Στα Πετράλωνα βρήκα τη γειτονιά που ζητούσα φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη. «Η Αθήνα σε αποξενώνει» λένε. Όχι. Με έφερε πιο κοντά στους ανθρώπους. Εκτίμησα πραγματικά αυτούς που ήρθαν  και έμειναν στη ζωή μου και ελάφρυνα από αυτούς που έφυγαν. Ήρθα στον άξονα μου. Από τη μία βρήκα τον εαυτό μου, την ηρεμία και την ανωνυμία μου και από την άλλη, τους γείτονες μου, τις κουβέντες μου, τα ειλικρινή χαμόγελα και την ασφάλειά μου. Νέοι άνθρωποι. Πετράλωνα. Κέντρο – απόκεντρο, τα ωραία μαγαζιά, ο λόφος. Όρεξη να έχεις να περπατάς. Βλέπεις την Αθήνα από ψηλά και τα μάτια σου φτάνουν ως τη θάλασσα. Αυτό με ξεκουράζει. Είναι ολοκληρωμένο το πακέτο μετά από 14 χρόνια στην Αθήνα και 8,5 χρόνια στα Πετράλωνα. Καλά πήγε αυτό. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να μείνω για πάντα στην Αθήνα. Το σίγουρο είναι ότι ο Βορράς μ’ έστειλε εδώ με μια βαλίτσα στο χέρι κι αν ποτέ φύγω θα πάρω μαζί μου ένα ολόκληρο θησαυροφυλάκιο. Εδώ έμαθα, μεγάλωσα, δοκιμάστηκα.

Το 24ωρο δε μου φτάνει. Το ρήμα τρέχω με προσδιορίζει. Η ποιότητα του, βέβαια, έχει αλλάξει. Παλιά θυμάμαι έτρεχα γιατί έτσι έπρεπε. Αυτός ήταν ο δρόμος της επιβίωσης. Τώρα πια δεν τρέχω για όλα, ούτε για όλους. Τρέχω για εμένα. Έφτασε η στιγμή να μπω σε προτεραιότητα. Θέατρο κάνω όταν βρίσκω νέα πρόκληση, όταν υπάρχει εξέλιξη, ιδανικές συνθήκες εργασίας και ευχάριστο περιβάλλον. Όταν το μυαλό μου ξυπνάει. Αλλιώς νιώθω ότι κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Δεν περνάω καλά και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου χαλάσει τη ζαχαρένια. Προτιμώ να κάθομαι σπίτι μου. Η ματαιοδοξία, μας τελείωσε. Προέχει η ηρεμία μου και η καλή ποιότητα ζωής. Τρέχω μόνο για τα μεγάλα μου όνειρα. Τα μικρά τα χόρτασα. Δε νιώθω ότι αυτό εμπεριέχει κάποιο ίχνος μεγαλομανίας. Μάλλον ωριμότητα θα το χαρακτήριζα.

Συνεχίζω να αλωνίζω στην πόλη περπατώντας. Η μουσική είναι ο πιο σταθερός μου φίλος εδώ και πολλά χρόνια.  Ακολουθεί ο χορός. Ακουστικά στα αυτιά, μουσική δυνατά. Σίγουρα θα με πετύχεις να περπατάω με μια τεράστια τσάντα στη πλάτη, να τραγουδάω και να χορεύω. Έχω απενοχοποιήσει αυτή την πλευρά του εαυτού μου. Κάποιοι θα με κοιτάξουν λοξά, κάποιοι άλλοι θα μου χαμογελάσουν. Τους δεύτερους τους αγαπώ λίγο παραπάνω. Αντιλαμβάνονται την ελευθερία του άλλου και τη χαίρονται. Ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας μεγαλοφώνως μπορεί να ασκήσει κριτική χωρίς να σκεφτεί. Αγνοούμε τον άλλον. Δε μας νοιάζει να βοηθήσουμε, μόνο να επιβάλλουμε την άποψη μας. Λες και κάποιος μας τη ζήτησε. Όχι, σε αυτή την περίπτωση περνάω καλύτερα με τη μουσική μου, τις βόλτες μου και το σπίτι μου. Ας τα βρει ο καθένας με τον εαυτό του και μετά θα συναντηθούμε.

Χωρίς φίλους δεν πας ούτε μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο. Αυτό ξέρω εγώ.

Ας χαμογελάμε λίγο παραπάνω, δε θα βλάψει κανέναν!

•  Ο Βασίλης Λιάκος είναι ηθοποιός και βρίσκεται σε πρόβες για το “Belle Equipe” σε σκηνοθεσία Μάρθας Μπουζιούρη. Το έργο θα παρουσιάζεται στο καινούργιο θέατρο ΕΛΕΡ, στην Αθήνα, από 11 Φεβρουαρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.