνη Ματθαίου και το μουσικό «δέσιμο των φωνών» της Ελένης και Κωνσταντίνου άφηνε κατάπληκτο το κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά από νωρίς το θέατρο γης.

Η συναυλία αυτή τα είχε όλα, από την παράδοση, το μουσικό ταξίδι σ’ όλο τον κόσμο, της μεγάλες επιτυχίες της Ελένης Βιτάλη, τα νέα τραγούδια των αδερφών Τσαχουρίδη μέχρι και την πρώτη προσπάθεια της Ελένης να ερμηνεύσει ένα ποντιακό κομμάτι.“Πατρίδα μ΄ αραεύω σε”φώναξε η Ελένη και το κέφι στο θέατρο γης απογειώθηκε. Πλήθος κόσμου άφησε τις κερκίδες, πιάστηκε χέρι-χέρι και το γλέντι ξεκίνησε.