at a glance
Top

Στου Θωμά…

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

ποίηση κι αλητεία

Να ήμουν μαθητής του…αχ και να ήμουν μαθητής του! Μόνο θα έπαιρνα. Γνώσεις, καλά ελληνικά, ταλέντο, ιστορίες, αέρα Πόλης και ατμόσφαιρα γουστάζας Σαλονίκης.

Όλα θα τα έπαιρνα και θα τα έπαιρνα εύκολα. Γιατί ο Θωμάς Κοροβίνης είναι “μάγος”. Δάσκαλος από τους λίγους.

Με το Θωμά, έμαθα το πεζοδρόμιο της Σαλονίκης, τα υγρά καταγώγια της πόλης, τους ανθρώπους των Τεχνών που σημάδεψαν τη πόλη του Βορρά.

Πάντα μέσα από τις σελίδες του. Βιβλία. Ατέλειωτα βιβλία. Πρώτα “ο γύρος του θανάτου”.

Έρωτας το βιβλίο για τον Αρίστο Παγκρατίδη. Να σου στοιχειώνει τη μέρα. Κι έπειτα, αναζήτηση στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Κι άλλο Κοροβίνη, κι άλλο, κι άλλο!

Χρόνια τώρα, με τη γραφή του με πήγε παραπέρα, γυρνώντας με, πίσω στα παλιά. Γιατί η ζωή είναι κύκλος.

Διαβάζω το “Μπέμπη” του ξανά, αυτές τις μέρες. Το κουβαλάω, σα φυλαχτό, στη πίσω θήκη της σάκας μου.

Σα τζούρα από βαρύ τσιγάρο είναι τα βιβλία του. Λάγνα ρουφάς σελίδες, λέξεις και “πλανήτες”.

Βρέθηκα τη περασμένη Τετάρτη έξω από τη ΖΩΓΙΑ, στη Σβώλου. Ένας προβολέας πάνω του. Να φωτίζει κι όλη την ορχήστρα.

“Ποίηση και αλητεία”.

Αγαπημένα του ποιήματα και τραγούδια. Να ΄ναι καλά, ο Αλέκος Τσολάκης στο μπουζούκι, ο Βαγγέλης Βραχνός στο κόντρα μπάσο κι ο Περικλής Βραχνός στο βιολί και τη κιθάρα.

Έπινα μια βότκα και τα σεκλέτια όλων μας, γίνονταν σαν σε συναγωγή λειτουργία, που ανοίγαν οι ουρανοί κι ακούγανε τους καημούς μας.

Έχει το χάρισμα, ο Θωμάς. Μυσταγωγεί το κάθετί. Όχι για έναν, όχι για εκείνον, για όλους. Για όλους, όσοι βρεθούν στο διάβα του.

 

Εκεί και η Βούλα Σαββίδη. Πρώτο τραπέζι. Της έδωσε το μικρόφωνο και έγινε το “αχ”, βαθιά αλητεία.

 

Ο Θωμάς. Πάντα περπατά τη πόλη της Σαλονίκης. Αφουγκράζεται τη ζωή, τους νέους ανθρώπους.

Κι έπειτα, παίρνει το τραίνο και κατεβαίνει Αθήνα. Ή ακόμα καλύτερα, στο ησυχαστήριο του. Εκεί που το θέρος, πάλι καταπιάνεται με ύμνους και φίλους στη ζωή.

 

Τα σκεφτόμουνα όλα αυτά, ενόσω, παλίκαρος έδινε ρέστα στη μουσική του “επανάσταση”.

Στο διάλειμμα, πάνω στο τσιγάρο, τον ρώτησα “τί είναι ο έρωτας, για σένα, Θωμά;¨

Ο έρωτας για μένα:

“Το μέγα ζητούμενο! Τον κυνηγά και με κυνήγησε, τον άγγιξα και τον απόλαυσα τον έρωτα, σε όλες τις εκφάνσεις του και με τυράννησε ουκ ολίγον. Τί άλλο να πω! Δεν ξεμπερδεύεις με τον έρωτα ακόμη κι αν γράψεις το πιο δυνατό ερωτικό ποίημα, ακόμη κι αν απ’ την απόγνωσή σου γίνεις ασκητής, ακόμη κι αν είσαι αφοσιωμένος επαναστάτης! Με το ξεπνόισμά σου, μόνο, ίσως να γλυτώνεις απ’ την δυναστεία του”…

Και πάλι συνέχισε, να τραγουδά και να διαβάζει…ο Θωμάς. Ο υπέροχος γραφιάς της πόλης μου. Και της Πόλης.

Τριάντα χρόνια ερευνητής, τριάντα χρόνια άντρακλας της Τέχνης.

Ερχόντουσαν έξω από τη ΖΩΓΙΑ, άσχετοι, τουρίστες, πεζοί της απορίας-στέκονταν ένα λεπτό, έξω από τη τζαμαρία. Μαγνητίζονταν και ζητούσαν κάπου-να χωρέσουν-να μπούνε μέσα.

Να το ζήσουν.

Έτσι είναι ο Θωμάς. Θεία Κοινωνία να τη μεταλάβεις…

Έλα απόψε στου Θωμά. Κι αν μερακλωθείς πολύ και σ΄αρέσει το κρασί….